Toxic Soldiers, Flickering Knowledges, and Enlisted Care

Based on many years of fieldwork with US veterans, this essay examines the production of “toxic subjects” through three types of toxic exposures in the history of US soldiering—from Agent Orange during the Vietnam war, to still unspecified exposures that produced Gulf War Syndrome in the first Gulf war, and to the burn pits used for waste disposal on bases throughout the US occupation of Iraq and Afghanistan. While all toxic subjects are at odds with established systems of medicine and law, we argue that toxic subjects in military formations are especially challenging. Deeply entrenched ideas about soldiers’ able-bodied masculinity and readiness for sacrifice (coupled with the logics of entrenched legal and biomedical systems) make toxic soldiers particularly difficult to account and care for. We describe the experiences, structural positioning, dispossession and resistances of toxic soldiers at different historical conjunctures, pointing to cultural logics that connect them. Working with an especially literal instantiation of “the subaltern,” we hope to help toxic soldiers speak, so to speak, giving them “access to metonymization” (Spivak, 2004)—capacity to understand and experience their conditions collectively, politically and culturally. We cast toxic subjects as sentinel figures of “late industrialism,” a historical juncture characterized by pervasive contamination (of bodies, landscapes and political systems) and out-of-date infrastructure (conceptual, biomedical, legal, technological).

Autoimmunologiczny zespół indukowany przez adiuwanty (ASIA)

Dotychczas opisano wiele przypadków pojawienia się autoprzeciwciał i objawów chorobowych po ekspozycji na adiuwanty, nie tylko w kontekście wszczepienia silikonowych implantów piersi, ale również jako bardzo rzadko występujące odczyny poszczepienne, zespół wojny w Zatoce Perskiej (Gulf war syndrome) czy zespół makrofagowego zapalenia mięśniowo-powięziowego. Grupę chorób, których objawy wystąpiły po tego typu ekspozycji, nazwano autoimmunologicznym zespołem indukowanym przez adiuwanty (autoimmune/inflammatory syndrome induced by adjuvants – ASIA). Do adiuwantów, oprócz silikonowych implantów, zalicza się krzem, skwalen i glin, a także składniki pigmentów stosowanych do wykonywania tatuaży itp. Analizując piśmiennictwo odnoszące się do wpływu adiuwantów na rozwój chorób autoimmunologicznych, nasuwa się wniosek, że oprócz długotrwałej ekspozycji na silikon konieczne jest również współistnienie innych czynników, takich jak predyspozycja genetyczna czy wpływ czynników środowiskowych. Metaanalizy jednoznacznie nie potwierdzają zwiększenia ryzyka wystąpienia choroby autoimmunologicznej po wszczepieniu silikonowych implantów piersi lub wykonaniu tatuażu, ale możliwe jest zwiększenie predyspozycji do ich wystąpienia w pewnej grupie badanych pacjentów. W populacji ogólnej pozytywny wpływ stosowanych szczepień jest znaczący, a ryzyko wystąpienia poważnych odczynów poszczepiennych jest nieporównywalnie mniejsze niż ryzyko zachorowania na daną jednostkę chorobową i wystąpienia jej powikłań, również u chorych z rozpoznanymi chorobami reumatycznymi. Ze względu na niejednorodność wyników dotychczasowych badań oraz trudności w diagnostyce i rozpoznawaniu ASIA, konieczne będzie prowadzenie dalszych badań na temat wpływu adiuwantów na rozwój chorób autoimmunologicznych oraz dopracowanie kryteriów ASIA, które pozwalają obecnie na zbyt łatwe rozpoznawanie tego zespołu.