Ιικότητα: Ενάντια σε μια Τυπική Μονάδα Ζωής

Ο ιός υπάρχει στον μεθοριακό χώρο μεταξύ ζωής και μη ζωής. Μια μικρή ποσότητα γενετικού υλικού εσωκλειόμενη σε ένα τέλεια γεωμετρικό μοριακό περίβλημα, είναι με κάποιο τρόπο ικανή να αυτο-αναπαραχθεί, να χειριστεί το περιβάλλον της, να προσαρμοστεί και εξελιχθεί – όλα χαρακτηριστικά που θα θεωρούσαμε ενδεικτικά της ζωής. Και όμως, ένας ιός δεν αναπνέει. Είτε την αποκαλέσουμε πράνα, τσι είτε βασική βιοχημεία, η αναπνοή είναι απλώς μια μεταβολική διαδικασία για την μεταγωγή ενέργειας. Η μικρότερη οντότητα ικανή να αναπνεύσει είναι το κύτταρο – ίσως ο λόγος που το χαρακτηρίζουμε ως «θεμελιώδη μονάδα ζωής». Τα τελευταία λόγια των Έρικ Γκάρνερ και Τζωρτζ Φλόιντ, «Δε μπορώ να αναπνεύσω,» αντανακλούν την ιδιαίτερη εμπειρία του να είσαι μαύρος στην Αμερική. Όμως, οι ίδιες αυτές λέξεις αντηχούν και σα φαντασ(μα)τικός πόνος όταν μια παγκόσμια πανδημία αφαιρεί τις ζωές εκατομμυρίων, και ανεξέλεγκτες πυρκαγιές αποδεκατίζουν τα δάση – τους πνεύμονες της γης. Σε αυτή την πλανητική ασφυξία, εξετάζουμε αυτό που δεν αναπνέει αλλά παραμένει έμβιο – τον ιό.