Dlaczego Allah stworzył zwierzęta. Zoologia w ujęciu Islamu

Allah ustanowił człowieka swoim namiestnikiem na ziemi, przekazując mu zarządzanie i opiekę nad wszelkim stworzeniem na ziemi. Allah umożliwił ludziom korzystanie z dóbr natury, aby mogli przetrwać, a tym samym chwalić swego Stwórcę oraz oczekiwać Dnia Sądu. Islam uczy, że przyroda stanowi namacalny dowód na istnienie Boga i jest manifestacją Stwórcy. Z tego względu islam wypracował także koncepcję zwierząt, ich pochodzenia oraz miejsca w świecie. Zgodnie z nauką religii przyjęto, że zwierzęta są podległe człowiekowi, a ich zadaniem jest służenie. Dlatego też głównym zadaniem zwierząt jest użyteczność dla człowieka: stanowią pożywienie, były środkiem transportu w trudnym terenie pustyni, a także źródłem utrzymania społeczności. Zachowując przepisane prawem zasady czystości rytualnej, islam rozróżnia zwierzęta czyste i nieczyste. Ten podział jest ściśle powiązany z zasadami żywieniowymi. Mięso zwierząt czystych, a więc handel jest dozwolony do spożywania dla muzułmanów, zaś mięso zwierząt nieczystych pozostaje haram, czyli zabronione.

Chrystus - prawda - sumienie. Trzy filary chrześcijańskiego wychowania moralnego

Posłuszeństwo wobec sumienia domaga się posłuszeństwa wobec prawdy, a ta musi być stawiana wyżej niż wszelka instancja społeczna i wszelkie indywidualne upodobania, które nie mogą być społecznie korzystniejsze z kolektywną ugodą, z roszczeniami władzy politycznej czy społecznej. Niebezpieczeństwo, że zrezygnujemy z roszczenia do prawdy, pozornie z szacunku do innego roszczenia, pozornie z powodu pokory, w rzeczywistości znaczy, że wybieramy własną wygodę, że nie przyjmujemy już wielkości chrześcijaństwa, że ostatecznie deformujemy wiarę. Nikt nie może rozpoznać prawdy za kogoś. Wolność jest istotnym sposobem działania człowieka. Dotyczy to zarówno poznania prawdy, której nie jesteśmy w stanie jako ludzie, przyjąć pod przymusem, jak i dążenia do dobra. Bóg uznał dar wolności za tak cenny, że nie wahał się zaryzykować możliwości ludzkiego błędu nawet w dochodzeniu do prawdy. Człowiek nie może stać się uczestnikiem prawdy w inny sposób, jak tylko przez to, że skłoni ku niej swój umysł, że ją niejako ujrzy i dojdzie do wewnętrznego przekonania, iż nie może jej nie przyjąć.

Angelologia Dionizego Areopagity w świetle pisma De Divina Hierarchia

Artykuł dotyczy najpopularniejszej koncepcji angelologicznej, która istniała w świadomości teologicznej dla całej epoki średniowiecznej. Koncepcja ta była ważna nawet w okresie Soboru Watykańskiego z powodu jej aktualność i wierności obrazu biblijnego świata aniołów.

Rewolucja życia w poszukiwaniu współczesnego języka ruchu "pro life"

Uzasadnioną wydaje się teza, że podmioty uczestniczące w debatach o in vitro i aborcji używają wielu interesujących i skutecznych manewrów językowych, metod socjotechnicznych, które warto przeanalizować. Postawa współczesnych grup zrzeszających aktywistów tzw. ruchu pro choice, którą charakteryzuje bardzo wyrazista, momentami wręcz agresywna polemika, paradoksalnie po głębszej analizie, może dostarczyć wiele cennych i skutecznych narzędzi w podejmowaniu kolejnych dyskusji ze strony obrońców życia. Ważne jest, aby przy tym odkryć liderów opinii ruchu pro life, posługiwać się językiem komunikującym, bliskim medycynie, unikając „korków komunikacyjnych” i „okładania się maczugami” z inaczej myślącymi.

Niektóre aspekty prawne diakonatu stałego

Podczas obrad Soboru Watykańskiego II zagadnienie stałej oraz odnowionej formy posługi diakona powierzone zostało najwyższemu Prawodawcy oraz Konferencjom Biskupów. Diakonat stały może być przywrócony jako właściwy i trwały stopień hierarchiczny, jeśli kompetentne władze kościelne uznają za słuszne wybranie diakonów, również spośród mężczyzn żonatych, dla zapewnienia wiernym należytej opieki duszpasterskiej. Zadania diakonów stałych sprowadzają się do potrójnej posługi: Słowa, liturgii i miłosierdzia. Diakoni wszystkie powierzone im przez biskupa zadania wykonują w ścisłej łączności z prezbiterami. Jako przynależący do stanu duchownego, diakoni stali związani są obowiązkami i prawami określonym przez Kodeks Prawa Kanonicznego w kanonach 273-289. Święcenia raz przyjęte przez diakonów, nigdy nie tracą ważności, choć w niektórych przypadkach mogą oni utracić stan diakoński.

Działania podejmowane przez władze diecezjalne w związku z dekretem Rady Państwa PRL z dnia 9 lutego 1953 r. o obsadzeniu duchownych stanowisk kościelnych na przykładzie wybranych diecezji

Po II wojnie światowej, komuniści objeli władzę w Polsce. Ich działania miały na celu szybkie wdrożenia zasad filozofii marksistowskiej poprzez, między innymi, zmniejszenie a następnie zapobieganie funkcjonowania opozycji. Na froncie walki ideologicznej stanął także Kościół katolicki, którego działalność została uznana przez państwo jako główną przeszkodę w osiągnięciu postawionych celów. Działalność duszpasterska Kościoła w Polsce była znacznie ograniczyła w tym czasie, a w wielu przypadkach wręcz niemożliwa. W dniu 9 lutego 1953 roku, Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej wydał dekret w sprawie mianowania na stanowiskach urzędniczych w Kościele. W artykule opisano działania podjęte w związku z tym dekretem oparte na przykładach wybranych diecezjach. Kościół Polski nie spodziewałem się nowych przepisów i natychmiast interweniował u władz państwowych, słusznie sądząc, że wydane przepisy nie służą do represjonowania duchowieństwa. Choć Dekret Rady Państwa z lutego 1953 roku obowiązywał, biskupi wielokrotnie protestowali przeciwko sposobowi jego reazilizacji dając przykłady pokazujące, że urzędnicy państwowi wykonując postanowienia dekretu bardzo często łamią prawo.

Cnoty teologiczne i sakramenty w doświadczeniu cierpienia św. siostry Faustyny Kowalskiej

Cierpienie pozostaje wielką tajemnicą, nieogarniętą przez ludzki rozum. Żaden postęp, żadna technika czy medycyna wyposażone nawet w najnowocześniejsze zdobycze nie są w stanie wyeliminować ze świata cierpienia oraz nieszczęścia. Towarzyszą one człowiekowi niemal od zarania dziejów i towarzyszyć będą aż po kres. Jednych cierpienie dotyka w mniejszym, drugich w większym wymiarze. W życiu św. Siostry Faustyny Kowalskiej należącej do największych znanych na światową skalę współczesnych Świętych dokonało się misterium cierpienia, które zmieniło jej życie i objawiło bliskość Chrystusa. Ta skromna kobieta wybrana została do głoszenia całej ludzkości Bożego Miłosierdzia. Istotną rolę w życiu cierpiącej zakonnicy odgrywały cnoty teologalne (wiara, nadzieja oraz miłość) w połączeniu z sakramentami świętymi, które ją w cierpieniu umacniały, pozwalając jej cieszyć się przy tym pokojem duszy i owocami ufności w Bogu złożonej. Dzienniczek Siostry Faustyny jest przejmującym zapisem duchowych wzlotów oraz ciemności, stanowiąc świadectwo wiary trudnej i niezłomnej. Przede wszystkim jest jednak dowodem ostatecznego zawierzenia największemu przymiotowi Boskiemu – Jego niepojętemu i nieskończonemu Miłosierdziu.