Σημειώσεις πάνω στην Κυβερνοθετική

Σημειώσεις πάνω στην Κυβερνοθετική

Πληροφοριακά Μέσα, Ανθρωπόκαινος Εποχή, Καθεστώτα Μετα-αλήθειας

Ποιος είναι ο αντίκτυπος της (ανα-)μεσοποίησης του φυσικού και κοινωνικού κόσμου από τα πληροφοριακά συστήματα; Πως διερευνούμε τον ρόλο των βιο-πληροφοριακών και τεχνο-κοινωνικών μέσων στην εργασία, στη πολιτική, στις κοινωνικές σχέσεις, στη συγκρότηση του σώματος, στην άρθρωση της υποκειμενικότητας, στη γνώση, και στις πλανητικής κλίμακας μετατοπίσεις στο περιβάλλον και τη διακυβέρνηση;Το παρόν κείμενο - αντι εισαγωγικού σημειώματος - φιλοδοξεί να θέσει κάποιες βάσεις που θα σκιαγραφούν ένα θεωρητικό και επιστημολογικό πεδίο για τη διεπιστημονική προσέγγιση των πολιτισμικών μετασχηματισμών του 21ου αιώνα. Το κείμενο επιχειρεί να χαρτογραφήσει το αντικείμενο του περιοδικού όπως αυτό σημαδεύεται από τους πολιτικούς μας χρόνους, και από την ανάδυση νέων (έμβιων και μη) τεχνο-κοινωνικών μορφών ζωής και των τεχνικών διακυβέρνησής τους.

Ιικότητα: Ενάντια σε μια Τυπική Μονάδα Ζωής

Ο ιός υπάρχει στον μεθοριακό χώρο μεταξύ ζωής και μη ζωής. Μια μικρή ποσότητα γενετικού υλικού εσωκλειόμενη σε ένα τέλεια γεωμετρικό μοριακό περίβλημα, είναι με κάποιο τρόπο ικανή να αυτο-αναπαραχθεί, να χειριστεί το περιβάλλον της, να προσαρμοστεί και εξελιχθεί – όλα χαρακτηριστικά που θα θεωρούσαμε ενδεικτικά της ζωής. Και όμως, ένας ιός δεν αναπνέει. Είτε την αποκαλέσουμε πράνα, τσι είτε βασική βιοχημεία, η αναπνοή είναι απλώς μια μεταβολική διαδικασία για την μεταγωγή ενέργειας. Η μικρότερη οντότητα ικανή να αναπνεύσει είναι το κύτταρο – ίσως ο λόγος που το χαρακτηρίζουμε ως «θεμελιώδη μονάδα ζωής». Τα τελευταία λόγια των Έρικ Γκάρνερ και Τζωρτζ Φλόιντ, «Δε μπορώ να αναπνεύσω,» αντανακλούν την ιδιαίτερη εμπειρία του να είσαι μαύρος στην Αμερική. Όμως, οι ίδιες αυτές λέξεις αντηχούν και σα φαντασ(μα)τικός πόνος όταν μια παγκόσμια πανδημία αφαιρεί τις ζωές εκατομμυρίων, και ανεξέλεγκτες πυρκαγιές αποδεκατίζουν τα δάση – τους πνεύμονες της γης. Σε αυτή την πλανητική ασφυξία, εξετάζουμε αυτό που δεν αναπνέει αλλά παραμένει έμβιο – τον ιό.

Κυβερνοθετική

Γραμμένη μέσω των τεχνικών της μίξης και του μοντάζ, συγχωνεύοντας την αισθητική της επιστημονικής φαντασίας με τη φιλοσοφία των Ντελέζ και Γκουαταρί, η Κυβερνοθετική χαρτογραφεί ένα μέλλον που ίσως και να είναι ήδη εδώ. Με σημείο εκκίνησης τη «θετική ανάδραση» του Γουίνερ, το κείμενο συγκεράζει τις δυνάμεις τις αγοράς με τα συστήματα ασφάλειας και τα βιοπληροφοριακά μέσα για να καταδείξει το πως δημιουργούνται συνθήκες κρίσης στις κοινωνίες και αποσταθεροποιούνται οι κρατικές δομές διακυβέρνησης και ελέγχου.

Τεχνητά Συστήματα Εικαστικής Παραγωγής: Συναρμογή, Αυτονομία και Δημιουργικότητα

Τις τελευταίες δεκαετίες, στο πεδίο της θεωρίας της τέχνης, γίνεται προσπάθειααφομοίωσης και χαρτογράφησης μιας αναδυόμενης τάσης καλλιτεχνικής παραγωγής, η οποία σχετίζεται με την ικανότητα τεχνητών συστημάτων και αλγορίθμων να δημιουργούν έργα τέχνης με μια σχετική αυτονομία. Στην προοπτική ύπαρξης εξ ολοκλήρου αυτόνομων συστημάτων καλλιτεχνικής δημιουργίας στο εγγύς μέλλον, η παρούσα εργασία επιχειρεί να θέσει υπό αμφισβήτηση την εξήγηση της τεχνητής δημιουργικότητας της παραγωγικής τέχνης (generative art) μέσω του ανθρωποκεντρικού παραδείγματος. Μέσω της παρατήρησης μεταμοντέρνων και σύγχρονων εικαστικών projects, η ανάλυση φανερώνει πως η φύση της αλληλεπίδρασης των καλλιτεχνών/προγραμματιστών με τα τεχνητά συστήματα εικαστικής παραγωγής, οδηγεί σε μια γόνιμη κατανόηση έμβιων και άβιων δημιουργικών δρώντων στο πλαίσιο μιας συναρμογής (assemblage), με στόχο την από κοινού εξερεύνηση νέων δυνατοτήτων καλλιτεχνικής δημιουργίας. Το δεύτερο μέρος, διερευνά κατά πόσο η ακαμψία που χαρακτηρίζει του αλγόριθμους μετριάζεται μέσω της ανάδειξης των λιγότερο γνωστών πτυχών της συμπεριφοράς τους και εάν οι πτυχές αυτές δύνανται να αποτελέσουν δίοδο προς την οντολογική εξερεύνηση της τεχνητής δημιουργικότητας. Υπό ένα μεθοδολογικό πρίσμα, η συζήτηση καταδεικνύει την ανάγκη συγκρότησης ενός θεωρητικού πλαισίου το οποίο θα απομακρύνει την εν λόγω τάση από την τεχνολογική μεθόριο στην οποία βρισκόταν καθηλωμένη για χρόνια και θα επιτρέψει την ένταξή της στην εξελικτική αλυσίδα του τεχνοϊστορικού αφηγήματος.

Παρουσίαση της Επιστημονικής Σειράς "Κυβερνοψυχολογία και Κοινωνία"

Παρουσίαση της Επιστημονικής Σειράς Κυβερνοψυχολογία και Κοινωνία από τις Εκδόσεις Παπαζήση

Απομυθοποιώντας το Φυσικό – Ανακτώντας την Αλλοτρίωση: Φεμινισμοί και Τεχνοεπιστήμη στο Πλαίσιο της Ψηφιακότητας

Το εμβληματικό έργο της Ντόνα Χάραγουει, Το Μανιφέστο των Σάιμποργκ, εκκίνησε μια νέα συζήτηση στον επαναπροσδιορισμό των κλασικών αντινομιών του Διαφωτισμού, στις οποίες στηρίχτηκαν οι κανονιστικές κατηγορίες και οι ταυτότητες της νεωτερικότητας. Ο διάλογος αυτός, αποτυπώθηκε στη δεκαετία του 1990 στην έννοια του κυβερνοφεμινισμού, ενός όρου που περισσότερο λειτούργησε ως πεδίο αναζήτησης παρά ως μια ενοποιημένη θεωρία. Εκκινώντας από το πεδίο των Σπουδών Επιστήμης και Τεχνολογίας, ο στόχος του άρθρου είναι η διερεύνηση της σχέσης μεταξύ ψηφιακότητας και φεμινιστικής σκέψης. Εστιάζοντας στη συμπαραγωγή των έμφυλων ταυτοτήτων και της τεχνοεπιστήμης σε ιστορική προοπτική, παρουσιάζονται οι προβληματισμοί ή/και δυνατότητες από τη διασταύρωση του ψηφιακού μετασχηματισμού με το πολύμορφο πεδίο του κυβερνοφεμινισμού. Παίρνοντας απόσταση από προσεγγίσεις που εξετάζουν την τεχνοεπιστήμη είτε ως αναπόφευκτα απελευθερωτική και ενδυναμωτική είτε ως κατ’ ανάγκη χώρο αναπαραγωγής έμφυλων στερεοτύπων, επιχειρείται ο εντοπισμός των μετασχηματισμών και των αλληλεπιδράσεων φύλου και τεχνοεπιστήμης. Μια τέτοια προσέγγιση μας βοηθάει να αναστοχαστούμε την πολιτική δράση στην εποχή της ψηφιακότητας. Πρόκειται για το ξετύλιγμα ενός νήματος που ενώνει το σάιμποργκ με τον ξενοφεμινισμό και αναδιαμορφώνει ένα σημαντικό σύνολο ερωτημάτων τόσο στις Πολιτισμικές Σπουδές και στις Σπουδές Φύλου, όσο και στις Σπουδές Επιστήμης και Τεχνολογίας, καθιστώντας τελικά τον μεταξύ τους διάλογο αναγκαίο.

Θεωρησιακή Αισθητική

Οι παρακάτω σκέψεις ως προς τον αντίκτυπο του Θεωρησιακού Ρεαλισμού στην αισθητική, κυμαίνονται από τη σχέση της σύγχρονης τέχνης με την αισθητική, έως την επιτάχυνση και την αφαίρεση, τη λογική και τον σχεδιασμό. Το άρθρο προσβλέπει στη δυνατότητα μιας θεωρίας και πρακτικής που δε θα επενδύει στην εξωπραγματική υπόσχεση του αισθητικού, αλλά θα αναγνωρίζει την πραγματική δύναμη και έλξη των εικόνων στον κόσμο σήμερα, και τις νέες τεχνολογικές διαμεσολαβήσεις μεταξύ του αισθητήριου και του πλανητικού δικτύου μέσων, και θα αναδεικνύει το αισθητικό ως έναν φορέα ανάπτυξης νέων τρόπων γνώσης.