Historia mówiona jest z natury partycypacyjna, gdyż w swym centrum stawia dialog, za pomocą którego – w ramach wywiadu – współtworzony jest autorski, subiektywny przekaz. Odnosząc się do założeń metodologicznych historii mówionej oraz różnych modeli partycypacji muzealnej, rozumianej jako budowanie społeczności, edukacja i aktywizm, analizuję przenikanie się tych dwóch zjawisk i ich wzajemne zależności w kontekście działalności muzeów. Opisuję również trzy modele działań partycypacyjnych i wybrane projekty historii mówionej realizowane w polskich muzeach, analizując ich cechy charakterystyczne, potwierdzające partycypacyjny potencjał metody oral history w działaniach muzealnych.