Η εγελιανή διαλεκτική και το τραγικό
Η εμβάθυνση της γνώσης σ’ ένα πεδίο που αφορά τόσο το θέατρο όσο και την ίδια τη ζωή, και συγκεκριμένα, αυτό που ορίζεται ως η τραγική κατάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης αποτέλεσε έναυσμα για τη συγγραφή αυτής της μελέτης. Στόχος της να δώσει πειστικές απαντήσεις στα παρακάτω ερωτήματα: Τι είναι το τραγικό; Τι είναι το τραγικό στο θέατρο; Είναι δυνατός ο όρισμός του ως έννοιας και λειτουργίας στο σύγχρονο θέατρο; Στο πρώτο μέρος της, που παρακολουθεί την ιστορική εξέλιξη της έννοιας, εντοπίζει τα συστατικά στοιχεία του τραγικού στο θέατρο από τη γέννησή του και καταγράφει τις εννοιολογικές και μορφολογικές μετατοπίσεις που υπέστη ο όρος σε σημαντικούς σταθμούς της ιστορίας του μέχρι και τον 20ο αιώνα. Συνθέτει, έτσι, μια γενεαλογία του τραγικού και απομονώνει τους βασικούς όρους που συνδέονται διαχρονικά με την πραγμάτευση του τραγικού αποκαλύπτοντας την ουσιαστική συνθήκη εμφάνισής του και εξασφαλίζοντας τη δυνατότητα ανίχνευσής του στα κείμενα. Στο δεύτερο μέρος ακολουθεί η σύνθεση ενός θεωρητικού μεθοδολογικού εργαλείου για τη διάνωση του τραγικού, που βασίζεται σε πρωτότυπη ερμηνεία του εγελιανού διαλεκτικού μηχανισμού και αναδεικνύει τη λειτουργία της ‘αναίρεσης’ (Aufhebung) ως βασική προϋπόθεση και πυρήνα της τραγικής κατάστασης. Η εφαρμογή του σχήματος αυτού σε συγκεκριμένα θεατρικά κείμενα των Samuel Beckett, Heiner Μüller, Edward Bond, Sarah Kane, Howard Barker και Δημήτρη Δημητριάδη, στη συνέχεια, επιτρέπει την αναγνώριση και καταγραφή μορφών του τραγικού στην Ευρώπη, στο β΄μισό του 20ου αιώνα και οδηγεί στη διατύπωση ενός πρωτότυπου, σαφούς και κατά το δυνατόν πλήρους ορισμού του τραγικού.