PROGRAM KOMPLEKSOWEJ REHABILITACJI PO ALLOPLASTYCE PORESEKCYJNEJ GMRS W WYNIKU LECZENIA TORBIELI TĘTNIAKOWATEJ SZYJKI KOŚCI UDOWEJ.

WSTĘP Nowotwór złośliwy kości rzadko wykrywany jest w jego wczesnym stadium i zazwyczaj w momencie diagnozy występuje już naciekanie tkanek miękkich. Objawy, które występują to ból, który nasila się w nocy, pogrubienie tkanek oraz ograniczenie ruchomości kończyny wynikające z destrukcji kości.CELEM PRACY był opis przypadku pacjenta po resekcji nowotworu złośliwego kości (Fibrolastic osteosarcoma) oraz stworzenie programu kompleksowej rehabilitacji pooperacyjnej. MATERIAŁ I METODY Analiza przypadku dokonana w niniejszej pracy potwierdza potrzebę holistycznego traktowania pacjenta ze zdiagnozowanym nowotworem złośliwym kości. U pacjent A.S. w wieku 23 lat rozpoznano torbiel tętniakowatą szyjki kości udowej lewej ze złamaniem patologicznym i rozległą destrukcją kości. Wykonano leczenie radykalne z całkowitą alloplastyką poresekcyjną. Opisano fizjoterapię szpitalną i rehabilitację 5 miesięcy po zabiegu operacyjnym. Praca potwierdza konieczność całościowego zastosowania procesu opieki nad pacjentem, który obejmuje diagnostykę, leczenie oraz rehabilitację.WYNIKI Fizjoterapia jest wprowadzana dobę po operacji i trwa do momentu wypisania pacjenta do domu. Metody i ćwiczenia fizjoterapeutyczne dostosowuje się do zakresu operacji, stanu ogólnego i wieku chorego. Celem jest uzyskanie przez pacjenta jak największej samodzielności poruszania się i wykonywania czynności dnia codziennego. W rehabilitacji poszpitalnej dąży się do przywrócenia prawidłowej, możliwej do osiągnięcia, ruchomości i stabilności stawów. Pacjent powinien przyjmować poprawny wzorzec chodu przy możliwie minimalnej asekuracji sprzętem ortopedycznym. WNIOSKI 1. Pacjenci po zabiegu resekcji części bliższej kości udowej i aloplastyce GMRS powinni rozpocząć rehabilitację już pierwszego dnia po zabiegu opeeracyjnym. 2. Terapia manualna i osteopatia są niezmiernie ważne w programie rehabilitacji po zabiegu operacyjnym usunięcia nowotworu kości.

Klasyfikacja zawodników w lekkoatletycznych konkurencjach biegowych w świetle wyników uzyskanych na Igrzyskach Paraolimpijskich w latach 2000 – 2012 / Classification of athletes in athletics track events in terms of results obtained during Paralympics Games in years 2000 – 2012

Streszczenie Wstęp: Zagadnienia związane z klasyfikacją w sporcie niepełnosprawnych to jeden z głównych obszarów badań w tym obszarze. Poszukuje się obiektywnych kryteriów oceny możliwości funkcjonalnych zawodników co ma umożliwić im sprawiedliwą rywalizację, w której wpływ na osiągany wynik ma przygotowanie do startu, a nie rodzaj i stopień niepełnosprawności. Materiał i metody: Analiza wyników uzyskanych na Igrzyskach Paraolimpijskich (IP) w latach 2000-2012 miała na celu próbę oceny obowiązującego systemu klasyfikacji zawodników w lekkiej atletyce (LA) przez pryzmat uzyskiwanych przez nich wyników sportowych. Materiał badań stanowiły wyniki sportowe, na podstawie oficjalnych komunikatów z zawodów uzyskane przez zawodników z niepełnosprawnością narządu ruchu (NNR) w konkurencjach biegowych na IP w latach 2000-2012. Do określenia różnic wyników z IP pomiędzy klasami startowymi wykorzystano test U Manna-Whitney’a. Istotność statystyczną określono na poziomie p<0,05. Wyniki: Największe zróżnicowanie wyników uzyskanych przez zawodników o zbliżonych możliwościach funkcjonalnych z NNR zaobserwowano wśród startujących na wózkach. Brak istotnych statystycznie różnic pomiędzy wynikami zawodników startujących w pozycji stojącej zaobserwowano w klasach T38 i T44 w biegu na 400m, w całym analizowanym okresie. Zbliżony poziom uzyskiwanych wyników zaobserwowano u kobiet z klas T53 i T54 uprawiających lekkoatletyczne konkurencje sprinterskie. Wnioski: Specyfika dyscypliny jaką jest LA (duża liczba konkurencji o rożnym charakterze wysiłków) może powodować problemy w ocenie systemu klasyfikacyjnego, który nie uwzględnia konkurencji w której startują zawodnicy.