Rozwój militarnych zdolności kosmicznych przodujących państw azjatyckich

W artykule omówiono wojskowe programy kosmiczne rozwijane przez Iran, Chiny i Indie. Uwagę skoncentrowano na etapie militaryzacji i weaponizacji przestrzeni kosmicznej przez te państwa. Wskazano determinanty rozwoju programów kosmicznych oraz kształtowania się polityki kosmicznej, decydującej o zdolnościach militarnych państw regionu azjatyckiego. Jako ograniczenia wskazano międzynarodowe regulacje prawne. Przedstawiono rozwiązania techniczne oraz możliwości ich wojskowego wykorzystania. Określono również kierunki dalszych działań na rzecz rozwoju militarnego w piątej domenie walki – przestrzeni kosmicznej. Udowodniono, że prace nad narodowymi programami kosmicznymi wyraźnie wpisują się w nowy etap militaryzowania i uzbrajania przestrzeni kosmicznej. Działania te pozwalają Iranowi, Chinom i Indiom na umocnienie swego prestiżu w regionie, wpływają także na zmianę równowagi militarnej, zmniejszają bowiem potęgę supermocarstw na rzecz państw regionu azjatyckiego.

Contemporary Military Threats in Space Domain

W artykule wskazano współczesne zagrożenia militarne w kosmosie, a także oceniono możliwości ich destrukcyjnego oddziaływania oraz operacyjnego wykorzystania przez siły zbrojne różnych państw. Zastosowano teoretyczne metody badawcze: analizę, syntezę, wnioskowanie i uogólnienia. Podkreślono, że dotychczas nie kształtowano świadomości sytuacyjnej działań militarnych w przestrzeni kosmicznej. Do największych zagrożeń militarnych w domenie kosmicznej w trzeciej dekadzie XXI wieku zaliczono perspektywę użycia broni przeciwsatelitarnej jako elementu agresji militarnej oraz działania o charakterze cybernetycznym i informacyjnym pochodzące z cyberprzestrzeni. Innym zagrożeniem militarnym w przestrzeni kosmicznej będzie możliwość wystrzelenia pocisków hipersonicznych oraz rażenie za ich pośrednictwem dowolnych komponentów infrastruktury technicznej z zamiarem osiągnięcia założonych celów politycznych lub wywołania określonego efektu psychologicznego przez aktorów państwowych

System łączności brygady obrony terytorialnej (BOT) w wojskowym systemie telekomunikacyjnym. Ujęcie teoretyczne

W artykule podęto próbę identyfikacji i deskrypcji systemu łączności współczesnej brygady obrony terytorialnej SZRP w wojskowym systemie telekomunikacyjnym resortu obrony narodowej. Znaczenia łączności we współczesnych działaniach sił zbrojnych nie sposób nie docenić. Dowodzenie ugrupowaniem bojowym zależy bowiem od skutecznej wymiany informacji. Każda próba zakłócenia dowodzenia spowoduje reakcję łańcuchową, prowadzącą do destabilizacji pracy wszystkich elementów ugrupowania bojowego, co w konsekwencji utrudni lub wręcz uniemożliwi prowadzenie działań

Ontologia Iraku: spór o sztuczność państwa

Gdy Państwo Islamskie zajęło Mosul, pojawiły się opinie, że Irak jest tworem sztucznym i nieuchronny będzie jego rozpad. Wskazywano, że państwo to powstało w wyniku układu Sykes–Picot. W poglądach tych nie uwzględniano jednak ani historycznego faktu funkcjonowania pojęcia „Irak”, ani jego znaczenia, zwłaszcza w XIX wieku, ignorowano również powiązania wilajetów bagdadzkiego, mosulskiego i basryjskiego oraz rolę irackich nacjonalistów w doprowadzeniu do powstania Iraku w obecnych granicach. Tezę o sztuczności Iraku wykorzystywały inne państwa, zwłaszcza Wielka Brytania, do uzasadniania konieczności objęcia tego kraju protektoratem

Programy modernizacji Sił Obronnych Izraela w latach 2015–2024

Autorzy próbują ustalić kierunki modernizacji Sił Obronnych Izraela (IDF) na podstawie analizy programów przyjętych po 2015 roku i ujęcia ich w szerszym aspekcie uwarunkowań bezpieczeństwa państwa. Przeanalizowali dwa najnowsze programy modernizacji – „Gideon” i „Momentum”, przyjęte na lata 2016–2019 i 2020–2024, a także wdrażany w tym samym czasie plan rozwoju wojsk lądowych. Ocenili poziom zaawansowania realizacji wymienionych programów oraz perspektywy ich wdrażania w kontekście pandemii COVID-19 i dynamicznie zmieniającego się środowiska bezpieczeństwa na Bliskim Wschodzie. Wnioski z analizy pozwoliły na ustalenie, że proces modernizacji IDF jest ukierunkowany na dostosowanie ich struktur i liczebności oraz metod i środków walki do zagrożeń o charakterze asymetrycznym

Rethinking of Turkey’s Geopolitics together with Eastern Mediterranean. Turkish Perspective

In the studies carried out within the scope of geopolitical discipline, the expression "geography is destiny" is frequently used and it is claimed that geography has unchangeable, irreversible qualities and the policies implemented are shaped through this assumption. This assumption ignores the humanitarian interventions over the geography and makes it difficult to understand the results produced by these interventions at both regional and global level. Similarly, the dynamic nature of international relations reveals new actors in the international system in times of bounce and collapse, and the borders that expand or narrow with each transformation can differentiate the geopolitical view with new sovereign countries. In the historical process, transportation accessibility, trade, search for raw materials, security and alliance relations have caused the same geography to be interpreted differently in different periods. This situation also applies to the geography of Turkey had been the homeland of empires. The developments in the Middle East over the past two decades has created a sensitivity in the relations between Turkey and the West, especially the United States. Competing interests with the EU and the US in the Middle East and the Eastern Mediterranean, has necessitated a reassessment of Turkey's geography.

Wizerunek twarzy w identyfikacji i weryfikacji tożsamości

Identyfikatory naturalne są najstarszym i zarazem najdynamiczniej rozwijanym środkiem weryfikacji tożsamości człowieka. Rozwój ten dotyczy zwłaszcza zaawansowanych technik biometrycznych z elementami sztucznej inteligencji. W artykule zostały przedstawione – na tle innych środków identyfikacji człowieka – podstawowe zasady weryfikacji tożsamości na podstawie wizerunku twarzy.

Czyn niepodległościowy Józefa Piłsudskiego a zjawiska zdrady i szpiegostwa. Wybrane aspekty

W latach czynu niepodległościowego Józefa Piłsudskiego (od czasów jego działalności konspiracyjnej po odrodzenie Rzeczypospolitej) intensywnie rozwijały się instytucje wywiadu, kontrwywiadu i policji politycznych w państwach zaborców, a po odzyskaniu niepodległości – we wrogich Polsce państwach sąsiednich. Następstwem podejmowanych przez te instytucje działań – infiltracji, inwigilacji i prowokacji, były zjawiska zdrady i szpiegostwa. Taki stan rzeczy wpłynął na formy, metody i możliwości walki Józefa Piłsudskiego o niepodległość, zarówno wtedy, gdy działał w konspiracji, jak i później, gdy pełnił funkcje naczelnego wodza oraz naczelnika państwa. W artykule opisano wybrane przypadki zdrady i szpiegostwa oraz środki przeciwdziałania im w warunkach działalności konspiracyjnej i odrodzonego państwa polskiego. Omówiono formy, metody i możliwości działań niepodległościowych podejmowanych przez Józefa Piłsudskiego w obliczu zdrady i szpiegostwa oraz jego stosunek do tych zjawisk.

Rozwój domeny kosmicznej przez NATO

W artykule wskazano kierunki badań NATO nad nową, piątą domeną walki – przestrzenią kosmiczną. Określono kierunki rozwoju zdolności pozycjonowania, nawigacji oraz precyzyjnego wskazywania czasu, czyli tzw. zdolności PNT, a także zdefiniowano problemy związane z systemami PNT. Za ważny dla Sojuszu uznano rozwój zdolności wczesnego ostrzegania. Ma je zapewnić System Obrony Balistycznej (BMD) jako narzędzie obrony zarówno obszaru NATO, jak i przed nowymi zagrożeniami pochodzącymi z kosmosu. Ponadto określono i antycypowano kierunki aktywności NATO związane z monitorowaniem środowiska, obejmujące działania w celu zwiększania poziomu bezpieczeństwa środowiska oraz jego ochrony.

Rawalpindi i Mussoorie. Dyplomatyczny wymiar trzeciej wojny afgańsko-brytyjskiej (1919–1920)

Trzecia wojna afgańsko-brytyjska rozpoczęła się działaniami zbrojnymi 4 maja 1919 roku. Ten epizod z dziejów Imperium Brytyjskiego jest relatywnie mało znany, szczególnie w porównaniu z wcześniejszymi wojnami afgańsko-brytyjskimi, pierwszej z lat 1838–1842 i drugiej z lat 1878–1880. Oba te konflikty znalazły odbicie w obszernej literaturze przedmiotu. Tymczasem ostatnia wojna, z lat 1919–1920, brzemienna w skutki w wielu wymiarach, znalazła się w zapomnieniu, przyćmiona głównie przez pierwszą wojnę światową. Konflikt ten miał wymiar zarówno militarny, jak i dyplomatyczny. Działania wojenne i dyplomatyczne przeplatały się, a strona afgańska z premedytacją wykorzystywała aspekt zbrojny w czasie rokowań z Brytyjczykami. Znalazło to odbicie w dwóch konferencjach – w Rawalpindi i Mussoorie.