In dit artikel nemen we als focus de kwetsbare positie van het kind in de context rondom PAS (Parental Alienation Syndrome). We vertrekken vanuit een postmoderne visie op de werkelijkheid waarbij de betekenisgeving binnen een relationeel kader een belangrijke plaats inneemt. Ook de ontwikkelingsleeftijd van kinderen vergt onze aandacht. We toetsen ons conceptueel kader aan een analyse van 60 chatgesprekken van kinderen en jongeren met de hulplijn Awel over de scheiding van hun ouders en het leven in een samengesteld gezin. We formuleren een aantal concrete voorstellen die ervoor moeten zorgen dat de ontwikkeling en het welzijn van kinderen en jongeren zoveel mogelijk gewaarborgd blijft wanneer contactbreuk bij en na scheiding optreedt. Hiermee bieden we een antwoord op de draaglast en het isolement van kinderen. We houden een pleidooi om het actorschap van kinderen te verhogen. We pleiten voor meer samenwerking tussen de betrokkenen bij welzijn en justitie.
Abstract :
This article focuses on the vulnerable position of the child in the context of PAS (Parental Alienation Syndrome). Our starting point is a postmodern vision on reality in which meaning making plays an important role in relations. We also pay attention to the developmental age of children. We test our conceptual framework with an analysis of 60 chat conversations of children and youngsters with the online service of the Flemish Child Helpline (‘Awel’) about the divorce of their parents and life in a newly composed family. We formulate several specific suggestions to make sure that the development and well‐being of children and youngsters is guaranteed as much as possible when contact is broken during and after the divorce. With this we offer a response to the burden and isolation of children. We make a plea to strengthen the agency of children and for more cooperation between the welfare work and legal actors that are involved.
The Parental Alienation Syndrome: What is it and What Data Support it?
