Διερεύνηση της έκκρισης της αλδοστερόνης στο stress σε ασθενείς με ιδιοπαθή υπέρταση

Acth Test ◽

Suppression Test ◽

ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Η έκκριση της αλδοστερόνης ρυθμίζεται από το σύστημα ρενίνης-αγγειοτενσίνης, τις συγκεντρώσεις καλίου και την ACTH.ΣΤΟΧΟΣ: Μελετήσαμε εάν η χρόνια, σχετιζόμενη με το stress και εκλυόμενη μέσω της ACTH, υπερέκκριση αλδοστερόνης και/ή υπερευαισθησία της σπειροειδούς ζώνης θα μπορούσε να εμπλέκεται στην παθογένεια της ιδιοπαθούς υπέρτασης.ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ: Στρατολογήθηκαν 173 υπερτασικοί ασθενείς και 122 μάρτυρες με φυσιολογική αρτηριακή πίεση (ΑΠ) δηλαδή συστολική ΣΑΠ <135 mmHg και διαστολική ΑΠ (ΔΑΠ) <85 mmHg, μέσης ηλικίας 53 ετών. Έγινε αλλαγή της προϋπάρχουσας αντιϋπερτασικής αγωγής τους σε ανταγωνιστή των διαύλων ασβεστίου τρείς τουλάχιστον εβδομάδες πριν από την έναρξη και κατά τη διάρκεια των δοκιμασιών. Το πρωτόκολλο περιελάμβανε: αξονική τομογραφία (CT) επινεφριδίων και τα ακόλουθα: Ημέρα 1η: αιμοληψία για αιματολογικό, βιοχημικό και ορμονολογικό [ACTH, κορτιζόλη (F), ρενίνη (REN), αλδοστερόνη (ALD)] έλεγχο και συλλογή ούρων 24ώρου για Na και K+, Ημέρα 2η: Ultra-low ACTH test (0.03 mcg synachten, IV), Ημέρα 3η: δοκιμασία κόπωσης κατά Bruce, Ημέρα 4-7η : δοκιμασία καταστολής της αλδοστερόνης: fludrocortisones dexamethasone suppression test (FDST), Ημέρα 8η: αιμοληψία για προσδιορισμό ACTH, F, ALD και REN. Σε υπο-ομάδα των υπερτασικών ασθενών με υπεραπάντηση της αλδοστερόνης στη δοκιμασία ultra-low ACTH έγινε γονιδιακός έλεγχος για το χιμαιρικό γονίδιο CYP11B1/ CYP11B2 και για μεταλλάξεις του γονιδίου KCNJ5 και αλλαγή της αντι-υπερτασικής αγωγής τους σε αναστολέα των υποδοχέων των αλατοκορτικοειδών (MRA). Έγινε πενταετής παρακολούθηση της ΑΠ των 122 μαρτύρων.ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Αποκλείστηκαν 10 νορμοτασικοί με αδένωμα και 12 που χάθηκαν στην παρακολούθηση. Καθορίστηκε η ομάδα μαρτύρων (69 άτομα με φυσιολογική ΑΠ στην πενταετία και φυσιολογική CT επινεφριδίων). Χρησιμοποιώντας αυτή την ομάδα μαρτύρων καθορίστηκαν τα όρια καταστολής της αλδοστερόνης μετά τη δοκιμασία FDST και ορίστηκε ως πρωτοπαθής υπεραλδοστερονισμός (ΠΑ) ο συνδυασμός ALD≥80 pmol/L + ARR ≥23 pmol/mU. Με βάση τα κριτήρια αυτά, 13 αρχικά νορμοτασικοί και 43 υπερτασικοί ασθενείς είχαν ΠΑ. 11(85%) αρχικά νορμοτασικοί με ΠΑ και 20(23%) χωρίς ΠΑ ανέπτυξαν υπέρταση στην πενταετία. Από τους 130 υπερτασικούς χωρίς ΠΑ αποκλείσθηκαν 22 με αδένωμα στα επινεφρίδια. Με βάση τον πληθυσμού των μαρτύρων, ορίστηκαν τα όρια απάντησης της αλδοστερόνης στη διέγερση με ultra low ACTH και ως υπεραπάντηση στην αλδοστερόνη ορίστηκε ALD≥ 1300 pmol/L + ARR≥77 pmol/mIU. Από τους 108 υπερτασικούς χωρίς ΠΑ και χωρίς επινεφριδιακό αδένωμα, οι 30 εμφάνισαν υπεραπάντηση της αλδοστερόνης (ομάδα HYPER-20%) ενώ οι υπόλοιποι 78(51.5%) θεωρήθηκαν ότι έχουν ιδιοπαθή υπέρταση. Η ομάδα HYPER βρέθηκε αρνητική για το χιμαιρικό γονίδιο CYP11B1/ CYP11B2 ενώ βρέθηκαν δύο νέες μεταλλάξεις του γονιδίου KCNJ5. Η ρύθμιση της ΑΠ της ομάδας αυτής βελτιώθηκε σημαντικά με τους MRA.ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Ο νορμοτασικός ΠΑ αποτελεί μία κλινική οντότητα η οποία αφορά νορμοτασικά άτομα με ΠΑ που έχουν αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης υπέρτασης. Μερικοί υπερτασικοί ασθενείς χωρίς ΠΑ εμφανίζουν μία ACTH-εξαρτώμενη υπερέκκριση αλδοστερόνης και επωφελούνται από τη θεραπεία με MRA. Αυτό μπορεί να σχετίζεται με την μέσω της ACTH υπερέκκρισης αλδοστερόνης λόγω του χρόνιου stress και/ή της ύπαρξης γενετικών μεταλλάξεων που αυξάνουν την αποκριτικότητα της σπειροειδούς ζώνης σε διεγερτικά ερεθίσματα.

Dexamethasone suppression test predicts later development of an impaired adrenal function after a 14-day course of prednisone in healthy volunteers

Acta Endocrinologica ◽

10.1530/eje-09-0930 ◽

2010 ◽

Vol 162 (5) ◽

pp. 943-949 ◽

Cited By ~ 5

Author(s):

Stefanie Neidert ◽

Philipp Schuetz ◽

Beat Mueller ◽

Mirjam Christ-Crain

Keyword(s):

Clinical Score ◽

Adrenal Function ◽

Receiver Operating Curve ◽

Acth Test ◽

Glucocorticoid Treatment ◽

Basal Cortisol ◽

Suppression Test ◽

Cortisol Levels ◽

BackgroundSuppression of the adrenal function after glucocorticoid treatment is common, potentially dangerous, and unpredictable. Identification of patients at risk is of clinical importance. We hypothesized that the dexamethasone suppression test predicts the development of corticosteroid-induced impaired adrenal function.MethodsWe included 39 healthy male volunteers. After a 1-μg ACTH test, all participants underwent an overnight 0.5-mg dexamethasone suppression test. Participants then took prednisone, 0.5 mg/kg body weight, for 14-day. After the withdrawal of prednisone, a 1-μg ACTH test was performed and a clinical score was assessed on days 1, 3, 7, and 21.ResultsOn days 1, 3, 7, and 21, 100, 50, 26.5 and 32.4% of the participants had a suppressed adrenal function. The risk of developing suppressed adrenal function decreased from 44 to 0% in patients with cortisol levels after the administration of dexamethasone in the lowest and highest quartiles respectively. Receiver operating curve (ROC) analysis performed to predict a suppressed adrenal function on day 7 after the withdrawal of prednisone showed an area under the curve (AUC) of 0.76 (95% confidence interval (CI) 0.58–0.89) for cortisol after the administration of dexamethasone, which was in the range of the AUC of 0.78 (95% CI 0.6–0.9) for pre-intervention cortisol after the administration of ACTH. Basal cortisol before intake of prednisone (AUC 0.62 (95% CI 0.44–0.78)) and the clinical score (AUC 0.64 (95% CI 0.45–0.79)) had significantly lower AUCs.ConclusionCirculating cortisol levels after a dexamethasone suppression test and a pre-intervention-stimulated cortisol level are predictive of later development of a suppressed adrenal function after a 14-day course of prednisone, and are superior to a clinical score or basal cortisol levels. This may allow a more targeted concept for the need of stress prophylaxis after cessation of steroid therapy.

Plasma Corticosteroids in Normal Individuals: With Reference to the Orcadian Rhythm, ACTH Test, Insulin Test, and Dexamethasone Suppression Test

Scandinavian Journal of Clinical and Laboratory Investigation ◽

10.3109/00365517109090664 ◽

1971 ◽

Vol 28 (1) ◽

pp. 61-70 ◽

Cited By ~ 11

Author(s):

V. H. Asfeldt

Keyword(s):

Acth Test ◽

Normal Individuals ◽

Insulin Test ◽

Suppression Test ◽

Abstract #130 Diagnostic Accuracy of Dexamethasone Suppression Test: Additive Value of Free Cortisol and Dexamethasone Measurements

Endocrine Practice ◽

10.1016/s1530-891x(20)46474-2 ◽

2019 ◽

Vol 25 ◽

pp. 19

Author(s):

Ravinder Jeet Kaur ◽

Shobana Athimulam ◽

Molly Van Norman ◽

Melinda Thomas ◽

Stefan K. Grebe ◽

...

Keyword(s):

Diagnostic Accuracy ◽

Free Cortisol ◽

Suppression Test ◽

Evaluation of the low-dose dexamethasone suppression test and ultrasonographic measurements of the adrenal glands in cats with diabetes mellitus

Schweizer Archiv für Tierheilkunde ◽

10.1024/0036-7281.149.11.493 ◽

2007 ◽

Vol 149 (11) ◽

pp. 493-500 ◽

Cited By ~ 13

Author(s):

S. Kley ◽

M. Alt ◽

C. Zimmer ◽

A. Hoerauf ◽

C. E. Reusch

Keyword(s):

Diabetes Mellitus ◽

Low Dose ◽

Adrenal Glands ◽

Suppression Test ◽

SIMPLIFIED DEXAMETHASONE SUPPRESSION TEST

Acta Endocrinologica ◽

10.1530/acta.0.0610219 ◽

1969 ◽

Vol 61 (2) ◽

pp. 219-231 ◽

Cited By ~ 14

Author(s):

V. H. Asfeldt

Keyword(s):

Cushing’S Syndrome ◽

Normal Subjects ◽

Cushing's Syndrome ◽

Clinical Value ◽

Suppression Test ◽

The One ◽

Steroid Excretion ◽

ABSTRACT This is an investigation of the practical clinical value of the one mg dexamethasone suppression test of Nugent et al. (1963). The results, evaluated from the decrease in fluorimetrically determined plasma corticosteroids in normal subjects, as well as in cases of exogenous obesity, hirsutism and in Cushing's syndrome, confirm the findings reported in previous studies. Plasma corticosteroid reduction after one mg of dexamethasone in cases of stable diabetes was not significantly different from that observed in control subjects, but in one third of the insulin-treated diabetics only a partial response was observed, indicating a slight hypercorticism in these patients. An insufficient decrease in plasma corticosteroids was observed in certain other conditions (anorexia nervosa, pituitary adenoma, patients receiving contraceptive or anticonvulsive treatment) with no hypercorticism. The physiological significance of these findings is discussed. It is concluded that the test, together with a determination of the basal urinary 17-ketogenic steroid excretion, is suitable as the first diagnostic test in patients in whom Cushing's syndrome is suspected. In cases of insufficient suppression of plasma corticosteroids, further studies, including the suppression test of Liddle (1960), must be carried out.