Leczenie interwencyjne bólu u chorych na nowotwory. Zabiegi wykonywane ambulatoryjnie

Pacjenci z chorobą nowotworową powinni mieć możliwość uzyskania leczenia bólu metodami interwencyjnymi, niezależnie od miejsca zamieszkania. Ważne jest, aby lekarze podejmujący się leczenia zabiegowego dysponowali wystarczającą wiedzą odnośnie tego, kiedy stosowane techniki mogą być realną alternatywą leczenia, a kiedy niepotrzebnym narażeniem pacjenta na dyskomfort i stres, bez istotnych korzyści terapeutycznych. W niniejszej pracy omówione zostały wybrane metody interwencyjne, najczęściej stosowane w leczeniu bólu nowotworowego i możliwe do wykonania w sali zabiegowej przychodni. Do najczęściej wykonywanych w poradni leczenia bólu Narodowego Instytutu Onkologii w Warszawie należą: blokady centralne, blokady międzyżebrowe, blokada nadłopatkowa, blokada stawu krzyżowo-biodrowego, ostrzykiwanie punktów spustowych. W pracy nie zostały omówione blokady regionalne stosowane w anestezjologii oraz znieczulenia pojedynczych nerwów obwodowych, ponieważ ta tematyka wykracza poza ramy niniejszej publikacji. Część metod została włączona do codziennej praktyki leczenia bólu, inne stosowane są rzadko lub dopiero wdrażane, w związku z czym literatura dotycząca omawianego zagadnienia nie jest obszerna.

MASD i MARSI – zaburzenia integralności skóry, różnicowanie, objawy i postępowanie

W niniejszej pracy omówiono uszkodzenia skóry spowodowane wilgocią i klejami medycznymi. Uszkodzenia skóry są trudne do zdiagnozowania we wczesnym stadium rozwoju, a w stanach zaawansowanych sprawiają trudności terapeutyczne. Obydwa te powikłania powstają najczęściej w warunkach szpitalnych, rzadziej podczas opieki domowej. Znajomość czynników ryzyka, przyczyn, cech charakterystycznych i objawów pozwala na prowadzenie skutecznej profilaktyki MASD i MARSI.

Właściwości i zastosowanie nowoczesnych opatrunków aktywnych

W niniejszej pracy przedstawiono podstawowe zasady, jakimi należy się kierować w doborze opatrunku oraz charakterystykę nowoczesnych opatrunków dostępnych na polskim rynku.

Uszkodzenia skóry typu MARSI – stary problem, nowa terminologia w opiece nad pacjentem

Uszkodzenia skóry związane ze stosowaniem przylepnych wyrobów medycznych stanowią powszechne, lecz nadal mało rozpoznawalne powikłanie. Uszkodzenie skóry w wyniku stosowania przylepców medycznych dotyczy pacjentów wszystkich grup wiekowych oraz występuje w każdej placówce opieki zdrowotnej. Niewłaściwa pielęgnacja skóry oraz nieprawidłowa aplikacja i odklejanie opatrunku mogą przyczyniać się do uszkodzenia skóry. Każde uszkodzenie skóry wpływa na bezpieczeństwo pacjentów, jakość ich życia, a także zwiększa koszty opieki zdrowotnej. W literaturze, zwłaszcza polskiej, znajduje się niewiele informacji na temat uszkodzeń skóry spowodowanych materiałami przylepnymi, ponadto wciąż mało jest informacji dotyczących profilaktyki, prawidłowej aplikacji i odklejania przylepców. Niniejsza praca na charakter poglądowy, opiera się na analizie literatury dotyczącej uszkodzeń skóry powstałych w wyniku stosowania materiałów przylepnych.

Kwas podchlorawy – nowa nadzieja w walce z zakażeniami w opiece zdrowotnej

W czasach narastającej oporności drobnoustrojów na antybiotyki i środki dezynfekcyjne usilnie poszukuje się nowych rozwiązań w walce z zakażeniami. Zaczyna się też doceniać związki/preparaty znane od lat. Jednym z takich związków jest kwas podchlorawy (HOCl). W niniejszej pracy przedstawiono aktualną wiedzę na temat HOCl, z uwzględnieniem jego właściwości bójczych, bezpieczeństwa stosowania i możliwości wykorzystania w medycynie. Kwas podchlorawy jest produkowany przez komórki odpornościowe organizmu ludzkiego w celu zwalczania infekcji. Wykazuje skuteczność wobec szerokiej gamy mikroorganizmów. Kwas podchlorawy charakteryzuje się wieloma cechami idealnego środka dezynfekcyjnego: jest łatwy w użyciu, niedrogi, bójczy wobec różnych drobnoustrojów, bezpieczny dla personelu, pacjentów, sprzętów szpitalnych i aparatury medycznej. Może być skuteczny w walce z rozprzestrzenianiem się SARS-CoV-2, co w obecnych czasach stanowi największe wyzwanie w medycynie.

Patient safety in the operating theatre

Introduction Patient safety in the operating theatre depends on the multi-track activities of the entire medical team. Guaranteeing total patient safety will allow the patient to meet his expectations, will be a source of satisfaction for the whole team, which provides care and treatment, and helps avoid legal consequences. Aim The aim of the study was to investigate which factors, according to the operating team, guarantee patient safety in the time period from the admission to the operating theatre until the transfer to the specialist ward. Material and methods The diagnostic survey method and analysis of literature were used. A propriety questionnaire created by the authors was used in order to verify the hypotheses. Results and Conclusions There were no significant correlations between age, level of education and length of service and the assessment of the impact of other activities on patient’s safety in the operating theatre. Gender and workplace did not significantly influence the evaluation of the significance of other analysed factors. The profession did not significantly differ in the evaluation of the analysed factors for the patient safety in an operating theatre. Compliance with standards and procedures before, during and after the procedure guarantees patient safety in the operating theater to a large extent in the respondents’ opinion.

Zamknięty system infuzyjny jako metoda zapewniająca bezpieczeństwo – ocena wiedzy personelu medycznego na temat terapii infuzyjnej

Terapia infuzyjna to forma leczenia wykorzystywana w codziennej praktyce klinicznej. Odnosi się do wielu procedur związanych z podażą dożylną płynów infuzyjnych, roztworów leków, preparatów krwiopochodnych czy też żywienia parenteralnego. Na bezpieczeństwo terapii ma wpływ personel medyczny, wykorzystywany sprzęt, podawane w infuzji produkty lecznicze oraz stan pacjenta. W badaniu ankietowym starano się ocenić stan wiedzy personelu pielęgniarskiego, położnych i ratowników medycznych dotyczący terapii infuzyjnej – w tym subiektywną ocenę ryzyka omawianej metody i prawidłowego wykorzystywania systemów infuzyjnych, z uwzględnieniem umiejętności ich różnicowania na otwarte i zamknięte. Szczególny nacisk położono na poprawne kwalifikowanie i użytkowanie systemów zamkniętych. Materiał i metody Badanie przeprowadzono w latach 2016 2018 w grupie personelu medycznego. Wykorzystano kwestionariusz ankiety własnej. Grupa badana liczyła 1553 osoby. Uzyskane dane poddano analizie statystycznej. Wyniki Subiektywna ocena ryzyka procedur infuzyjnych nie przekłada się na poprawność odpowiedzi dotyczących zamkniętego systemu infuzyjnego. Większość badanych było zdania, że procedury infuzyjne są obarczone wysokim ryzykiem (n=1023; 65,8%), jednak aż 115 osób (7,4%) nie umiało ocenić tego ryzyka. Odnotowano istotne statystycznie różnice pomiędzy grupami oceny ryzyka procedur infuzyjnych a poprawnością udzielanych odpowiedzi (p<0,05). W badaniu wykazano, że personel medyczny jest świadomy ryzyka terapii infuzyjnej, chociaż stan wiedzy dotyczący jej bezpieczeństwa jest niewystarczający. Wnioski Wyposażenie oddziałów szpitalnych w sprzęt gwarantujący pracę w zamkniętym systemie infuzyjnym oraz przeprowadzanie szkoleń z zakresu terapii infuzyjnej jest kwestią kluczową w aspekcie profesjonalnej pracy personelu medycznego. Nadzór uwzględniający systematyczną edukację i pracę w systemie zamkniętym ograniczy ryzyko występowania tzw. zakażeń odcewnikowych, zapewniając bezpieczeństwo terapii infuzyjnej.

Poziom wiedzy personelu medycznego na temat zasad zapobiegania zakażeniom szpitalnym, w tym postępowania po ekspozycji zawodowej na krew i inny potencjalnie zakaźny materiał

Cel Celem badań była ocena poziomu wiedzy personelu medycznego z zakresu zasad zapobiegania zakażeniom szpitalnym, w tym postępowania po ekspozycji zawodowej na krew i inny potencjalnie zakaźny materiał. Materiał i metody Badanie przeprowadzono w 2018 roku w grupie 101 osób personelu medycznego zatrudnionego w jednym ze śląskich szpitali, z wykorzystaniem metody sondażu diagnostycznego, techniki ankietowania i narzędzia, którym był autorski kwestionariusz ankiety, składający się z metryczki i pytań do oceny wiedzy. Zgromadzone wyniki poddano analizie z wykorzystaniem analizy procentowej oraz statystycznej. Wyniki W grupie badanej 48,51% ogółu stanowiły pielęgniarki, 14,85% lekarze, po 12,87% rehabilitanci i ratownicy medyczni, a 10,89% opiekunowie medyczni. 40,59% badanych posiadało wiedzę na temat najbardziej zakaźnego wirusa w następstwie ekspozycji na krew osoby zakażonej, wskazując HBV. Odpowiednio 44,55% ankietowanych odpowiedziało prawidłowo na pytanie dotyczące ryzyka zakażenia HBV w przypadku zakłucia igłą, a na fakt, że do ekspozycji najczęściej dochodzi podczas nakładania zatyczki na igłę po wykonaniu iniekcji, poprawnie wskazało 54,46% ankietowanych. W zakresie wiedzy ustalono, że badani najczęściej prezentowali bardzo wysoki lub dostateczny poziom wiedzy (po 31,7%). Najwięcej respondentów posiadało wiedzę na temat obowiązkowego szczepienia pracowników opieki zdrowotnej (100,00%), procedury dezynfekcji rąk (97,03%) i czynności, jakie należy wykonać po zakończeniu pobierania krwi (90,10%). Wnioski 1. Poziom wiedzy personelu medycznego na temat zakażeń szpitalnych i podstawowych zasad ich profilaktyki oceniono jako dobry. 2. Poziom wiedzy personelu medycznego z zakresu zasad zapobiegania zakażeniom szpitalnym, w tym postępowania po ekspozycji zawodowej na krew i inny potencjalnie zakaźny materiał, korelował istotnie z: wykształceniem, częstością prowadzenia higieny rąk, poprawnym postępowaniem z użytymi ostrymi narzędziami i materiałem skażonym po użyciu, częstością nakładania zatyczki ochronnej na igłę po wykonaniu iniekcji, wyrzucaniem użytego ostrego sprzętu do przepełnionego pojemnika na odpady medyczne zakaźne oraz zwiększoną ostrożnością podczas kontaktu z pacjentem zakażonym HIV, HBV lub HCV. 3. Na poziom wiedzy badanych nie miały wpływu: miejsce pracy, używanie przez badanych rękawiczek ochronnych i stosowanie innych środków ochrony osobistej. 4. Konieczne i zasadne jest prowadzenie ciągłej edukacji dotyczącej zakażeń szpitalnych, w tym postępowania po ekspozycji zawodowej oraz dzielenia się wiedzą w ramach prowadzonych badań.

Profilaktyka i kontrola występowania sepsy noworodkowej: strategie interdyscyplinarne a higiena skóry noworodka

Profilaktyka i kontrola zakażeń w oddziałach neonatologicznych to jeden z najbardziej wymagających obszarów pracy każdego zespołu kontroli zakażeń. Szczególnym wyzwaniem są zakażenia krwi, w tym infekcje związane ze stosowaniem linii naczyniowych. W profilaktyce tego typu zakażeń, tj. późnych zakażeń noworodkowych, rekomendowane do wykorzystania są tzw. procedury kompleksowe (ang. care bundles). „Bundle”, czasami opisywane jako pakiety zadań, uwzględniają różnorodność problemów i rozwiązań, są kompilacją najlepszych praktyk. Wybór elementów, które są włączane najczęściej do „bundli”, wynika z tzw. medycyny opartej na dowodach (EBM). Zawsze wśród elementów pakietu wykorzystywanego u noworodka, u którego wymagane jest zastosowanie centralnej linii naczyniowej, wymieniane są: właściwa higiena rąk, maksymalne bariery izolacyjne, odpowiednia antyseptyka skóry, technika aseptyczna, wybór miejsca założenia linii, przezroczysty sterylny opatrunek, aktywny nadzór i prowadzenie dokumentacji. Spośród nich najbardziej kontrowersyjny jest wybór środka do antyseptyki skóry. Celem niniejszej pracy była analiza możliwości wykorzystania różnych antyseptyków w kontekście bezpieczeństwa ich stosowania oraz profilaktyki i kontroli zakażeń.