Ο Ν. Ι. Σαλτέλης και η μετάφραση μυθιστορημάτων

Dans le cadre des théories traductologiques orientées vers la figure du traducteur, j’ai choisit d’éclairer l’identité du poète romantique mineur N.I.Saltelis en tant que traducteur des romans. Les riches péritextes de ses deux traductions, Le diable boiteux (Ermoupoli 1838) d’Alain-René Lesage et Ernest, ou Le travers du siècle (Smyrna 1841) de Gustave Drouineau, font apparaître ses attitudes et ses pratiques traductives. Dans le cas du roman de Lesage qui évoque plutôt une épreuve scolaire de traduction et qui demeure jusqu'à nos jours l'unique traduction en grec moderne de ce best-seller européen de l'époque des Lumières, Saltelis y trouve à la fois un instrument d'étaler son érudition et ses relations personnelles ainsi qu'un moyen de faire son apparition dans la sphère publique. Par ailleurs, les liens que Saltelis tisse avec l'écrivain romantique Gustave Drouineau ainsi que sa « correspondance » avec celui-ci pourraient être inscrits dans la voie qui mènera à la "traduction littéraire".

Μεταμορφώσεις του μυθικού διακειμένου στην ποιητική γενιά του ’70: η Σαλώμη στην ποίηση του Γιάννη Βαρβέρη, της Αθηνάς Παπαδάκη και της Μαρίας Κυρτζάκη

Ο μύθος αποτελεί ζωογόνο συστατικό για τη λογοτεχνία και τοποθετείται στον πυρήνα της συλλογικής και πολιτισμικής μνήμης. Ως εκ τούτου, η συστηματική και ενδελεχής μελέτη των μεταμορφώσεων αρχετυπικών μορφών από την κλασική και τη βιβλική παράδοση στην ποιητική γενιά του ’70, δεν είναι τυχαία. Η προσθήκη ζωογόνων μετασχηματισμένων μυθικών στοιχείων και μορφών από την αρχαιοελληνική και τη βιβλική παράδοση αποτέλεσε έναν κομβικό κοινό τόπο για την εν λόγω ποιητική γενιά. Ειδικότερα, ο Γιάννης Βαρβέρης, με εργαλείο την ειρωνεία – βασικό στοιχείο της ποιητικής της ανατροπής – προβαίνει σε μια πλήρη ρήξη είτε με τις αρχές του χριστιανισμού είτε με την ιδιοσυστασία προσώπων που παίζουν καθοριστικό ρόλο στην Αγία Γραφή, όπως η μορφή της Σαλώμης. Αφού αναφέρονται οι σημαντικότεροι σταθμοί και μετασχηματισμοί του λογοτεχνικού μύθου της Σαλώμης από τη βιβλική παράδοση μέχρι σήμερα, επιχειρείται η ερμηνευτική προσέγγιση μέσα από μια εκ του σύνεγγυς ανάγνωση των ποιημάτων και σχολιάζεται ο τρόπος αξιοποίησης του μυθικού υλικού από συγκεκριμένους εκπροσώπους της ποιητικής γενιάς του ’70. Ως εκ τούτου, προβάλλεται η Σαλώμη όχι μόνο ως πηγή έμπνευσης, αλλά και μέσο άλλοτε ανανέωσης και άλλοτε υπονόμευσης της παράδοσης.

Από τους Οφιομάχους της Κέρκυρας στους Σαλίνα της Σικελίας: ένας κόσμος πεθαίνει

.

Διαχείριση Ιστορικότητας και Εθνική Ταυτότητα για νεαρούς ενηλίκους: Η Μικρή Ηρωίδα της Γαλάτειας Καζαντζάκη, του P.-J. Stahl και της M. Vilinska

.

Τα τρία φεγγάρια στη Ρίβα

.

Ex Nihilo…1943-2014. Εβδομήντα Χρόνια από τις «Μέρες» του Κώστα Στεργιόπουλου

.

Ο Κώστας Στεργιόπουλος (1926-2016) και η Συγκριτική Φιλολογία

.

Βιβλιοσυγκρίσεις

.

Ο ποιητής ως προφήτης και ως πιερότος στην ποίηση του Ρώμου Φιλύρα: Οι επιβιώσεις της ρομαντικής ιδεολογίας

This article argues that Romos Philyras adopts the persona of the Pierrot in the work of Romos Philyras in order to critically appropriate the romantic topos of the poet as prophet. Whereas many symbolist and modernist poets have resource to the figure of the pierrot precisely in order to oppose and demystify high romanticist ideology, I demonstrate that Philyras conjoins the two personae —prophet and pierrot. Employing methodological insights from phenomenological approaches to lyric poetry and enriching them with emphasis on formal and prosodic features, I propose a reading of Philyras’s “Pierrot” (1922) that argues against an anthropomorphizing understanding of the relationship between lyric I and the puppet-pierrot. I highlight instead that for Philyras it is precisely the lack of self-consciousness and self-reflective discourse that is the shared ground between the two personae. Contextualizing my reading with pertinent texts from the European tradition (Heinrich von Kleist, Henri-Louis Bergson), I pursue the relationship between anti-humanism and poetic prophecy in Philyras’s prose work in order to throw in relief the forceful and violent character of the visionary experience.