Relative Monism: New approaches to a panentheistic understanding of the relation between God and creation

Będąc w dialogu ze współczesnością, z nauką i z religijnym pluralizmem, chrześcijańska teologia pilnie potrzebuje krytycznej oceny tzw. trynitarnego paradygmatu. „Nowy” paradygmat definicje Boga głównie jako związanego ze stworzeniem i pozostawia na boku interwencjonistyczne i nadprzyrodzone modele boskiego działania. Model postteistyczny Boga pozwala na nowo odkryć wpływ neoplatoński na teologię średniowieczną, zwłaszcza w dziełach św. Tomasza z Akwinu, w mistyce Mistrza Eckharta oraz w myśli Mikołaja z Kuzu, aby uzasadnić panenteistyczne rozumienie relacji między Bogiem a stworzeniem. Jedność bytu Boga z bytem stworzenia, Bóg jako „non-aliud”, rozróżnienie między Bogiem a Bóstwem oraz tożsamość ducha Bożego z ludzką duszą stanowią główne tematy klasycznego teizmu, które mogą być przyjęte w ramach zmiany paradygmatu, jaki dokonał się we współczesnej chrystologii i teologii trynitarnej. Grundaxiom Rahnera znajdzie szczególne miejsce w tej refleksji, ponieważ jego idea dotycząca tożsamości Trójcy immanentnej i Trójcy ekonomicznej zmierza do ukazania doświadczalnego wymiaru trzyosobowego Boga, utrzymując jednocześnie prawdę o niemożności wyrażenia słowami boskości Boga. Postteistyczne spojrzenie na teologię chrześcijańską umożliwia to, co może być nazwane relatywnym monizmem.