No One's Witness

In No One's Witness Rachel Zolf activates the last three lines of a poem by Jewish Nazi holocaust survivor Paul Celan—“No one / bears witness for the / witness”—to theorize the poetics and im/possibility of witnessing. Drawing on black studies, continental philosophy, queer theory, experimental poetics, and work by several writers and artists, Zolf asks what it means to witness from the excessive, incalculable position of No One. In a fragmentary and recursive style that enacts the monstrous speech it pursues, No One's Witness demonstrates the necessity of confronting the Nazi holocaust in relation to transatlantic slavery and its afterlives. Thinking along with black feminist theory's notions of entangled swarm, field, plenum, chorus, No One's Witness interrogates the limits and thresholds of witnessing, its dangerous perhaps. No One operates outside the bounds of the sovereign individual, hauntologically informed by the fleshly no-thingness that has been historically ascribed to blackness and that blackness enacts within, apposite to, and beyond the No One. No One bears witness to becomings beyond comprehension, making and unmaking monstrous forms of entangled future anterior life.

“The Very Music of the Name”

Chris Townsend, “‘The Very Music of the Name’: Uncertainty as Aesthetic Principle in Keats’s Endymion” (pp. 441–472) It is well known that John Keats thought that true poets were those who are capable of being in “uncertainties, Mysteries, doubts” without feeling the need to reach after solid facts. And “uncertainty” is a recurrent term in his 1818 poem Endymion and its preface. But what does it mean for the figure of Endymion to follow an “uncertain path,” and what role do experimental poetics play in that experience of not knowing? This essay reflects on three aspects of the rhythms of Endymion—the relation of line to sentence, the transformative quality of the poem’s rhymes, and the rhythmical malleability of the name “Endymion” itself—to argue that what Keats’s early critics were hostile to in his poem was precisely what he strove to produce: a poetics of uncertainty. By turning close attention to the local effects of Keats’s rhythms, and by mounting an argument about the structure of his thinking that concerns the shape of his verses, I also want to reopen a perennial question in both Formalist and New Historicist branches of Keats scholarship: whether it makes sense to think of Keats as a “political” or “ideological” poet, and of what that might mean in relation to his aesthetics.

Towards disabled futures: Non-realist embodiment in puppetry1

This article engages disability puppetry as plays of transactional object relations, opening into speculative realms, articulating new alignments of embodied and enminded difference. The examples here range from hospital practices via art/life pain-related somatic explorations to experimental poetics of classroom and gallery installations, and from there to small local theatres working in collaboration with mental health service providers. In all of these sites, disability and puppetry have much to say to one another, offering connection and new forms of meaning-making, using non-realist conventions to make new worlds in which disability stays present.

Innovation and the Poetic Discourse: Reading Experimental Trends in Post-War American Poetry

This paper aims at analysing the rise of innovative and experimental poetics within the American poetic grounds and the factors that remain extremely influential in establishing an alternate poetic culture that emerged with the rise of modernism within poetic circles. With influential and significant American poetic voices like Ezra Pound, T.S. Eliot and innovative women poets like Gertrude Stein popularising the use of ‘experimental’ techniques within the processes of poetic construction, the American poetic culture witnessed the rapid growth of an alternate realm of poetic activity that particularly gained significant recognition in the post-war era. This paper attempts to present an overview of the various post-war poetic groupings that contributed to the establishment of an experimental tradition within contemporary American poetics.

Experimental poetics and materialities in the works of Susan Howe, Stephanie Strickland and Caitlin Fisher

Αυτή η διδακτορική διατριβή διερευνά την πειραματική ποιητική των Βόρειων Αμερικανίδων ποιητριών Susan Howe, Stephanie Strickland και Caitlin Fisher, εστιάζοντας στην υλική υπόσταση των έργων τους η οποία διαφοροποιείται μέσω των διαφορετικών μέσων που έχουν χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία τους όπως είναι το έντυπο βιβλίο, ο υπολογιστής, το iPad, και η επαυξημένη πραγματικότητα. Συγκεκριμένα, η διατριβή επικεντρώνεται στις δυνατότητες καθώς και στα όρια των έντυπων και ψηφιακών εργαλείων όταν τίθενται στη διάθεση της λογοτεχνικής και ιδιαίτερα της ποιητικής παραγωγής. Η παρούσα διατριβή διερευνά πώς οι έννοιες της ανατροφοδότησης, ανάγνωσης από τον υπολογιστή, εμβύθισης αλλά και συσχετισμούς της φυσικής μας γλώσσας με τις γλώσσες προγραμματισμού εμπλουτίζουν τον ορισμό της ποίησης. Αυτή η διδακτορική διατριβή βασίζεται στις θεωρίες των Johanna Drucker, Ν. Katherine Hayles, Lev Manovich και Marie Laure Ryan σε σχέση με την υλικότητα, την οπτικότητα, τον προγραμματισμό και τις φυσικές γλώσσες, τη βάση δεδομένων, την αφήγηση, την εμβύθιση και ανατροφοδότηση. Το βασικό ερώτημα που επιχειρεί να διατυπώσει αυτή η διατριβή είναι πώς μπορούν να ερμηνευτούν τέτοιες πειραματικές ποιητικές πρακτικές, γεγονός που επιτυγχάνεται υιοθετώντας μια ευέλικτη προσέγγιση της ποιητικής πρακτικής, υπογραμμίζοντας ταυτόχρονα τα λογοτεχνικά και ποιητικά στοιχεία των έργων που η διατριβή αυτή διερευνά. Το πρώτο κεφάλαιο επιχειρεί έναν θεωρητικό διάλογο μεταξύ της ποιητικής παραγωγής των τριών ποιητριών υπό μελέτη και συγκεκριμένων θεωρητικών τάσεων που έχουν αναπτυχθεί κατά τη διάρκεια της Αμερικανικής ποιητικής παραγωγής τον εικοστό και εικοστό πρώτο αιώνα, ενώ στο δεύτερο κεφάλαιο συζητείται η ποιητική του έντυπου μέσου της Susan Howe στα βιβλία της The Midnight (2003), That This (2010), Spontaneous Particular: The Telepathy of Archives (2014) και Debths (2017). Το τρίτο κεφάλαιο επικεντρώνεται στο μεταβατικό στάδιο από το έντυπο στο ψηφιακό μέσο στην έντυπη ποιητική συλλογή Dragon Logic (2013) της Stephanie Strickland και στο πολυμεσικό της έργο Vniverse (2002, 2014). Το τελευταίο κεφάλαιο διερευνά την ποίηση σε επαυξημένη πραγματικότητα όπως αποτυπώνεται στα έργα Circle (2010) και 200 ​​Castles (2012) της Caitlin Fisher. Αυτή η διατριβή επιχειρεί να προσεγγίσει αλλά και να καταγράψει μία σειρά σύγχρονων πειραματικών έργων ποίησης σε μια προσπάθεια να επισημανθεί ο αντίκτυπος των τεχνολογιών γραφής, έντυπης και ψηφιακής, ως προς τη σύνθεση και ανάγνωση της ποίησης.