Η Διήγηση Απολλωνίου του Τύρου ήταν ένα εξαιρετικά δημοφιλές αφήγημα κατά την διάρκεια του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης. Επανειλημμένα αντιγράφηκε στην αρχική Λατινική μορφή του, ενώ υπήρξε πλήθος μεταφράσεων και διασκευών σε πολλές Ευρωπαϊκές γλώσσες. Η διατριβή εξετάζει δύο από αυτές τις διασκευές, που γράφτηκαν σε πολύ μακρινά περιβάλλοντα προς το τέλος του δέκατου τέταρτου αιώνα: την αγγλική εκδοχή του John Gower στο Confessio Amantis, και την ελληνική εκδοχή Διήγησις Πολλυπαθούς Απολλωνίου του Τύρου. Η διατριβή ερευνά τις καινοτομίες που εισήγαγε ο κάθε συγγραφέας, συγκρίνοντας τα δύο κείμενα με τις άμεσες πηγές τους, και προχωρεί στην διερεύνηση της σχέσης μεταξύ κειμένου και περιβάλλοντος. Η ιστορία είναι η ίδια και στις δύο εκδοχές, αλλά το κείμενο διαφέρει: η αγγλική εκδοχή είναι χαρακτηριστική της αυλικής λογοτεχνίας, ενώ ο συγγραφέας της την συνδέει με τα δικά του πολιτικά και φιλοσοφικά ενδιαφέροντα. Η ελληνική διασκευή είναι ιδιαίτερα εκχριστιανισμένη, και παίρνει τη μορφή παραβολής. Η διατριβή επεκτείνει την προϋπάρχουσα έρευνα συγκρίνοντας λεπτομερώς τις δύο διασκευές με τις άμεσες πηγές τους, καθώς και με το αρχαίο λατινικό κείμενο. Ενώ παλιότερες μελέτες περιέχουν χρήσιμα στοιχεία για την σχέση αυτών των κειμένων με τις αντίστοιχες πηγές τους, η πιο λεπτομερής σύγκριση που αποτελεί σημαντικό μέρος της παρούσας μελέτης στοχεύει στην ανάδειξη των διαφορών ανάμεσα στις διασκευές, με σκοπό να διερευνήσει την επιρροή του περιβάλλοντος πάνω στο κάθε κείμενο. Η σχέση κειμένου-περιβάλλοντος είναι στο επίκεντρο της διατριβής: τα περιβάλλοντα της αγγλικής και της ελληνικής διασκευής είναι διαθέσιμα στις ιστορικές πηγές που αφορούν τον Gower και την Κύπρο, αλλά εδώ συσχετίζονται με τις καινοτομίες που εισήγαγε ο κάθε συγγραφέας στην αφήγηση. Το θεωρητικό υπόβαθρο αυτής της προσέγγισης βρίσκεται στον Νέο Ιστορικισμό: η διατριβή εξετάζει το πολιτισμικό και λογοτεχνικό «νόμισμα» με το οποίο συναλλάσεται ο/η συγγραφέας με τους σύγχρονούς του αναγνώστες (σύμφωνα με τον Stephen Greenblatt), ή αλλιώς την «ιστορικότητα» του κειμένου (κατά την διατύπωση του Louis Montrose).