„Psallite sapienter“ (Ps 47, 8b). Teološka razmatranja Josepha Ratzingera o glazbenoj umjetnosti u liturgiji

Članak tematizira teološka promišljanja Josepha Ratzingera o glazbi u kontekstu liturgije Katoličke Crkve. Uvodno se kratko opisuju krize i izazovi te novija teološka učenja koja crkvenu glazbu u postkoncilsko doba dovode do stanja kulturološke shizofrenije i teoloških lutanja. Središnji dio članka posvećen je Ratzingerovoj teološkoj interpretaciji crkvene glazbe čija je posebnost otkrivanje i promišljanje biblijskih uporišta o glazbi u liturgiji. U tom se kontekstu nalaze i odgovori na izazove i krize koje su snašle crkvenu glazbu, ali se i jasno otkrivaju temeljna biblijsko-teološka načela koja određuju istinsku narav i ulogu glazbe u kršćanskom kultu. Zaključno se donose neka načela i putokazi za crkvenu glazbu danas.

Il Concilio di Trento (1545 - 1563)

Secondo la numerazione cattolica è il XIX concilio ecumenico. Richiesto da decenni da più parti, e con sempre maggiore urgenza, il concilio non poté svolgersi per molto tempo. Infine, dopo tre inutili convocazioni, Paolo III con la bolla Laetare Jerusalem (1544) indisse l'assemblea per il 15 marzo 1545 a Trento, indicando compiti principali. Il concilio però si aprì solo 13 dicembre 1545 in presenza 31 vescovi, in maggioranza italiani. Durante il primo periodo, che comprese le sessioni I-X, quando fu deciso di trattare parallelamente le questioni dogmatiche e quelle della riforma ecclesiastica, furono approvati importanti definizioni e decreti, tra gli altri quelli sulla Santa Scrittura, il peccato originale, la giustificazione e altre cose. Nell'VIII sessione (11 marzo 1547) i partecipanti decisero di trasferire il concilio a Bologna. Dopo la morte di Paolo III fu eletto papa con nome di Giulio III il cardinale Del Monte, fino allora presidente del concilio. Sotto il suo pontificato ebbe luogo il secondo periodo del concilio (dal 1551 al 1552), che comprendeva le sessioni XI-XVI. In questo periodo al concilio vennero i delegati protestanti della Germania, ma si tornarono presto in patria, senza essere riusciti a imporre le loro richieste. Circostanze politiche condussero alla sospensione del concilio (1552). Ma ne novembre 1560 il nuovo papa, Pio IV, ordinò il proseguimento dei lavori conciliari: è il terzo periodo del concilio di Trento, dal 1562 al 1563, che comprese le sessioni XVII-XXV. I principi protestanti radunati a Naumburg decisero di non accogliere l'invito. Nelle sessioni si approvarono decreti sull'obbligo della residenza dei vescovi, il carattere sacrificale della santa messa, la consacrazione sacerdotale, il matrimonio, il purgatorio, la venerazione dei santi e delle reliquie, l'indulgenza, i seminari. Con la bolla Benedictus Deus et Pater (il 26 gennaio 1564) Pio IV confermava l'opera del concilio.

Razumijevanje izvještaja o halucinacijama

U ovom su članku razrađene sljedeće ideje i teze: (1) halucinator može pretraživati vlastite halucinacije, što često i čini, iz čega slijedi da halucinacija, premda po naravi nefizička, ipak jest objekt, pretraživan (ili barem pretraživ), (2) premda povlašten, halucinatorov pristup halucinaciji nije neutralan, nego selektivan, (3) premda kompetentan očevidac vlastite halucinacije, halucinator može u mnogom pogledu biti inkompetentan izvjestitelj o njezinu sadržaju, (4) izvještaj o halucinaciji (koliko god da je ona sama po svojoj naravi privatna) moguć je zato što su javne kategorije pod koje ona biva u izvještaju podvedena, (5) izvještaji o halucinacijama mogu biti ciljani ili spontani, (6) glavna je svrha spontanih izvještaja o halucinaciji da izvijeste o situacijskom značenju halucinacije i o njezinu doživljaju, a ne o njezinu pojavnom sadržaju, (7) naše razumijevanje spontanih izvještaja o halucinacijama omogućeno je, u prvom redu, kognitivnom empatijom, a ne imaginacijom.

Philosophische Themen in den Schriften kirchlicher Philosophielehrer in Kroatien von 1945 bis 1991

In diesem Aufsatz werden Beiträge zur Philosophie in den Schriften einiger katholischer Priester, Philosophielehrer in Kroatien von 1945 bis 1991, erörtert. Neben Einleitung und Schluss umfasst der Hauptteil der Abhandlung folgende Kapitel: 1. Kurze Übersicht zum Ver-hältnis der kommunistischen Regierung zur Katholischen Kirche in Kroatien von 1945 bis 1991; 2. Philosophisch-Theologische Hochschulen in Kroatien und deren Zeitschriften von 1945 bis 1991 und 3. Philosophische Themen in den Publikationen von einigen katholischen Geistlichen im Zeitraum 1945 bis 1991. Da die Kommunistische Partei in der Zeit von 1945 bis 1991 in Kroatien an der Macht war, hat sie mit ihren repressiven Maßnahmen, Verfolgungen und Morden das gesamte Leben der kroatischen Gesellschaft und die Aktivitäten der Katholi-schen Kirche stark beeinflusst. Im Hinblick auf diese Tatsache werden philosophische Abhand-lungen, die einige Priester als Philosophielehrer verfasst haben, erforscht. Die philosophischen Themen, mit denen sie sich befasst haben, waren vielfältig: die Philosophie von Nikolai Berdjajew; Dialog mit Marx; Beiträge zur Kosmologie, Ontologie, Theodizee; die Philosophie von Baruch Spinoza; Grenzfragen zur Philosophie, Theologie und Naturwissenschaften. Fol-gende kirchliche Philosophielehrer werden in diesem Beitrag erfasst: Josip Kribl, Ivan Devčić, Mijo Škvorc, Tomo Vereš, Božo Milanović, Ante Kusić, Krsto Kržanić, Vjekoslav Bajsić und Rudolf Brajčić.

Migranti i izbjeglice

Europa se posljednjih desetljeća hrva sa samom sobom. Kulturološke promjene koje su se dogodile bitno su uzdrmale njezin identitet, a poštovanje temeljnih načela i vrednota našlo se pred novim izazovom. Nove antropološke paradigme proizašle iz postmodernizma utjecale su na zaborav kršćanskih korijena i istina, koje su dobrim dijelom odredile smjer razvoja europske kulture. Posljedično, Europa kakvu poznajemo umire. Osnovna nakana ovog rada jest vidjeti u kakvom su odnosu umiranje Europe i migracijska kriza. Ne govori se o smrti (i životu) kao biološkom procesu, nego o filozofsko-teološkom promatranju „umiranja“ i „oživljavanja“ svega europskoga, kršćanskoga, ljudskoga... Na temelju promatranja najvažnijih današnjih kulturoloških obilježja Europe te vjerskih istina kršćanstva i islama, posebno u poimanju života i smrti, odgovorit ćemo na pitanje jesu li migranti i izbjeglice nositelji života ili smrti na europskom kontinentu. Čuvajući se idealiziranja imigranata kao spasitelje Europe, ali i njihova demoniziranja kao jedinih krivaca propadanja Europe, pokušat ćemo vidjeti može li pozitivan stav prema njima pružiti bitan preduvjet za plodnu integraciju. Život ili smrt Europe ovisi o njoj samoj, a migranti i izbjeglice mogu doprinijeti jednoj i drugoj stvarnosti. Ipak, za kršćane jest obveza ljubavi, za koju ne smijemo zaboraviti da ima snagu oživljavati i mijenjati.

Franciscan Order from Reform of Fr. Paolo a Trinci to the Division of the Order in 1517. The Evidence from the Franciscan sources

These article examine the circumstances which bring to the division of Franciscan Order in 1517. It begins with beginning of small Reform movement of Fr. Paolo of Trinci at 1368 which outgrow in 15th century in strong Observant movement. The question of observing the Rule of St. Francis was basic problem between Observants and Conventuals, and it grow in big ecclesiastical, political and social problem which was solved at 1517 bay division of the Order. Article is mostly based on published different sources of Franciscan history. Most of these sources are original sources published in various publications of Collegii di S. Bonaventura, in 19th and 20th century.

Filozofsko stvaralaštvo fra Bonaventure Radonića

Rad uz uvod i zaključak podijeljen je na dva dijela. U prvom dijelu izlaže se ukratko o životu i radu fra Bonaventure Radonića. U drugom poglavlju prelazi se na njegovo filozofsko stvaralaštvo. Nakon što je donesen detaljan popis svih Radonićevih filozofskih članaka koje je objavio, autor prelazi na kronološko-sintetsko izlaganje njihovih sadržaja. Pri tom izlaganju autor jasno uočava i posebno naglašava Radonićevo vrsno poznavanje cjelokupnog Duns Skotova nauka te o tim temama utemeljeno i stručno piše. Na koncu rada u zaključku ukratko se rekapitulira Radonićev filozofski opus te iznose njegove bitne značajke.

Pouzdanost izvještaja o bonnetovskim halucinacijama

Članak razmatra problem pouzdanosti izvještaja o bonnetovskim halucinacijama. Cilj je identificirati pojedine faktore koji takve izvještaje čine pouzdanima. Identificirani su sljedeći faktori: izvjestiteljeva iskrenost i kompetencija (predmetna, jezična i memorijska), izvanjska potvrda izvještaja (fiziološka, ekspresivna i bihevioralna) i koherencija između izvještaja i evidencije kao i između raznih evidencijskih potvrda i unutar svih izvještaja (ako ih je više). K tome, eksplicirano je i naše implicitno predrazumijevanje halucinacije (prema kojem ona nije tek pojava nego i halucinatorov doživljaj pojave, očit u njegovu facijalnom izrazu, ponašanju itd.).

Ekumenske teme Glasa Koncila od 1990. do 1999. godine

U ovom se članku bavimo ekumenskim temama u Glasu Koncila u razdoblju od 1990. do 1999. godine. U uvodu ukratko govorimo o kontekstu i nastanku Glasa Koncila, da bismo u prvom poglavlju donijeli temeljiti popis svih ekumenskih naslova u razdoblju od 1990. do 1999. godine koje su se našle na stranicama Glasa Koncila. U drugom poglavlju ekumenske teme analiziramo kroz sljedeće grupe tekstova: ekumenski susreti (ekumenska bogoslužja; ekumenski susreti visokih predstavnika; molitveni ekumenski susreti); ekumenizam i mladi; ekumenizam i obrazovanje; ekumenizam i kultura. Na koncu u zaključku jasno dolazi do izražaja činjenica da je Glas Koncila iznimno važan za proučavanje novije ekumenske povijesti kod nas.

Die Frauenweihe zwischen der ursprünglichen und der geweihten Sakramentalität

Die katholische Kirche steht sowohl in der natürlichen Reihenfolge der Schöpfung als auch in der übernatürlichen Reihenfolge der Erlösung für die Gleichwürdigung der Geschlechter. Diese zwei Reihen entsprechen zwei Sakramentalitäten: die ursprüngliche und die geweihte priesterliche Sakramentalität. Beide Sakramentalitäten beinhalten eine selbstlose Hingabe und eine gehorsame Sendung, Gott zu repräsentieren, seine Ehre zu bezeugen und damit die Teilhabe am göttlichen Leben zu beerben und tatsächlich zu leben. Beide sind die Grade des gleichen Planes Gottes mit dem Menschen. Trotzdem kann die geweihte Sakramentalität nur der getaufte Mann empfangen. Johannes Paul II. behauptet, dass die Kirche aufgrund ihrer göttlichen Verfassung keine Vollmacht habe, Frauen die Priesterweihe zu spenden. Anderseits gibt es zahlreiche Möglichkeiten und Dienste, damit die Frauen der Herrlichkeit Gottes dienen und die Verherrlichung des Menschen verwirklichen. Dementsprechend ist die Mutterschaft in der Hauskirche oder der Jungfrauenstand, eine Art Priestertum an sich.