Nowelizacja Kodeksu karnego z dnia 20 kwietnia 2021 r. w zakresie przestępstw związanych z terroryzmem. Uwagi na tle implementacji dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/541

Na szczeblu Unii Europejskiej już dawno zwrócono uwagę, że transgraniczny charakter terroryzmu wymaga podejmowania współpracy między państwami członkowskimi nie tylko na poziomie skoordynowania działań między właściwymi agencjami, czy organami, ale także na poziomie legislacyjnym, zwłaszcza prawnokarnym, tak by zakres penalizacji w tym obszarze był możliwie jak najbardziej zbliżony. Celem artykułu jest analiza sprawozdania Komisji Europejskiej z 2020 r. dotyczącego transpozycji dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/541 w sprawie zwalczania terroryzmu i zastępującej decyzję ramową Rady 2002/475/WSiSW oraz zmieniającej decyzję Rady 2005/671/WSiSW w zakresie w jakim dotyczy Polski, a także ocena nowelizacji Kodeksu karnego z dnia 20 kwietnia 2021 r., dokonana pod kątem jej niezbędności do celu jaki postawił sobie projektodawca, czyli pełnej transpozycji dyrektywy 2017/541. Dokonane w artykule analizy uprawniają do stwierdzenia, że ustawodawca nadal nie dokonał pełnej transpozycji dyrektywy (UE) 2017/541, a dodatkowo powołując się na konieczność walki z terroryzmem, istotnie zmodyfikował szereg instytucji prawa procesowego do których nie odnosi się dyrektywa, i które nie mają bliższego związku z tym zagadnieniem. Jednakże zmiany wprowadzone do Kodeksu karnego uznać należy nie tylko za konieczne i uzasadnione, ale także najpilniejsze w kontekście dotychczasowych luk w polskim porządku prawnym.