Η ιστορία της καρδιολογίας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα

Στους πρωτόγονους πολιτισμούς η καρδιά θεωρείτο ως πηγή θερμότητας και υπήρχε η αντίληψη ότι τα αγγεία του αίματος μεταφέρουν το πνεύμα. Χίλια τριακόσια χρόνια μετά από τις θεωρίες του Γαληνού (131-201), ο Andreas Vesalius (1514-1564) αναθεωρεί την ανατομία και παρατηρεί τα στεφανιαία αγγεία της καρδιάς. Το 1616, ο William Harvey (1578-1657) διακηρύσσει ότι το αίμα κυκλοφορεί με τη δύναμη της καρδιάς. Ο William Harvey δημοσίευσε το “Exercitatio anatomica de motu cordis et sanguinis in animalibus” το 1628, αναθεωρώντας παρωχημένες αντιλήψεις. Ο Harvey στο συμπέρασμα υποστηρίζει ότι η παλλόμενη καρδιά, είναι υπεύθυνη για τις σφύξεις των αρτηριών και όχι το “φυσικά παλλόμενο θαύμα” των αιμοφόρων αγγείων. Και το κυριότερο, ο Harvey με πειράματα έδειξε ότι το αίμα αντί να απορροφάται αμέσως, εισρέει σε συνεχή κύκλωμα μέσω της καρδιάς, των πνευμόνων, και του σώματος. Αν και η ακρόαση του θώρακα εφαρμόστηκε από τον Ιπποκράτη χρειάστηκαν 1400 χρόνια για να χρησιμοποιηθεί ξύλινο στηθοσκόπιο. Η καταγραφή του σφυγμού και η μέτρηση της πίεσης του αίματος είναι επιτεύγματα του 19ου αιώνα. Με την πάροδο των χρόνων διαγιγνώσκονται οι αρρυθμίες και συσχετίζονται οι φυσιολογικοί με τους παθολογικούς καρδιακούς ήχους. Η τεχνολογία βρίσκεται στην υπηρεσία της καρδιολογίας, όταν το βραβείο Νόμπελ απονέμεται στον William Einthoven (1860-1927) για την ανακάλυψη του ηλεκτροκαρδιογράφου. Από το 1920, το ηλεκτροκαρδιογράφημα αποτελεί την απαραίτητη επιβεβαίωση της διάγνωσης της ισχαιμίας του μυοκαρδίου ή του εμφράγματος. Το 1967, η χειρουργική αορτοστεφανιαία παράκαμψη και 10 χρόνια αργότερα, η αγγειοπλαστική βοηθούν στη λεπτομερή απεικόνιση των στεφανιαίων αγγείων. Τις δεκαετίες 1960 και 1970 η ηχοκαρδιογραφία ρίχνει φως στην καρδιά με ασφαλή και ιδιοφυή τρόπο. Οι μέθοδοι διάγνωσης και θεραπείας αποτελούν τον πυρήνα της ανάπτυξης των υποειδικοτήτων στους κόλπους τις καρδιολογίας και συνεχίζουν να εξελίσσονται μέχρι σήμερα.