Kryminologiczna charakterystyka rosyjskojęzycznych grup zorganizowanych

W artykule przedstawiono kryminologiczną charakterystykę rosyjskojęzycznych zorganizowanych grup przestępczych, które w celu osiągnięcia jak największych korzyści stale rozszerzają obszary swoich działalności, stosują nowe metody przestępcze, doskonalą struktury i stawiają przed sobą nowe zadania. Rosyjskojęzyczna literatura przedmiotu wymienia najczęściej sześć rodzajów grup przestępczych: od prostej zorganizowanej grupy przestępczej przez grupę strukturalną, zorganizowaną grupę przestępczą, formację gangsterską, organizację przestępczą aż po współpracę tzw. worów w zakonie (najwyższych autorytetów w rosyjskim świecie przestępczym) jako szczególnej formy stowarzyszenia niemającej odpowiednika na świecie oraz charakterystycznej wyłącznie dla Rosji i krajów Wspólnoty Niepodległych Państw. Ponadto w tekście zwrócono uwagę na elastyczność w hierarchicznej strukturze i podział pracy w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, który jest uzależniony od cech charakterystycznych zorganizowanych grup przestępczych i różnych umiejętności jej członków. Przedstawione schematy strukturalne grup przestępczych naśladują hierarchię więzienną, szczególnie z surową dyscypliną i podporządkowaniem jej członków.

Ewolucja zarządzania granicami europejskimi poprzez Europejską Agencję Straży Granicznej i Przybrzeżnej

Celem autorki było ukazanie, w jaki sposób koncepcja zarządzania granicami europejskimi ewoluowała w ciągu ostatnich 20 lat. Uściślając, punktem wyjścia dla tego opracowania jest fakt, że rozwój tej koncepcji jest ściśle związany z kolejnymi uprawnieniami Europejskiej Agencji Straży Granicznej i Przybrzeżnej, która może być postrzegana w tym zakresie jako narzędzie Unii Europejskiej. Autorka wskazuje, w jaki sposób nielegalna migracja wpłynęła na istotne zmiany w Unii Europejskiej w odniesieniu do kontroli granicznej, jak również ochrony granic. Z uwagi na fakt, że nielegalna migracja stale się zmienia i ewoluuje, zadaniem Europejskiej Agencji Straży Granicznej i Przybrzeżnej jest reagować na te zmiany.

Postępowanie zespołów ratownictwa medycznego z ofiarami przemocy w rodzinie — wyzwania związane z pandemią koronawirusa SARS-CoV-2

Celem artykułu jest próba zwrócenia uwagi na problematykę ratownictwa ofiar przemocy domowej w obliczu panującej na świecie pandemii. Autor artykułu przedstawia wyniki badań przeprowadzonych w styczniu i lutym 2021 r. wśród personelu zespołów ratownictwa medycznego w Polsce oraz Belgii dotyczących zmian i trudności w niesieniu pomocy medycznej ofiarom przemocy domowej w związku z pandemią koronawirusa SARS-CoV-2. W artykule omówiono także aktualne zalecenia Europejskiej Rady Resuscytacji dotyczące pomocy poszkodowanym zakażonym koronawirusem. Na podstawie analizy wyników badań przedstawione zostały zdiagnozowane przez personel zespołów ratownictwa medycznego zmiany w niesieniu pomocy medycznej ofiarom przemocy domowej w związku z pandemią COVID-19. Z uwagi na ograniczenia techniczne wynikające z panującej pandemii badania zostały zawężone do grupy pięćdziesięciu osób i nie powinny być odnoszone do ogółu personelu zespołów ratownictwa medycznego.

Prognozowanie stanu bezpieczeństwa narodowego

Utrzymanie bezpieczeństwa narodowego jest jedną z podstawowych funkcji każdego kraju. Bezpieczeństwo narodowe obejmuje problematykę przeciwstawiania się wszelkim zagrożeniom jego istnienia i rozwoju zarówno zewnętrznym, jak i wewnętrznym. Jest to uwarunkowane ewolucją i funkcjonowaniem środowiska międzynarodowego, w którym powstają różnorodne zagrożenia i wyzwania, a także jest uwarunkowane również potrzebami bezpieczeństwa wewnątrz struktury społeczeństwa. Biorąc pod uwagę fakt, że pojmowane powszechnie bezpieczeństwo ma związek bezpośrednio z zagrożeniami zewnętrznymi, to istotne znaczenie przypisywane jest polityce zagranicznej kraju, a całokształt przedsięwzięć zmierza do ochrony jego suwerenności. Prognozowanie bezpieczeństwa narodowego jest konieczne, a już na pewno należy do obowiązków każdego decydenta, który jest odpowiedzialny w szczególności za kwestie bezpieczeństwa wewnętrznego. Świadomi szefowie czy przywódcy powinni, a nawet muszą planować przyszłość swojego kraju, swojej organizacji czy jakiejkolwiek instytucji i to jak najdokładniej na nadchodzące lata. Ważne jest umiejętne prognozowanie stanu bezpieczeństwa, gdyż posiadanie wizji przyszłości, poczynionych planów, może być pomocne w zapobieganiu czy przeciwdziałaniu różnego rodzaju zagrożeniom.

Regionalna polityka bezpieczeństwa w ruchu drogowym na terenie województwa opolskiego

Transport drogowy jest kluczowym czynnikiem mającym wpływ na funkcjonowanie wielu dziedzin. Województwo opolskie, mimo że jest najmniejsze spośród wszystkich 16 województw, na przestrzeni ostatnich 15 lat odnotowało dwukrotny wzrost liczby samochodów osobowych. Warto podkreślić, że najwięcej samochodów osobowych na 1000 mieszkańców zarejestrowanych jest w dwóch najmniejszych pod względem liczby mieszkańców powiatach. Oczywiste jest, że zwiększona liczba samochodów poruszających się po drogach ma wpływ na wzrost zagrożenia zdarzeniami drogowymi. Tym samym, aby przedsięwzięcia podejmowane w zakresie bezpieczeństwa w ruchu drogowym przyniosły pożądane efekty, nie mogą być zamknięte w ramy granic poszczególnych szczebli samorządów. Dlatego warto realizować te zadania na podstawie regionalnej polityki bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Służby mundurowe w resorcie spraw wewnętrznych: nadzór czy podległość, służby czy formacje

Problematyka poruszona w artykule koncentruje się wokół zagadnienia dotyczącego wykładni funkcjonalnej i gramatycznej pojęć, takich jak: nadzór, podległość, służba — w tym służba mundurowa — oraz formacja. Wykładnia ww. pojęć rozpatrywana jest w kontekście służb mundurowych resortu spraw wewnętrznych. W ocenie autora, w aktualnym porządku prawnym istniejąca zależność wskazanych w artykule podmiotów w zakresie nadzoru oraz podległości wobec ministra właściwego do spraw wewnętrznych, jest zbyt mało czytelna i może rodzić trudności w jej prawidłowym postrzeganiu. Autor zwraca uwagę na fakt, że problematyka, o której mowa, co do zasady była eksponowana, ale w obszarze dotyczącym pojęcia „służba” i „formacja”. Taki stan rzeczy może wynikać z tego, że pojęcia „nadzoru” oraz „podległości”, odnoszące się do służb mundurowych resortu spraw wewnętrznych, rozpatrywane łącznie dotyczą zbyt ograniczonego kręgu podmiotów, które z uwagi na przyjętą hierarchiczność organów administracji rządowej, z zasady uznają nie tylko nadzór, ale również podległość ze strony organu nadrzędnego. Końcowa część artykułu stanowi swego rodzaju punkt wyjścia do szerszej dyskusji w zakresie niezbędnej nowelizacji niektórych obowiązujących aktów normatywnych.

Ewaluacja on-going kształcenia umiejętności w zakresie kierowania pojazdami uprzywilejowanymi w ramach treningów symulacyjnych w środowisku wirtualnym

Artykuł poświęcony jest nowatorskiej formule szkolenia, która wykorzystuje narzędzie nowoczesnej technologii w postaci symulatora kierowania pojazdami uprzywilejowanymi. Za główny cel artykuł przyjmuje prezentację wyników tzw. badań efektywności doskonalenia zawodowego oraz badań sondażowych przeprowadzonych wśród absolwentów szkolenia w zakresie kierowania pojazdami uprzywilejowanymi — zarówno funkcjonariuszy Policji, jak i żołnierzy Żandarmerii Wojskowej, którzy przedmiotowe szkolenie odbyli w Wyższej Szkole Policji w Szczytnie w latach 2018–2020. Ocenie bezpośrednio po zakończeniu szkoleń poddano zagadnienia takie jak: program kursu, zakres zdobytych podczas kursu wiedzy i umiejętności praktycznych, jak również ogólny poziom zadowolenia respondentów z uczestnictwa w szkoleniu. Z kolei badaniom sondażowym przyświecało dokonanie weryfikacji wpływu treningu symulacyjnego w ramach szkolenia na realny, rzeczywisty zakres i sposób realizowanych przez jego absolwentów zadań służbowych, w ramach których wykorzystują pojazdy służbowe jako pojazdy uprzywilejowane.

Zdarzenia zagrażające bezpieczeństwu w zakładach karnych

Kara pozbawienia wolności oraz inne formy izolacji osób naruszających porządek prawny i zagrażający bezpieczeństwu innych jednostek należą do najdalej idących form ingerencji w sferę praw i wolności człowieka. Izolacja penitencjarna pociąga za sobą wiele negatywnych następstw dla jednostek inkarcerowanych, wśród których szczególne miejsce zajmują sytuacje i zjawiska zagrażające zarówno bezpieczeństwu podopiecznych instytucji penitencjarnej, jak i personelowi odpowiedzialnemu za stworzenie bezpiecznych warunków przebywania w czasie izolacji. Precyzyjne określenie zagrożeń bezpieczeństwa osobistego osób izolowanych i personelu jest niezwykle trudne. Trzeba pamiętać, że charakter tych zagrożeń nie jest jednorodny, a intensywność i zakres oddziaływania bardzo zróżnicowany. Wśród zjawisk i sytuacji stwarzających zagrożenie dla bezpieczeństwa osobistego wymienia się: zjawiska związane z podkulturą więzienną (różne formy agresji, samouszkodzenia, tatuaże) czy procesem prizonizacji, zamierzone i niezamierzone działania lub zaniechania ze strony administracji oraz działania środowisk przestępczych wewnątrz i na zewnątrz jednostek izolacyjnych.

Inżynieria społeczna jako narzędzie cyberprzestępcy — analiza kryminologiczna i kryminalistyczna

Socjotechnika należy do najstarszych metod pozyskiwania informacji i nadal jest jedną z najczęściej wykorzystywanych technik przez środowiska przestępczości cyfrowej. Skuteczna ochrona użytkowników sieci musi koncentrować się przede wszystkim na samoświadomości zagrożenia i zdroworozsądkowym podejściu do umieszczania wrażliwych danych w cyberprzestrzeni. Wraz z rozwojem nowych usług cyfrowych powstaje szereg nowych zagrożeń, którym należy przeciwdziałać przede wszystkim poprzez wykorzystanie stosowanych zabezpieczeń elektronicznych, realizację kampanii społecznych i akcji wzmacniających świadomość obywateli, a także organizację kursów dla instytucji poszczególnych sektorów gospodarki.

Rzecznik prasowy instytucji publicznej

Praca rzecznika prasowego instytucji publicznej stanowi niewątpliwie ważny element kreowania wizerunku instytucji i budowania jej wiarygodności. Zarówno Konstytucja RP, jak i wynikające z niej akty wykonawcze (przede wszystkim ustawa — Prawo prasowe i ustawa o dostępie do informacji publicznej) gwarantują wolność prasy, swobodę w wykonywaniu działalności dziennikarskiej. Wszystko to z kolei służyć ma wykonaniu społecznej kontroli nad działalnością tych instytucji, które funkcjonują po to, by zapewnić obywatelom możliwość dostępu do niezbędnych świadczeń, takich jak ochrona i wspieranie obywateli oraz poprawa jakości ich życia, są finansowanie ze środków publicznych, umożliwiając tym samym skorzystanie z nich przez każdego obywatela, a także podejmują działania nastawione na zdobywanie bądź wzmacnianie zaufania i wiarygodności wśród obywateli. Przy tak zdefiniowanym pojęciu instytucji publicznej z pewnością zalicza się również do niej administrację publiczną, samorządową, a także służby odpowiedzialne za bezpieczeństwo państwa i jego obywateli. Wszystkie te podmioty, realizując nałożone przez prawo obowiązki w zakresie informowania opinii publicznej, transparentności, realizują przyjętą politykę prasowo-informacyjną. W przypadku większości odpowiedzialność za jej realizację spoczywa na rzecznikach rasowych, ci zaś muszą sprostać stawianym im wyzwaniom, z jednej strony zdając sobie sprawę, że działają na podstawie prawa, z drugiej maksymalnie dostosowując się do potrzeb i oczekiwań dziennikarzy. To na podstawie relacji z nimi kreują wizerunek reprezentowanych instytucji. Przy czym zarówno wolność mediów, jak i wspomniane obowiązki w dostarczaniu informacji dziennikarzom nie mają charakteru absolutnego. Niejednokrotnie podlegają obwarowaniom wynikającym z praw ograniczających możliwość udzielenia informacji. W związku z tym tajemnica prowadzonego postępowania przygotowawczego, ochrona danych osobowych, tajemnica służbowa, tajemnica przedsiębiorstwa itp. uniemożliwiają realizację w pełni otwartej polityki medialnej. Budowanie tak ważnej dla każdej instytucji publicznej wiarygodności jest podstawą działań z zakresu PR, a rzecznicy prasowi są przecież ich częścią. Nie da się tego osiągnąć, posługując się kłamstwem, półprawdą czy tak popularnym w obecnych czasach fake newsem. W kontaktach z mediami obowiązuje zatem zasada wystrzegania się kłamstwa i dokładnego sprawdzenia przekazywanych danych. Skutki jej niestosowania potrafi ą być tragiczne dla samego rzecznika, instytucji, którą reprezentuje, a także dla autorytetu państwa, którego ta instytucja jest częścią. Instytucje publiczne w swoich działaniach powinny kierować się dobrem publicznym, służąc z równym zaangażowaniem każdej z sił politycznych sprawujących władzę, ograniczając swoją aktywność do wykonywania decyzji podejmowanych przez polityków. W pracy apolitycznych rzeczników prasowych instytucji publicznych takie działania muszą przekładać się na — rozumiane bardzo szeroko — apolityczne komunikowanie.