Wpływ techniki pisania na zapamiętywanie informacji

Cel badania. Przedstawione badanie miało na celu sprawdzenie jakości zapamiętywania w zależności od zastosowanych technik pisania. Przewidywano przewagę ręcznej techniki pisania nad komputerową. Metody badań. Przeprowadzona została analiza porównawcza grup piszących ze słuchu ręcznie oraz na klawiaturze komputera. W badaniu wzięło udział 68 osób w wieku 20–46 lat, byli to głównie pracownicy banku uczestniczący w szkoleniach firmowych. Grupy były równoliczne, a przydział do danej grupy był przypadkowy. Testowano pamięć semantyczną badanych za pomocą nagranego tekstu, który został odtworzony w ujednolicony sposób. Uwzględniono czas potrzebny na zakodowanie informacji, prosząc badanych o rozwiązanie anagramów niezwiązanych z zadaniem głównym. Poziom zapamiętanych informacji był sprawdzany za pomocą testu wiedzy, który zawierał pytania z możliwością jednokrotnego wyboru. Wyniki badań. Analiza wykazała różnicę między grupami ze względu na ilość odpamiętanych informacji na granicy istotności statystycznej. Grupa pisząca ręcznie uzyskała wyniki wyższe niż grupa pisząca na komputerze. Nieoczekiwanie, statystyki wykazały średnio niższy wynik osób deklarujących znajomość i korzystanie z mnemotechnik, niż osób, które tego nie deklarowały. Wnioski. Pismo ręczne angażuje pamięć wzrokowo-motoryczną. Oprócz tego ze względu na dłuższy czas potrzebny do zapisania danej frazy przetwarzanie informacji trwa dłużej i angażuje dodatkowe procesy motoryczne. Wszystko to składa się na lepsze zapamiętywanie. Zastosowanie testu swobodnego przypominania, jak miało to miejsce w niektórych przytoczonych badaniach, mogłoby uwidocznić wykazaną różnicę.

Berta Zuckerkandl i krytyka artystyczna polskiej sztuki (na wybranych przykładach)

Cel badań. Celem badań jest przedstawienie poglądów Berty Zuckerkandl dotyczących polskiej sztuki w jej tekstach prasowych. Metoda badań. Metodami użytymi podczas badań są te właściwe dla dyscypliny literaturoznawstwa, historii sztuki, metoda „skoposu”, aparatu tłumacza. Wyniki badań. Rozeznanie w tekstach Berty Zuckerkandl o sztuce polskiej nie jest wystarczające. Teksty nie zostały przetłumaczone i zanalizowane. Wnioski. Berta Zuckerkandl jako jedyna z wielkich krytyków artystycznych swojego czasu poświęciła tak wiele miejsca sztuce polskiej. Jej znajomość sztuki, artystów i kultury polskiej jest niezwykle szeroka. Wynosi ona sztukę polską, stawia na równi z innymi artystami i analizuje ich dzieła.

33 omdlenia – pierwsza krakowska adaptacja teatralna rosyjskiej klasyki po 1989 roku

Cel badań. Celem badań było sprawdzenie, które wątki trzech dramatów Antoniego Czechowa (Niedźwiedź, Oświadczyny, Jubileusz) polski reżyser pominął lub zmienił i jaki jest tego efekt dla pierwszej krakowskiej adaptacji teatralnej tychże utworów po 1989 roku jako całości. Metoda badań. Przedmiotem badań był scenariusz Tadeusza Pawłowicza wystawiony w krakowskim teatrze Bagatela 8 kwietnia 1989. W pracy został przeanalizowany polski scenariusz adaptacji utworów: Niedźwiedź, Oświadczyny oraz Jubileusz. Jedna z hipotez zakłada, że przenoszenie dzieł literackich z jednej formy do drugiej (dzieło literackie – teatr) i z jednej kultury do drugiej (Rosja – Polska) wiąże się z utratą niektórych wątków. Ponadto warto również wspomnieć, że wraz z transformacjami ustrojowymi po 1989 roku w polskim teatrze zaszedł szereg zmian związanych z repertuarem oraz ich funkcjonowaniem. Nowa powstała rzeczywistość wygenerowała nowe możliwości, wyzwania a także problemy, które wpłynęły na kształt inscenizowania literatury klasycznej, w tym rosyjskiej. Wyniki badań. Analiza wykazała, że Tadeusz Pawłowicz przenosząc dzieło literackie z jednej formy do drugiej (dzieło literackie – teatr) i z jednej kultury do drugiej (Rosja - Polska) dokonał marginalnych skreśleń, pozostając tym samym wierny tekstowi Czechowskich utworów oraz nie dopisał dodatkowych, autorskich partii teksu. Ponadto reżyser realizując 33 omdlenia powielił pomysł na połączenie trzech wodewili Czechowskich w jedną inscenizację, Wsiewołoda Meyerhold z 1935 roku. Wnioski. W badaniu zostały wzięte pod uwagę aspekty przekładu dzieła literackiego na dzieło sceniczne. Badanie modyfikacji treści oryginalnego tekstu oraz przekładu nie ma na celu oglądu spostrzeżeń polskiego widza. Uzyskane wyniki przedstawiają jedynie możliwości odkodowania i zrozumienia najważniejszych wątków utworów, jaką widzowi daje reżyser.

Logiczne myślenie w uczeniu się matematyki – zadania otwarte i zamknięte

Cel badań. Celem badania było sprawdzenie poziomu logicznego myślenia uczniów, którzy ukończyli pierwszy etap edukacyjny. Metoda badań. Wśród uczniów rozpoczynających naukę w klasie IV na terenie miasta Częstochowy i powiatu częstochowskiego przeprowadzono test w zakresie logicznego myślenia. Test składał się z 10 zadań zamkniętych, jednokrotnego wyboru. Zadania obejmowały treści matematyczne, praktyczne, analizę sytuacji i treści językowe. Za poprawną odpowiedź uczeń otrzymywał jeden punkt, a za złą odpowiedź lub jej brak zero punktów. Wyniki badań. Uczniowie mają problem ze zrozumieniem treści zadania i dokonaniem jego analizy. Niejednokrotnie błędnie dobierali także metody rozwiązania zadań. Uczestnicy badania lepiej radzili sobie z rozwiązaniem zadań otwartych niż zadań zamkniętych. Poziom logicznego myślenia po zakończeniu pierwszego etapu edukacyjnego nie jest zadowalający. Wnioski. Matematyka jako przedmiot szkolny towarzyszy uczniom na każdym etapie edukacji. Wiedza z jego zakresu jest weryfikowana już po ukończeniu pierwszego etapu nauczania podczas tzw. „trzecioteściku”, po ukończeniu szkoły podstawowej podczas egzaminów ósmoklasisty oraz po ukończeniu szkoły średniej podczas egzaminu maturalnego. Z opracowanych wyników badań wynika, iż osiągnięcia matematyczne uczniów zależą od poziomu sprawności umysłowej, a głównie od umiejętności logicznego myślenia. Przeprowadzony test wykazał także, że dla większości uczniów matematyka jest wyzwaniem, wymaga bowiem rzetelności, umiejętności analizowania, dochodzenia do wniosków i przede wszystkim logicznego myślenia.

Postawy studentów Uniwersytetu Zielonogórskiego wobec osób z niepełnosprawnością ruchową oraz intelektualną

Cel badań: Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie postaw studentów Uniwersytetu Zielonogórskiego wobec osób z niepełnosprawnością ruchową oraz z niepełnosprawnością intelektualną. W opracowaniu omówiono istotę, komponenty, mechanizmy kształtowania się postaw, a także dokonano przeglądu badań innych autorów, dotyczących postaw wobec osób z niepełnosprawnością ruchową oraz intelektualną. Metodologia: W badaniach wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego oraz technikę ankiety. Zastosowano celowy dobór respondentów do badań uwzględniając kryterium doboru arbitralnego (status studenta Uniwersytetu Zielonogórskiego). Analiza badań bazuje na danych uzyskanych od 70 respondentów. Wyniki: Studenci wykazują się negatywnymi postawami wobec osób niepełnosprawnych ruchowo oraz intelektualnie w komponencie poznawczym, natomiast w komponencie afektywnym oraz behawioralnym postawa ankietowanych była zależna od rodzaju niepełnosprawności. Interpretacja wyników badań umożliwiła zaproponowanie rekomendacji dla praktyki akademickiej pod kątem zmiany postaw studentów wobec osób z niepełnosprawnością.

AUTOAGRESYWNY WZORZEC ADAPTACJI A CZYNNIKI OSOBOWOŚCI HEXACO

Cel. Celem artykułu jest przedstawienie związku między autoagresywnym wzorcem adaptacji a czynnikami osobowości HEXACO. Autoagresywny wzorzec adaptacji to nabyty sposób reagowania na otaczające jednostkę środowisko. Charakteryzuje się reakcjami agresywnymi skierowanymi wobec własnej osoby. Jest powiązany z antyspołecznym zaburzeniem osobowości oraz zaburzeniem borderline. Metody Badań. Do przeprowadzenia badań wykorzystano Kwestionariusz Osobowości HEXACO-60 (Ashton, Lee, 2007) oraz Kwestionariusz Jaka/Jaki Jesteś? (Łoś, 2013). Przebadano 330 osób w wieku 18–40 lat. Wyniki. Wykazano, że autoagresywny wzorzec adaptacji istotnie statystycznie koreluje z takimi czynnikami osobowości jak: uczciwość, ekstrawersja, ugodowość i sumienność (wszystkie negatywnie) oraz emocjonalność (pozytywnie). Nie stwierdzono istotnych związków z otwartością. Wnioski. Autoagresywny wzorzec adaptacji charakteryzuje się układem czynników, który może powodować gorsze przystosowanie społeczne jednostki. Uzyskane wyniki mogą zostać wykorzystane w praktyce klinicznej, wychowawczej i socjalnej, poprawiając jakość życia osób o takiej charakterystyce oraz zwiększając szanse na wczesne wykrycie ewentualnych zaburzeń u adolescentów. Ograniczeniem metody była mała ilość osób badanych w wieku dojrzewania, ze względu na utrudniony dostęp do tej grupy wiekowej (ograniczenia prawne wynikające z niepełnoletności respondentów, mniejsza ilość połączeń społecznych z tą grupą wiekową).

Symbolika w filmie Nosferatu wampir Wernera Herzoga

Cel. Celem artykułu jest przedstawienie symboliki ukrytej w filmie Nosferatu wampir w reżyserii Wernera Herzoga, zaprezentowanej na tle filmowego wampiryzmu i twórczości reżysera. Artykuł przedstawia zarys i genezę kina wampirycznego, spuściznę ekspresjonistycznej kinematografii niemieckiej i ponowne podejście Herzoga do wznowienia myśli neoromantycznej. W artykule zaprezentowano także wpływ folkloru i motyw potęgi natury, który miał wpływ na reżyserię Wernera Herzoga. Wymienione wyżej tematy przeplatają się z celem głównym artykułu, czyli interpretacją filmu Nosferatu wampir. Omówienie koncepcji. Artykuł oparty jest na teoretycznej wiedzy z zakresu kultury, zwłaszcza ze sztuki filmowej. Przyjęta koncepcja łączy w sobie opis nierozerwalnej zależności między reżyserią a wybraną przez twórcę inspiracją, którą należy z kolei interpretować jako część właściwych składowych. W przypadku filmu Nosferatu wampir trzeba sięgnąć do motywów pojawiających się w gatunku filmowym jaki jest horror, a przede wszystkim w nurcie tzw. kina wampirycznego. Aspekty filmowe poszerzone o wizję Wernera Herzoga zostały uzupełnione o pozostałe motywy, m. in.: folklor. Wnioski. Artykuł przedstawia gamę informacji na temat symboliki wykorzystywanej przez Wernera Herzoga. Omówienie Nosferatu wampir to przy tym kwestia ujęcia koncepcji metafizycznych, folklorystycznych i społecznych. Wartość poznawcza. W artykule zaprezentowano kompleksową analizę filmu Nosferatu wampir uzupełnioną o wiedzę z zakresu sztuki filmowej, głównie kinematografii niemieckiej od okresu nurtu ekspresjonistycznego po zmiany w kinie niemieckim doby Herzoga.

Ocena zmian w postrzeganiu własnej efektywności i nasileniu prokrastynacji w okresie pandemii COVID-19.

Cel badań. Celem badania było sprawdzenie odmienności w postrzeganiu własnej prokrastynacji i efektywności pracy w okresie trwania pandemii w stosunku do czasu sprzed jej wybuchu oraz analiza powiązań między tymi zmianami, a wybranymi czynnikami socjodemograficznymi. Metoda badań. 186 ochotników (75,8 % kobiet) w wieku od 18 do 62 lat (M = 22,39; SD = 7,84) wzięło udział w badaniu ankietowym on-line. Formularz ankiety zawierał pytania socjodemograficzne, zestaw 20 twierdzeń dotyczących prokrastynacji, o wysokim wskaźniku rzetelności (alfa Cronbacha = 0,92) i 9 twierdzeń dotyczących efektywności (alfa Cronbacha = 0,87), do których uczestnicy badania ustosunkowywali się na skali od 1 (rzadziej / mniej niż przed wybuchem pandemii) do 7 (częściej/więcej niż przed wybuchem pandemii). Wyniki badań. Rozkłady nasilenia obu badanych cech były zbliżone do normalnego, większość badanych oceniała swoją prokrastynację i efektywność podobnie jak przed pandemią, a proporcje osób doświadczających wzrostu lub spadku tych cech były wyrównane. Wraz ze wzrostem prokrastynacji silnie spadała efektywność działania (p < 0,001), przy czym płeć, wiek i miejsce zamieszkania nie miały istotnego znaczenia dla żadnej z nich. Wzrost poziomu wykształcenia sprzyjał zarówno niższej prokrastynacji (p < 0,01), jak i wyższej efektywności (p < 0,05). Studenci raportowali większą prokrastynację (p < 0,01), ale podobną efektywność co osoby pracujące. Wnioski. Badanie pozwoliło na wyciągnięcie wniosku, iż mimo społecznych obaw o spadek jakości pracy i edukacji na skutek reorganizacji warunków życia spowodowanych stanem pandemii, większość pracowników i studentów nie dostrzega zmian w efektywności swojej pracy ani nasileniu prokrastynacji.

Jak daleko psycholożce do psychologa?

Abstrakt Wokół feminatywów od wielu lat toczy się burzliwa dyskusja, zarówno w polityce jak i innych dziedzinach życia społecznego. Argumentami za i przeciw używaniu takich form wymieniają się obydwie strony barykady. Natomiast badań poruszających tę tematykę nie zostało przeprowadzonych w Polsce wystarczająco wiele. Celem badania eksperymentalnego (N=140) było sprawdzenie wpływu „żeńskiej końcówki” na ocenę kompetencji zawodowych kobiet, które za pomocą owego feminatywu się tytułowały. Stworzono dwie wersje kwestionariusza z sześcioma kandydatkami, które w tytule zawodowym w jednej wersji kwestionariusza stosowały żeńską końcówkę, w drugiej wersji- nie. W przypadku jednej z kandydatek wprowadzono fikcyjną nazwę zawodu, aby sprawdzić, czy osoby badane w obliczu nazwy im obcej będą dewaluować kandydatkę z żeńską końcówką. Badanie wykazało, iż kompetencje kandydatek używających w swoim samoopisie tytułów zawodowych: “architektka” oraz “adwokatka”, zostały istotnie statystycznie niżej ocenione, niż u kobiet tytułujących się jako architekt i adwokat. W pozostałych przypadkach nie wykryto istotnych statystycznie różnic. Moderatorem sprawdzanym w badaniu były poglądy seksistowskie mierzone za pomocą The Ambivalent Sexism Inventory Petera Glick’a i Susan Fiske, w polskim tłumaczeniu Małgorzaty Mikołajczak i Janiny Pietrzak pod nazwą: Skala Ambiwalencji Wobec Kobiet. Wykazano, iż zarówno osoby osiągające wyniki średnie i wysokie w tym kwestionariuszu oceniały kandydatkę z żeńską końcówką istotnie niżej, niż osoby osiągające wyniki niskie. W przypadku nazw zawodów bez feminatywów, wyniki ocen były zbliżone, niezależnie od poziomu przejawianego seksizmu. Słowa klucze: feminatyw, kompetencje kobiet, ambiwalentny seksizm, tendencje do zatrudnienia, dyskryminacja płciowa

Rola trenera w przygotowaniu współczesnej młodzieży do profesjonalnego uprawiania piłki nożnej.

We współczesnym społeczeństwie dochodzi do pogłębiających się zmian w sposobie funkcjonowania w różnych przestrzeniach życiowych, których źródłem jest postępujący rozwój cywilizacyjny, wpływający na charakter i specyfikę pokoleń. Wśród przestrzeni w których owe zmiany są zauważalne, można wyróżnić współczesny charakter pracy zarobkowej, uwarunkowanej przemianami cywilizacyjnymi i gospodarczymi, co w dalszej kolejności przekłada się także na aspekt życia osobistego. W świetle tych przemian, zupełnie nowe znaczenie zyskuje aspekt uczestnictwa w kulturze fizycznej, które obecnie staje się głównie jednym ze sposobów aktywnego wypoczynku dla osób dorosłych. Obok dużej grupy społeczeństwa praktykującej w ramach spędzania wolnego czasu jej różne formy, wyróżnić można grupę dzieci i młodzieży, wśród której sport staje się formą dążenia do marzeń o przyszłej karierze zawodniczej na miarę swoich piłkarskich autorytetów z światowej czołówki. Aspiracje te stanowią długą ścieżkę, w której młody zawodnik obok doskonalenia swoich umiejętności sportowych, uczestniczy w procesie selekcji pozwalającej na wyróżnienie spośród zawodników, szczególnie utalentowanych jednostek, posiadających wyjątkowe predyspozycje do profesjonalnego uprawiania sportu. Proces kształcenia umiejętności sportowych młodego zawodnika, jest równocześnie procesem pedagogicznym w którym szczególną misję posiada trener. Dlatego też celem badań jest zaprezentowanie jego roli w procesie wychowawczym. Niniejsze rozważania, oparte zostały o przegląd dostępnej literatury naukowej z zakresu pedagogiki, psychologii i socjologii kultury fizycznej, z wykorzystaniem dorobku naukowego z zakresu teorii sportu. Rozważania przebiegają w kluczu zaprezentowania tła społecznego charakterystycznego dla obecnych czasów, w które wpisuje specyfika zawodu profesjonalnego gracza piłki nożnej i wyzwania stojące przed środowiskiem, mające na celu właściwe przygotowanie do profesjonalnego sportu. Kolejnym punktem zawartym w publikacji, będzie zaprezentowanie procesu dojrzewania młodego gracza do zawodowego uprawiania dyscypliny. W świetle omówionych zagadnień nastąpi wyraźne zauważenie roli współczesnego trenera jako wychowawcy, mentora i opiekuna na drodze wzrastania ku karierze, ale także ku wypracowaniu dobrych postaw u młodego zawodnika jako osoby. Zaprezentowane badania prowadzą ku wnioskowi dowodzącemu, że kompetencje współczesnego trenera znacząco wykraczają poza samą funkcję czysto sportową. Trener poza kompetencjami ściśle związanymi z pracą na boisku, powinien wykazywać się szeregiem kompetencji miękkich – znajomością podstaw pedagogiki, psychologii, socjologii, które umożliwią mu lepsze zrozumienie środowiska swoich podopiecznych. W ich wyniku staje się możliwe budowanie postawy lidera, autorytetu i kształtowania odpowiednich postaw u młodych zawodników.