The disguised ad baculum fallacy empirically investigated

2015 ◽  
pp. 313-326 ◽  
Author(s):  
Frans H. van Eemeren ◽  
Bart Garssen ◽  
Bert Meuffels
Keyword(s):  
Ad Baculum

AD BACULUM

1976 ◽  
Vol 2 (1) ◽  
pp. 133-140
Author(s):  
John Woods ◽  
Douglas Walton
Keyword(s):  
Ad Baculum

scholarly journals Liturgische Texte zu ehren der heiligen drei Könige

2020 ◽  
Vol 66 (8) ◽  
pp. 125-137
Author(s):  
Teodor Puszcz
Keyword(s):  
Ad Baculum

Teksty liturgiczne ku czci Świętych Trzech Króli W niniejszym artykule chodziło o ukazanie czytelnikowi bardzo małego fragmentu z o wiele szerszego zagadnienia: Liturgia dla podróżujących, pielgrzymów i pływających po morzu. Na podstawie badań okazało się, że Kościół, jak wynika z pierwszych spisanych źródeł liturgicznych, tzn. sakramentarzy, a potem zwłaszcza, u szczytu średniowiecza, z pontyfikałów, mszałów i rytuałów troszczył się o tych ludzi poprzez przygotowanie odpowiednich tekstów liturgicznych. Należy wymienić tutaj formularze mszalne: Pro iter agentibus, Pro peregrinantibus i Pro navigantibus. To pierwsza grupa. Drugą grupę stanowią obrzędy błogosławieństwa osób udających się w podróż lub na pielgrzymkę (Ordo ad servicium peregrinorum faciendum) bądź ich utensyliów podróżnych, takich jak torba, laska, krzyż i płaszcz (Benedictio ad baculum et ad peram) oraz obrzędy po powrocie z pielgrzymki czy podróży (Benedictio peregrinorum post reditum). Z tego bogactwa modlitw niewiele formuł w liturgii posoborowej pozostało w użyciu. Osobny i bardzo interesujący rozdział stanowią teksty liturgiczne, które są związane z patronatem niektórych świętych, takich jak św. Jakub Starszy, św. Rafał Archanioł, św. Julian i św. Krzysztof oraz Święci Trzej Królowie. W przypadku Świętych Trzech Króli, którzy uważani byli w średniowieczu za patronów podróżujących i pielgrzymów i których relikwie w katedrze kolońskiej ściągały zarówno  nowo koronowanych królów, jak i rzesze innych pielgrzymów z całej Europy, chodzi o pierwszych pielgrzymów epoki chrześcijańskiej, którzy odbyli pielgrzymkę do nowo narodzonego Jezusa Chrystusa. Zastanawiające jest to, że formularze mszalne (bo obrzędy błogosławieństwa nie są znane), można sklasyfikować w cztery grupy. W całej Europie – od Anglii po Niemcy i Polskę – można je znaleźć w wielu mszałach średniowiecznych, ale nie w mszałach kolońskich. W niniejszym artykule przedstawiono tylko pierwszy formularz mszalny De tribus magis pro iter agentibus. Oracje mszalne rozwijają motyw drogi magów ze Wschodu do Betlejem, aby pokłonić się Mesjaszowi, którego szczególna gwiazda wzeszła na niebie i ich do Niego zaprowadziła, aby mogli Go uczcić mistycznymi darami. Kościół modli się za swoich wiernych zdążających w pielgrzymce, aby za przyczyną tych świętych i przez ich zasługi przebiegała ona w pokoju, zdrowiu i pomyślności. Sam Chrystus, nazwany prawdziwym Słońcem, Gwiazdą i Światłością, niech ich prowadzi bez szwanku do upragnionego sanktuarium. Dalej Kościół prosi Boga, aby dał pielgrzymom Anioła pokoju jako towarzysza drogi, strzegącego ich przed niebezpieczeństwami ciała i duszy oraz przed atakami starego wroga, tzn. szatana, a także by stali się godni towarzystwa Ducha Świętego. Kolejna myśl poruszona w euchologii to dzieje Syna Bożego (wcielenie, męka i zmartwychwstanie) oraz rola aniołów jako Jego świadków, która ma się przedłużyć w opiece dniem i nocą nad pielgrzymami. W pierwszym czytaniu biblijnym (Rdz 24, 7) chodzi o podróż Abrahama do jego ojczyzny i obietnicę anioła jako towarzysza drogi. Natomiast perykopa ewangelijna (Łk 4, 23b-30) to rozmowa faryzeuszów z Jezusem, który w swojej ojczyźnie nie jest przyjmowany z otwartymi rękami. W czasie tej rozmowy ważną rolę odgrywa napięcie między obczyzną i ojczyzną oraz obcym i swoim. Z tego względu pewnie nastąpił wybór tej perykopy do formularza mszalnego. Antyfony mszalne (introitus, graduale, offertorium i communio)  mają jako źródło fragmenty psalmów i podejmują typowe dla omawianego tematu motywy: prowadzenie przez Boga w drodze, towarzystwo aniołów w drodze, zaufanie Bogu oraz ratunek w Bogu. Sekwencja Maiestati sacrosantae militans, która była czasami dołączana do tego formularza, będzie omówiona w osobnym artykule.

scholarly journals The Fallacy of Treating the Ad Baculum as a Fallacy

1999 ◽  
Vol 19 (2) ◽  
Author(s):  
Don S. Levi
Keyword(s):  
The One ◽  
Ad Baculum

The ad baculum is not a fallacy in an argument, but is offered instead of an argument to put an end to further argument. This claim is the basis for criticizing Michael Wreen's "neo-traditionalism," which yields misreadings of supposed cases of the ad baculum because of its rejection of any consideration of what the person using the ad baculum, or someone who refers to that use as an "argument," is doing. The paper concludes with reflections on the values that should inform talk of a fallacy in an argument such as the one that Wreen is giving.

De vermomde ad baculum drogreden empirisch onderzocht

2015 ◽  
Vol 37 (1) ◽  
pp. 79-96 ◽  
Author(s):  
Frans H. van Eemeren ◽  
Bart Garssen ◽  
Bert Meuffels
Keyword(s):  
Ad Baculum

A Feeling Disputation

Dialogue ◽  
1997 ◽  
Vol 36 (4) ◽  
pp. 787-812
Author(s):  
Michael J. Wreen
Keyword(s):  
Theoretical Framework ◽  
Borderline Cases ◽  
Ad Hominem ◽  
Ad Populum ◽  
Rare Books ◽  
Plain Style ◽  
Rough Outline ◽  
Ad Baculum

This, the latest volume in The Douglas Walton Encyclopedia of Argumentation—well, it's starting to look like that, anyway—is primarily concerned with four purported fallacies that involve an appeal to emotion: ad populum, ad misericordiam, ad baculum, and ad hominem. In very rough outline, the layout of the book is this. After some preliminary remarks about the four fallacies in the first chapter, and some remarks about the theoretical framework he will be working with in the second, Walton devotes a chapter apiece to each of the four in the order indicated above. A seventh chapter focuses on “borderline cases,” in which more than one of the so-called fallacies is involved, and an eighth summarizes and refines the findings of earlier chapters. As is obvious, The Place of Emotion is well organized; and, as would be a safe inference for anyone acquainted with any of Walton's work, it is written in a readily accessible and unpretentious style: a plain style, in the best sense of the term. Walton has something to say, and it's virtually impossible to miss it—and that independently of the fact that this book, like a number of his others, is somewhat repetitive. The Place of Emotion is one of those rare books that a specialist in a field would find of interest, but that could also be taught in an undergraduate course.

Sign in / Sign up

Export Citation Format

Share Document