Prezentowany tekst jest odpowiedzią na recenzję mojej książki „Klasa, kapitał i coaching w dobie późnego kapitalizmu. Perswazja neoliberalnego urządzania” (Wydawnictwo Naukowe UMK, seria Monografie FNP, Toruń 2019) napisaną przez Kamilę Biały. W tekście odnoszę się do wątpliwości zgłaszanych przez Biały, wskazując, że niektóre fragmenty recenzji potwierdzają rozpoznanie Hansa-Georga Gadamera, iż z czytanych tekstów wyciągamy to, co uprzednio do nich włożyliśmy, czyli nasze przedrozumienia z warunkującymi je przesądami. Odwołując się do myśli hermeneutycznej, argumentuję, że w przypadku recenzji Biały przesądy nie tyle umożliwiają rozumienie, ile je blokują, czego efektem są cztery problematyczne strategie recenzyjne. W wielu miejscach recenzja nie dyskutuje z książką, lecz z tworzonym na własny użytek wyobrażonym oponentem. Źródeł tego gestu upatruję w jałowym nastroju poróżnienia, czyli ideach i afektach wytwarzanych w ramach sporu między zwolennikami podejścia, które uprzywilejowuje „przedmiotowe” ujęcie zjawisk społecznych a jego oponentami – wybierającymi ujęcie „podmiotowe”.