Τα επίκτητα σύνδρομα ανεπαρκείας του μυελού των οστών αποτελούν, η επίκτητη απλαστική αναιμία (ΑΑ), η παροξυσμική νυχτερινή αιμοσφαιρινουρία (ΠΝΑ), τα μυελοδυσπλαστικά σύνδρομα (ΜΔΣ), χαρακτηρίζονται από απλαστικό ή υποπλαστικό μυελό των οστών και φαίνεται ότι μοιράζονται κοινούς παθοφυσιολογικούς μηχανισμούς, αυξημένη γενωμική αστάθεια και αυξημένη συχνότητα εξέλιξης σε οξεία μυελογενή λευχαιμία (ΟΜΛ).Μελετήσαμε τη συχνότητα μιας συγκεκριμένης έλλειψης 5 βάσεων του γονιδίου PIG-A -5bp deletion GTACT- και τις μεταλλάξεις FLT3-ITD και NPM1σε δείγματα αίματος και μυελού των οστών στους ακόλουθους ασθενείς:1 με ΑΑ, 1 με ΑΑ/ΠΝΑ, 17 με ΠΝΑ, 85 με ΜΔΣ, 24 με ΟΜΛ, 16 με χρονία μυελογενή λευχαιμία (ΧΜΛ) και σε 48 υγιείς μάρτυρες. Υπήρχε διαθέσιμοDNA σε 14 ασθενείς τόσο κατά τη διάγνωση του ΜΔΣ όσο και κατά την εξέλιξη σε ΟΜΛ. Η έλλειψη των 5 βάσεων του γονιδίου PIG-A ανιχνεύθηκε μετά την πρώτη PCR μόνο σε 3 ασθενείς με ΠΝΑ. Με την semi-nested PCR η έλλειψη των 5 βάσεων του γονιδίου PIG-A ανιχνεύθηκε στον ασθενή με την ΑΑ/ΠΝΑ, σε 4/17 ασθενείς με ΠΝΑ, σε 9/48 υγιείς μάρτυρες (18.75%) και σε 14/85 ασθενείς με ΜΔΣ (16.5%). Από τα 14 διπλά δείγματα ΜΔΣ/ΟΜΛ, μόνο ένα ήταν θετικό κατά τη διάγνωση του ΜΔΣ, όμως η μετάλλαξη δεν ανιχνεύθηκε κατά την εξέλιξη σε ΟΜΛ. Αντίθετα, ένα δείγμα το οποίο ήταν αρνητικό στη διάγνωση του ΜΔΣ, ανευρέθη θετικό κατά την εξέλιξη σε ΟΜΛ. Θετικά δείγματα για τη μετάλλαξη FLT3-ITD ανιχνεύθησαν σε 8/85 ασθενείς με ΜΔΣ (9.41%) και σε 10/24 ασθενείς με ΟΜΛ (41.67%), ενώ δεν ανιχνεύθησαν μεταξύ των ασθενών με ΑΑ, ΑΑ/ΠΝΑ, ΠΝΑ και ΧΜΛ. Από τα3/14 διπλά δείγματα ΜΔΣ/ΟΜΛ, ήταν θετικά για τη μετάλλαξη FLT3-ITD κατά τη διάγνωση του ΜΔΣ, ενώ η μετάλλαξη συνέχισε να ανιχνεύεται και μετά την εξέλιξη σε ΟΜΛ. Ένα αρνητικό δείγμα για τη μετάλλαξη FLT3-ITD κατά τη διάγνωση του ΜΔΣ, θετικοποιήθηκε κατά την εξέλιξη σε ΟΜΛ. Μεταλλάξεις της NPM1 ανιχνεύθησαν μόνο σε δύο ασθενείς με de novo ΟΜΛ ταυτόχρονα με τη μετάλλαξη FLT3-ITD και σε έναν ασθενή με ΧΜΛ σε πλήρη μοριακή ύφεση υπό αγωγή με imatinib. Τέλος, προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε το γενετικό εκείνο γεγονός που μεταλλάσει τα αιμοποιητικά κύτταρα και προκαλεί μια κλωνική διαταραχή σε διαφορετικούς ασθενείς με ΜΔΣ κατά την εξέλιξή τους σε ΟΜΛ, χρησιμοποιώντας τον συγκριτικό χρωμοσωμικό υβριδισμό (chCGH).Παρατηρήθηκε ένα κοινό πρότυπο ενίσχυσης συγκεκριμένων χρωμοσωμικών θέσεων σε διαφορετικούς ασθενείς με ΜΔΣ κατά την εκτροπή τους σε ΟΜΛ. Περαιτέρω μελέτες θα πρέπει να γίνουν για να αποδειχθεί αν η περίσσεια γενωμικού υλικού οδηγεί σε αυξημένη μεταγραφή/μετάφραση και ως εκ τούτου συμμετέχει στη λευχαιμογένεση. Κυρίως όμως η μελέτη αυτή καταδεικνύει ότι, τα κύτταρα του κλώνου της ΠΝΑ αν και ανευρίσκονται στα σύνδρομα ανεπαρκείας του μυελού των οστών, δεν είναι αυτά που επιλέγονται για την κλωνική εξέλιξη κατά την εκτροπή σε ΟΜΛ