Η ιστορική εξέλιξη της διφθερίτιδας στον ελληνικό χώρο κατά το 19ο και τον 20ο αιώνα

Η διφθερίτιδα, νόσος γνωστή από την Αρχαιότητα με το όνομα υμενογόνος κυνάγχη, πήρε τη σημερινή ονομασία της από τον ιατρό Pierre-Fidèle Bretonneau το 1826. Στην Ελλάδα του 19ου αιώνα το πρώτο κρούσμα ταυτοποιήθηκε το 1854. Τα επόμενα χρόνια ο αριθμός των κρουσμάτων αυξάνεται και προκαλούνται επιδημίες. Οι θεραπευτικές προσπάθειες που περιλάμβαναν φάρμακα, όπως εμετικά, στυπτικά, αντιμιασματικά, δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τη νόσο αποτελεσματικά. Αναφέρεται θνητότητα σχεδόν όση και η νοσηρότητα, και στις ευνοϊκότερες συνθήκες 50 % ή και 25 %. Η ανακάλυψη και εφαρμογή της οροθεραπείας, μιας νέας μεθόδου που παρέχει ανοσία έναντι της διφθερίτιδας, άλλαξε για πάντα την πορεία της νόσου. Η οροθεραπεία ανακαλύφθηκε από τον Emil von Behring το 1890. Οι έλληνες ιατροί εφάρμοσαν ταχύτατα τη νέα θεραπεία, φέρνοντας στη χώρα τα ευεργετικά αποτελέσματά της έναντι της διφθερίτιδας. Στην Ελλάδα, στα χρόνια 1927-1932, έγιναν οι πρώτες δοκιμές των αντιδιφθεριτικών εμβολίων με ενθαρρυντικά αποτελέσματα. Η οροθεραπεία, ο αντιδιφθεριτικός εμβολιασμός και η πενικιλλίνη, συνδυασμένες εξάλειψαν μια νόσο σε μια χώρα. Η διφθερίτιδα αποτελεί παρελθόν για την Ελλάδα και παρά τον κίνδυνο εμφάνισης μεμονωμένων κρουσμάτων λόγω των ταξιδιών σε χώρες όπου ενδημεί η νόσος, ο καιρός των επιδημιών δεν μπορεί να επανέλθει υπό τις παρούσες συνθήκες.