scholarly journals Evidence-based medicine and clinical guidelines: past, present and future

1999 ◽  
Vol 46 (2) ◽  
pp. 105-108 ◽  
Author(s):  
C. A. Stockall
2018 ◽  
Vol 15 (5) ◽  
pp. 365-375
Author(s):  
Igor A. Kovalev ◽  
Yuri M. Belozerov ◽  
Dinara I. Sadykova ◽  
Dina R. Sabirova ◽  
Lyudmila V. Yakovleva ◽  
...  

Rhythm and conduction disorders of the heart occupy one of the leading places in the structure of cardiovascular pathology in children. Atrioventricular block is the slowing down or loss of impulses from the atria to the ventricles. The team of authors presents clinical guidelines based on the principles of evidence-based medicine, including all stages of diagnosis and treatment of children with atrioventricular block. The use of guidelines in clinical practice will allow to choose the best strategy for the diagnosis and treatment of atrioventricular block for each individual patient.


2019 ◽  
Vol 15 (05) ◽  
pp. 797-798 ◽  
Author(s):  
Nathaniel F. Watson ◽  
Colin Lawlor ◽  
Roy J.E.M. Raymann

2016 ◽  
Vol 22 (2) ◽  
pp. 113-119 ◽  
Author(s):  
Roland Bal

The call for evidence-based policy is often accompanied by rather uncritical references to the success of evidence-based medicine, leading to often unsuccessful translation attempts. In this paper, I reflect on the practice of evidence-based medicine in an attempt to sketch a more productive approach to translating evidence into the practice of policy making. Discussing three episodes in the history of evidence-based medicine – clinical trials, and the production and use of clinical guidelines – I conclude that the success of evidence-based medicine is based on the creation of reflexive practices in which evidence and practice can be combined productively. In the conclusion, I discuss the prospects of such a practice for evidence-based policy.


2017 ◽  
Vol 1 (1) ◽  
pp. 18
Author(s):  
Ceyhun Məmmədov ◽  
Nabil Z. Seyidov ◽  
Töhfə Cəmilova ◽  
Qəhrəman Haqverdiyev ◽  
Səbinə Babazadə ◽  
...  

Məqsədlər: Son 20 ildə sübutlu təbabət konsepsiyasının tətbiqi xeyli uğurlara imza atmağa imkan vermişdir. Məsələn, Britaniyanın Döş Boşluğu Cəmiyyəti tərəfindən 1990-cı ildə Astmaya dair hazırlanmış klinik təlimatlar konsensus əsasında qəbul edilsə də, onun əsasını randomizə olunmuş və müşahidəli tədqiqatlar təşkil etmişdir. Bunun nəticəsində astmanın müalicəsində inqalyasiyalı steroidlərin təyinində pilləli yanaşma astma ilə bağlı xəstələnmə və ölüm hallarının azalması ilə nəticələnmişdir. Həmçinin, Böyük Britaniyanın NİCE təşkilatı tərəfindən cərrahi əməliyyatlardan sonra venoz tromboemboliyanın profilaktikasına dair nəşr etdiyi klinik qaydalar tromboembolik hadisələrin əhəmiyyətli dərəcədə azalmasına səbəb olub. Azərbaycanda da sübutlu təbabətin (ST) və klinik protokollar (KP) və təlimatların daha geniş tətbiqi keyfiyyətli, səmərəli və maliyyə baxımından mümkün olan səhiyyə xidmətlərinin təmin edilməsinə imkan verə bilər. Lakin gələcək üçün təklif və tövsiyələrin hazırlanması üçün mövcud vəziyyətin öyrənilməsi, ST konsepsiyası və KP-lərin tərtibi və praktik fəaliyyətdə tətbiqinə maneələrin müəyyən edilməsi, tibb işçiləri və müəssisələrin ehtiyaclarının qiymətləndirilməsi xüsusi önəm daşıyır. Hazırkı tədqiqatın əsas məqsədi Azərbaycanda ilkin səhiyyə xidməti səviyyəsində ST-ə yanaşma, sübutlu təbabətə əsaslanan klinik qərarların qəbulu, KP və onların həkimlər tərəfindən praktik fəaliyyətdə tətbiqi vəziyyətin öyrənilməsi olub.Metodlar: Ümumilikdə ilkin səhiyyə xidmətində çalışan 1337 həkimin iştirakı ilə çarpaz köndələn tədqiqat aparılmışdır. Tədqiqatda iştirak etmiş və sorğu vərəqələrini doldurmuş həkimlərin 532 nəfəri poliklinikalarda çalışan ailə həkimi və terapevt, 529 nəfəri - pediatr və 154 nəfəri qadın məsləhətxanalarında çalışanlar olub. Sorğu iştirakçılarına sübutlu təbabətə dair biliklər, təlim və ümumi yanaşmaları, klinik qərarların qəbuluna dəstək verən mövcud resursları, ST-nin praktik fəaliyyətdə tətbiqinə olan maneələri və ST-nin gələcəkdə tibb fəaliyyətində istifadəsinə dair fikirləri öyrənmək və müəyyənləşdirmək üçün 46 sual verilmişdi. Əldə edilmiş məlumatlar SPSS 12.0 kompüter proqramı vasitəsilə təhlik edilib.Nəticələr: Digər tibb işçiləri ilə müqayisədə ilkin səhiyyə xidməti səviyyəsində qadın həkimlər çoxluq təşkil edir. Həmçinin müəyyən edilmişdir ki, ailə həkimləri, terapevtlər və pediatrların iş yerində və evdə kompüterə və internetə çıxışı və bunlardan həkimlik fəaliyyəti ilə bağlı istifadə daha yaxşıdır. İlkin səhiyyə xidməti həkimlərinin böyük bir qismi sübutlu təbabət və klinik protokol və təlimatlar barədə məlumatlı olsa da, onların çox az bir hissəsi PubMed, MEDLİNE və digər elektron tibb məlumat bazalarından istifadə edir. Həkimlərin təxminən yarısı klinik protokol və təlimatlara  və ümumilikdə sübutlu təbabətə dair aparılmış təlimlərdə iştirak edib Lakin onların çox az bir hissəsi tibbi ədəbiyyatın tənqidi qiymətləndirilməsini aparmağı bacarır. Müxtəlif ixtisaslardan olan həkimlər ST-yə dair təlimlərin olmamasını ST-nin inkişafına ən ciddi maneə kimi qeyd edib.Yekun: İlkin səhiyyə xidməti həkimlərinin böyük bir qisminin sübutlu təbabət və onun əsas aspektləri barədə, habelə klinik protokolların tətbiqinin faydasına dair bilik səviyyəsi məhduddur. Onların əksəriyyəti ST-nin klinik təcrübədə müsbət rol oynadığını vurğulasa da, onların təxminən 43%ı bunun iqtisadi baxımdan səmərəli olmamasını bildirmişdir. ST-nin tətbiqi ilə bağlı həkimlər arasında ciddi fikir ayrılığı ölkənin müxtəlif bölgələri və tibb müəssisələrində göstərilən qayğının müxtəlifliyinə dəlalət edir. ST-yə dair tam fərqli yanaşma və fikirlərin haradan qaynaqlandığının öyrənilməsi və tibbi qayğının yaxşılaşdırılması yollarının araşdırılması çox önəmlidir.


2014 ◽  
Author(s):  
Ερασμία Σαμίκου

Η παρούσα διδακτορική διατριβή διερευνά τους βιοϊατρικούς λόγους (discourses), τις ταξινομητικές τεχνικές, τις γραφειοκρατικές πρακτικές, τις διοικητικές στάσεις, τις πολιτισμικές αντιλήψεις αλλά και τις διαδικασίες υποκειμενικότητας, που ενέχονται στην αποτίμηση, τυποποίηση και μέτρηση της χρόνιας δυσφορίας στην Ελλάδα σήμερα. Η έρευνα εστίασε σε επιτροπές του Κεντρικού Συμβουλίου Υγείας (Κε.Σ.Υ.) του Υπουργείου Υγείας, οι οποίες είναι επιφορτισμένες με το έργο της αξιολόγησης αιτημάτων επείγουσας βιοϊατρικής παρέμβασης κυρίως σε ασφαλισμένους/ες ασθενείς βάσει «ενδείξεων»/ «κλινικών κατευθυντηρίων οδηγιών»/ «κλινικών πρωτοκόλλων», ενώ ως συγκριτικό εθνογραφικό παράδειγμα επιλέχθηκε το πεδίο των υγειονομικών επιτροπών πιστοποίησης της αναπηρίας. Η «μεγάλη αφήγηση» της «ιατρικής βασισμένης σε ενδείξεις» (evidence-based medicine) και της παραγωγής κλινικών κατευθυντηρίων οδηγιών (clinical guidelines) ή κλινικών πρωτοκόλλων (clinical protocols) που κατευθύνουν την κλινική απόφαση με βάση δεδομένα της βιοϊατρικής στατιστικής επιστημολογίας, αποτέλεσε κυρίως από τη δεκαετία του 1990 κομβικό σημείο αλλαγής παραδείγματος στην κλινική πρακτική. Στα συμφραζόμενα μιας νεοφιλελεύθερης καμπής της κρατικής πολιτικής πρόνοιας και ασφάλισης, όπου η θεραπευτική σχέση αποτιμάται με όρους «κόστους/οφέλους», εξετάζω πώς οι ανομοιογενείς και ενίοτε αντιφατικές «επιστημονικές ενδείξεις» της κλινικής επιδημιολογίας μετατρέπονται από συμβουλευτική βιβλιογραφία σε υποχρεωτική νόρμα της κλινικής απόφασης, συγκροτώντας ένα βιοϊατρικό-γραφειοκρατικό δίκτυο αξιολόγησης της πρόσβασης στις υπηρεσίες κλινικής φροντίδας. Έτσι, μελετώ πώς αποτυπώνονται σε καθημερινό επίπεδο οι όροι της «ιατρικής αποτελεσματικότητας» (effectiveness) και «οικονομικής αποδοτικότητας» (efficiency) στην κατάσταση υγείας των ασθενών, όταν αυτοί/ες έρχονται αντιμέτωποι/ες με ένα σύνθετο και ετερογενές βιοϊατρικό-διοικητικό δίκτυο ειδικών και μη. Ιχνηλατώντας σχέσεις εξουσίας και υποκειμενικότητες που συμμετέχουν στη βιοπολιτική της γραφειοκρατικοποίησης του πόνου, φωτίζω τους τρόπους με τους οποίους παράγονται επισφάλεια, αποκλεισμοί και ανισότητες, παρά την ιστορική, φιλελεύθερη υπόσχεση ασφάλειας, λογοδοσίας και καθολικής πρόσβασης σε ποιοτικές παροχές βιοϊατρικής φροντίδας. Επιχειρώ να αναδείξω τις πολιτισμικές πρακτικές που διέπουν και στηρίζουν αυτή την παραδοξότητα, έτσι ώστε να διανοιχθεί χώρος για μια διαφορετική, μέχρι τώρα «α-διανόητη» μορφή ανακούφισης της κοινωνικής οδύνης.


2017 ◽  
Vol 16 (2) ◽  
pp. 107-117 ◽  
Author(s):  
A. A. Baranov ◽  
L. S. Namazova-Baranova ◽  
V. K. Tatochenko ◽  
E. A. Vishneva ◽  
M. V. Fedoseenko ◽  
...  

2002 ◽  
Vol 48 (8) ◽  
pp. 1151-1159 ◽  
Author(s):  
Catharine Sturgeon

Abstract Background: Increasing interest in implementing the practice of evidence-based medicine in oncology has encouraged the development of clinical guidelines, many of which include recommendations about the appropriate use of serum tumor markers. Methods: Recent national and international guidelines relating to the use of tumor markers in germ cell, colorectal, breast, ovarian, prostate, lung, neuroendocrine, and thyroid cancers were identified from the scientific literature and other sources and tabulated. Results: Guideline recommendations developed by national and international groups and relating to the use of tumor markers for specific cancers are reviewed and compared, considering the recommendations made for their use in screening, diagnosis, prognosis, and monitoring of therapy. Potential advantages and disadvantages of clinical guidelines, how best to implement them, and means of auditing their effectiveness are also considered. Conclusions: Excellent clinical guidelines, including recommendations for the most appropriate use of tumor markers, are already available for many cancers. Many questions relating to optimal use of these important tests remain to be answered, but current guidelines already contain much valuable information and advice. Further dissemination and implementation of the guidelines should encourage better use of tumor markers in clinical practice. Careful audit studies are also required to establish the impact of these guidelines on the practice of evidence-based medicine.


Sign in / Sign up

Export Citation Format

Share Document