Kategorie zachowań zdrowotnych pacjentów przed wystąpieniem zawału mięśnia sercowego w zależności od wybranych zmiennych socjodemograficznych

Wstęp. Zawał mięśnia sercowego zalicza się do grupy ostrych zespołów wieńcowych. Jest to grupa schorzeń, która cechuje się wystąpieniem zaburzeń w krążeniu wieńcowym, co prowadzi do ograniczenia lub całkowitego ustania przepływu krwi w tętnicach wieńcowych. Ostry zawał serca są najczęstszą przyczyną zgonów osób poniżej 75 roku życia w Polsce, ale także w Europie. Cel. Celem niniejszej pracy była ocena kategorii zachowań zdrowotnych pacjentów przed wystąpieniem zawału mięśnia sercowego w zależności od wybranych zmiennych socjodemograficznych. Czynniki ryzyka zawału mięśnia sercowego można podzielić na dwie grupy: modyfikowalne (zależne) i niemodyfikowalne (niezależne). Do czynników, które zależą od stylu życia człowieka zalicza się: zaburzenia lipidowe, palenie tytoniu, nadwagę, nadciśnienie tętnicze, cukrzycę, stres oraz nadmierne spożywanie alkoholu. Czynniki niemodyfikowalne to płeć, wiek oraz czynniki genetyczne. Materiał i metody. Materiał badań stanowiły osoby po przebytym zawale mięśnia sercowego. Było to stu pacjentów hospitalizowanych w Oddziale Kardiologii i Oddziale Intensywnego Nadzoru Kardiologicznego w Szpitalu Wielospecjalistycznym im. dr. Ludwika Błażka w Inowrocławiu. Wybrano metodę szacowania, zastosowano technikę badawczą w postaci ankiety. Narzędziem badawczym wykorzystanym w pracy był kwestionariusz Inwentarza Zachowań Zdrowotnych oraz autorska metryczka. Wyniki. Prawidłowe nawyki żywieniowe oraz pozytywne nastawienie psychiczne było prezentowane na takim samym poziomie zarówno wśród kobiet jak i mężczyzn. Kobiety uzyskiwały wyższe wyniki w kategorii zachowań profilaktycznych niż mężczyźni. Odwrotnie proporcjonalne wyniki uzyskano w kategorii praktyki zdrowotne. Respondenci z wykształceniem zawodowym osiągali najwyższe wyniki spośród innych respondentów w kategorii określającej prawidłowe nawyki żywieniowe. Najwyższy wskaźnik zachowań profilaktycznych odnotowano z kolei u osób z wykształceniem średnim (...).

Opieka pielęgniarska nad dzieckiem z chorobą Leśniowskiego-Crohna

Wstęp. Choroba Leśniowskiego – Crohna należy do grupy nieswoistych zapaleń jelit. Najczęściej jest diagnozowana u dzieci i młodzieży. Zapewnienie dziecku multidyscyplinarnej opieki, w tym pielęgniarskiej jest kluczowe, aby jak najszybciej poprawić stan pacjenta i doprowadzić do remisji choroby. Cel. Celem pracy jest analiza postępowania pielęgniarskiego w opiece nad dzieckiem z chorobą Leśniowskiego – Crohna. Materiał i metody. W pracy dokonano analizy literatury poświęconej chorobie Leśniowskiego – Crohna oraz zadań sprawowanych przez pielęgniarkę w opiece nad pacjentem pediatrycznym z tą jednostką chorobową. Przegląd. Na występowanie choroby Leśniowskiego – Crohna ma wpływ szereg czynników. Ważnym aspektem leczenia jest określenie stopnia zaawansowania choroby oraz dobranie zindywidualizowanej terapii. Wnioski. Choroba Leśniowskiego – Crohna istotnie wpływa na jakość życia dziecka. Istotnym elementem w pracy pielęgniarki sprawującej opiekę nad dzieckiem z chorobą Leśniowskiego – Crohna jest udzielanie wsparcia, a także edukacja młodocianego pacjenta oraz jego rodziców.

Wpływ pandemii Koronawirusa (COVID–19) na jakość życia rodziny i dziecka

Wstęp. W marcu 2020 roku cały świat rozpoczął walkę z nieznanym dotąd wrogiem – Koronawirusem SARS-CoV-2 zwanym także COVID-19. Sytuacja pandemii znacznie wpłynęła na funkcjonowanie rodziny. Cel. Celem pracy jest analiza jakości życia dziecka i rodziny w dobie zaostrzeń związanych z pandemią Koronawirusa (COVID – 19). Materiał i metody. Za pomocą metody sondażu diagnostycznego, przy użyciu ankiet własnego autorstwa badano jakość życia całej rodziny i dzieci w trakcie hospitalizacji w czasach pandemii. Procedurę badawczą przygotowano również na podstawie przeprowadzenia oryginalnej wersji kwestionariusza KIDSCREEN 27. Badanie przeprowadzono wśród 200 osób. Badani to dzieci i młodzież (100 osób) byli pacjentami Oddziału Dziecięcego Obserwacyjnego Specjalistycznego Szpitala Wojewódzkiego we Włocławku oraz grupa rodziców tych dzieci licząca 100 osób. Wyniki. Za pomocą wymienionych powyżej narzędzi badawczych wykazano, że pandemia COVID-19 w badanej grupie wpływa negatywnie na każdy aspekt życia całej rodziny. Dochodzi do zaburzeń zdrowia fizycznego, psychicznego i relacji społecznych samego dziecka, a konsekwencji także jego najbliższych. Wnioski. Jakość życia w rodzinie w dobie pandemii nabiera całkiem innego wymiaru. W wyniku restrykcji konieczne jest przeorganizowane życia w każdej sferze. Prowadzi to do szeregu negatywnych konsekwencji, a mianowicie pogorszeniu ulega zdrowie fizyczne nie tylko dziecka, ale też pozostałych członków rodziny, zdrowie psychiczne całej rodziny, a także dochodzi do zaburzenia umiejętności nawiązywania prawidłowych relacji społecznych.

Pielęgnacja pacjenta z nowotworem krtani, przebywającego w środowisku domowym

Wstęp. Nowotwory krtani to najczęstsze guzy złośliwe głowy, szyi, a także dróg oddechowych. Częściej dotyczą mężczyzn, rzadziej kobiet. Zachorowalność wzrasta po 50-tym roku życia i rośnie z każdą dekadą. Najczęstszą odmianą histopatologiczną jest rak płaskonabłonkowy. Cel. Celem pracy jest analiza zadań pielęgniarki w pielęgnacji pacjenta z nowotworem krtani, przebywającego w środowisku domowym. Prezentacja przypadku. Mężczyzna lat 59 po zabiegu tracheostomii z powodu choroby nowotworowej, przebywający w warunkach domowych, będący pod opieką pielęgniarki poz. Dyskusja. Operacja całkowitego usunięcia krtani stanowi głębokie okaleczenie, które pływa zarówno na zmianę funkcji fizjologicznych, jak również pozbawia chorego możliwości werbalnej komunikacji z otoczeniem, co rzutuje na stan psychiczny i socjalny pacjenta. Wnioski. Przed pielęgniarką w ramach podstawowej opieki zdrowotnej stoją zadania z obszaru wsparcia informacyjnego, instrumentalnego, a także emocjonalnego. Celem nadrzędnym opieki pielęgniarskiej w środowisku domowym chorego onkologicznie jest mobilizowanie jego sił i zasobów do sprawowania samoopieki i samopielęgnacji w stosunku do własnej osoby, oraz asystowanie na różnych etapach przebiegu procesu chorobowego. Słowa kluczowe: nowotwór krtani, proces pielęgnowania, samoopieka.

Ocena jakości życia pacjentów po przebytym udarze mózgu

Wstęp. Udary mózgu, stanowią jeden z głównych problemów współczesnej medycyny. W Polsce rocznie dochodzi do około 70 tyś. udarów są one jednym z najczęstszych przyczyn inwalidztwa oraz drugim z zakresu częstości zgonów. W czasie pierwszego miesiąca od wystąpienia epizodu co 6 chory umiera, natomiast pozostała grupa to osoby z deficytem w zakresie samodzielności wymagający wsparcia osób trzecich. Cel. Celem badań była ocena jakości życia pacjentów po przebytym udarze mózgu. Materiały i metody. Badaniem objęto grupę 100 pacjentów po przebytym incydencie udarowym. Respondenci przebywali w oddziale rehabilitacji poudarowej. Do oceny jakości życia wykorzystany został kwestionariusz oceny jakości życia SF – 36. oraz kwestionariusz WHOQOL-BREF jest o narzędzie wystandaryzowane służące do oceny jakości życia osób zarówno zdrowych jak i chorych. Wyniki. Uzyskane wyniki dotyczące ogólnej oceny zdrowia fizycznego na podstawie danych z kwestionariusza WHOQOL-BREF wyniósł 30,35±4,54, ogólna ocena zdrowia mentalnego 46,02±7,15. Natomiast ogólny wskaźnik jakości życia 38,18±4,13. Analiza statystyczna wykazała istotną zależność pomiędzy wiekiem ankietowanych a ich oceną jakości życia w dziedzinie somatycznej oraz środowiskowej. Im osoby starsze tym wyższy poziom zadowolenia z jakości życia. Analiza statystyczna nie wykazała istotnej zależności pomiędzy płcią ankietowanych a ich oceną jakości życia w każdej z dziedzin. Analiza statystyczna wykazała istotną zależność pomiędzy wiekiem ankietowanych a ich ogólną oceną zdrowia mentalnego . Im osoby starsze tym wyższa ocen zdrowia mentalnego. Wnioski. Subiektywna ocena jakości życia osób po udarze mózgu w zakresie obniżenia funkcjonowania fizycznego oraz w aspekcie psycho-społecznym jest wprost uzależniona od poziomu samodzielności (...).

Chroniczne zmęczenie oraz bezsenność wśród pielęgniarek

Wstęp. Pielęgniarstwo to zawód obciążony wieloma czynnikami. Jednymi z wielu problemów jest praca zmianowa, narażenie na zmęczenie, problemy ze snem, bezsenność. Do czynników społecznych zaliczyć można błędy w komunikacji między personelem i pacjentem. W pracy przybliżono zagadnienie zespołu przewlekłego zmęczenia. Cel. Celem pracy jest ocena chronicznego zmęczenia i bezsenności wśród pielęgniarek oraz określenie jaki wpływ mają one na relacje w zespole pielęgniarskim. Materiał i metody. Populacją, która została poddana badaniu była grupa 100 pielęgniarek pediatrycznych, chirurgicznych, internistycznych oraz podstawowej opieki zdrowotnej. Narzędziami były: Skala Zmęczenia Chronicznego (FAS), Ateńska Skala Bezsenności (AIS), kwestionariusz ankiety własnego autorstwa. W pracy wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego oraz metodę szacowania. Wyniki. Blisko połowa pielęgniarek w grupie badanej miała objawy zmęczenia chronicznego, a 36% pielęgniarek w grupie badanej przejawiała bezsenność. Wnioski. Chroniczne zmęczenie pielęgniarek często jest spowodowane specyfiką oddziałów, na których pracują. Na bezsenność wpływa praca zmianowa, która zwiększa odczuwanie zmęczenia i desynchronizuje biologiczny zegar. Lata stażu nie wpływają znacząco na poziom zmęczenia i senności pielęgniarekNa bezsenność wpływa praca zmianowa oraz zła organizacja pracy.

Opieka pielęgniarska nad pacjentem w przebiegu marskości wątroby z wykorzystaniem ICNP®

Wstęp. Marskość wątroby to przewlekła choroba postępująca o charakterze bliznowacenia miąższu wątroby. Marskość wątroby jest postępującą i nieodwracalną chorobą prowadząca do jej niewydolności. Upośledzenie pracy wątroby prowadzi nieuchronnie do szeregu zmian w organizmie człowieka. Obecnie szacuje się, że około 60% pacjentów umiera w ciągu czterech lat od ustalenia rozpoznania niewydolności wątroby. Marskość wątroby obniża jakość życia powodując jednocześnie narastające problemy społeczne, psychiczne, zdrowotne i emocjonalne. Poważnym powikłaniem długotrwałego zatrucia, wynikającego z niewydolności wątroby, jest encefalopatia wątrobowa, która prowadzi do uszkodzenia mózgu. Cel pracy. Celem pracy jest zastosowanie odpowiednich interwencji pielęgniarskich wobec pacjenta z marskością wątroby powstałą w skutek nadużywania alkoholu przebywającego w oddziale szpitalnym. Prezentacja przypadku. 34-letni mężczyzna z marskością wątroby w okresie względnej wydolności wątroby powstałą w wyniku wieloletniego nadużywania alkoholu hospitalizowany w oddziale szpitalnym z powodu dekompensacji funkcji wątroby w postaci zażółcenia powłok skórnych, obrzęków podudzi, śladowego wodobrzusza oraz objawów płynu w jamie opłucnej prawej. Wnioski. Całościowa opieka zapewniona ze strony personelu medycznego znacznie poprawiła stan ogólny oraz samopoczucie pacjenta, jednak wszystkie działania należy systematycznie realizować, by przeciwdziałać postępującemu procesowi niewydolności wątroby.

Jakość życia pacjentów ze schizofrenią

Wstęp. Schizofrenia jest chorobą psychiczną, którą charakteryzuje zróżnicowany obraz i przebieg kliniczny, charakteryzuje się przede wszystkim zakłóceniami myślenia i postrzegania, a także niedostosowanym i spłyconym afektem. Etiopatogeneza nie jest do końca znana, jedną z uznawanych teorii jest udział czynników biopsychospołecznych, w tym stresu. Wiek zachorowania przypada zazwyczaj na okres wczesnej dorosłości – u kobiet jest to 25–34 rok życia, a u mężczyzn 15 –24 rok życia. Cel. Celem badań była ocena jakości życia w kontekście domen życia pacjentów ze schizofrenią. Materiały i metody. Badaniem objęto grupę 100 pacjentów leczonych w Szpital Lipno Sp. z o.o. , u których zdiagnozowano schizofrenię. Wiek badanych mieścił się w zakresie 18–75 lat. Narzędziem badawczym był kwestionariusz SQLS-R4 (Schizophrenia Quality of Life Scale Revision 4) poszerzony o autorską metryczkę. Wyniki. Respondenci dokonując subiektywnej oceny jakości życia określili jako stan zadawalający. Jakość życia w sferze witalnej była na wyższym poziomie niż w domenie psychospołecznej oraz ogólnym zadowoleniu. Wnioski. Schizofrenia to schorzenia, które w istotny sposób przyczynia się do obniżenia poziomu jakości życia głównie w domenie psychospołecznej.

Ból jako jeden z głównych problemów osób leczonych operacyjnie

Wstęp. Ból jest jednym z najczęstszych odczuć towarzyszących w życiu każdego człowieka. Właściwie prowadzona terapia przeciwbólowa jest podstawowym prawem pacjenta. Cel. Celem pracy była ocena stopnia i rodzaju odczuwanego bólu wśród osób dorosłych leczonych operacyjnie. Materiały i metody. W pracy zastosowano metodę sondażu diagnostycznego, dzięki któremu pozyskano materiał do badań. Badania przeprowadzono za pomocą kwestionariusza ankiety własnego autorstwa, skali VAS oraz skróconej wersji kwestionariusza McGill. Wyniki. Wśród badanej populacji 100% odczuwało ból występujący po zabiegu operacyjnym. Z danych procentowych wynika, że pacjenci aktualnie odczuwali najczęściej ból umiarkowany - 45,0% i łagodny - 37,0%. Po 8,0% pacjentów określiło ból jako silny lub nie występujący. Ból bardzo silny występował u 2,0% badanych. Aktualne dolegliwości bólowe wynosiły od 0 do 9 pkt wynosząc średnio M=4,28 pkt przy SD=0,216 pkt, a ból najczęściej określany był w skali od 0 do 10 na poziomie 5, na co wskazało 21,0% ankietowanych. Kobiety istotnie częściej też niż mężczyźni odczuwały ból w ciągu ostatniego tygodnia mierzonego skalą McGill (p=0,001). Płeć różnicowała również nasilenie aktualnych dolegliwości bólowych (p=0,012), które były istotnie wyższe u kobiet niż u mężczyzn. Płeć badanych różnicowała także występowanie i nasilenie bólu sensorycznego (p=0,010), afektywnego (p-0,004) i całościowego (p=0,005) w ciągu ostatniego tygodnia. Wykazano także, że doba po zabiegu różnicuje istotnie nasilenie aktualnego bólu w skali McGill (p=0,030) i VAS (p=0,017). Ból ten w obu skalach częściej towarzyszył osobom w II, I i III dobie po zabiegu niż pacjentom w czwartym i dalszym dniu po zabiegu.

Przygotowanie pacjentki do samoopieki po zabiegu mastektomii

Wstęp. Obecnie rak piersi plasuje się na pierwszym miejscu pod względem zachorowalności u kobiet w Polsce. W celu leczenia raka piersi stosuje się mastektomię. Przygotowanie pacjentki do samoopieki po mastektomii obejmuje nie tylko sferę fizyczną, ale także psychiczną. Cel. Celem pracy jest analiza wybranych metod samoopieki dla pacjentki po zabiegu mastektomii. Materiał i metody. W pracy dokonano analizy literatury poświęconej zagadnieniom opieki pielęgniarskiej nad pacjentką po zabiegu mastektomii oraz właściwym przygotowaniu jej do samoopieki. Przegląd. Rozwojowi nowotworu piersi sprzyja szereg różnych czynników. Istotnym aspektem leczenia jest określenie stadium zaawansowania i dobranie odpowiedniej terapii. Jedną z metod postępowania leczniczego jest mastektomia. Wówczas ważnym elementem procesu terapeutycznego jest wyjaśnienie pacjentce celu zabiegu i przygotowanie jej do dalszej samoopieki. Wnioski. Rak piersi istotnie modyfikuje jakość życia pacjentek.Po zabiegu mastektomii niezbędne jest zapewnienie prawidłowej opieki pielęgniarskiej pod względem psychicznym oraz fizycznym.Wpływa to na komfort pacjentki w trakcie pobytu, oraz po wyjściu ze szpitala.