De farmacotherapeutische behandeling van ouderen met een persoonlijkheidsstoornis is zeer complex. Dit wordt enerzijds veroorzaakt door het interfereren van de persoonlijkheidsproblematiek in de behandeling en anderzijds door leeftijdsspecifieke factoren, zoals polyfarmacie en veranderingen in de farmacokinetiek- en dynamiek. In dit artikel wordt de complexiteit van farmacotherapie geïllustreerd aan de hand van een casus van een 67-jarige vrouw met een borderline persoonlijkheidsstoornis. Er is een uitgebreide behandelvoorgeschiedenis, welke weinig effectief is gebleken in het verminderen van een breed scala aan symptomen. De boodschap van dit artikel is het belang van uitvoering van persoonlijkheidsdiagnostiek en van instelling van farmacotherapie die op de persoonlijkheidsproblematiek is toegespitst. Ook het verminderen van polyfarmacie, vaak een gevolg van de uitgebreide voorgeschiedenis en somatische comorbiditeit, is cruciaal. Daarenboven is er geen wetenschappelijke onderbouwing voor farmacotherapie bij ouderen met persoonlijkheidsstoornissen waarop teruggevallen kan worden. Derhalve is er nood aan wetenschappelijk onderzoek naar dit onderwerp.
De controleverklaring en de verwachtingskloof in het midden-en kleinbedrijf