scholarly journals Feeding and arrestment responses of Diabrotica speciosa to cucurbitacin-content formulations

2005 ◽  
Vol 40 (7) ◽  
pp. 639-643 ◽  
Author(s):  
Iara Cintra Arruda ◽  
Maurício Ursi Ventura ◽  
Ieda Spacino Scarminio

The objective of this work was to evaluate arrestant and stimulant feeding effects on Diabrotica speciosa (Ger.), using cucurbitacin-content starch-based formulations prepared with varying starch sources, and adding potassium lignate. In a glass slide assay, the wash off resistance of formulations was compared. Potassium lignate did not improve wash off resistance. Lagenaria vulgaris L. powder, in which cucurbitacin B concentration was determined as 0.28%, was added to the most adhesive formulation. The resultant material was used in a two-choice assay in which leaves of common bean, Phaseolus vulgaris L., treated with concentrations of 2.5%, 5%, 10%, 15% and 20% were offered to insects together with untreated control leaves. Greater number of insects and leaves consumed were found on leaves treated with cucurbitacin-content formulation (2.5%, 5% - greatest response -, 10% and 15% concentrations) than on untreated control leaves. The concentration, in which responses were higher, was sprayed in a bean field at 1,000, 1,900 and 3,000 g ha-1. Greater number of beetles was found in plots treated with the highest dosage, 3 and 6 days after spraying. Ten days after spraying, no significant differences were found among dosages, probably due to washoff of the bait.

2007 ◽  
Vol 64 (3) ◽  
pp. 305-307 ◽  
Author(s):  
Maurício Ursi Ventura ◽  
Tania Pereira ◽  
Daiane Heloisa Nunes ◽  
Iara Cintra de Arruda

The beetle Astylus variegatus (Germ.) (Coleoptera: Melyridae) is frequently found in flowers feeding on pollen. Responses of A. variegatus to volatile floral attractants were studied in common beans (Phaseolus vulgaris L.) fields. Traps originally designed to capture Diabrotica speciosa (Germ.) (Coleoptera: Chrysomelidae), consisted of plastic bottles (2 L) with 150 holes (5-mm diameter) yellow gold painted and containing inside a plastic strip (3.5 <FONT FACE=Symbol>´</FONT> 25 cm) with Lagenaria vulgaris (L.) powder (0.28% B cucurbitacin - feeding stimulant and arrestant for diabroticites) sprayed with carbaril insecticide. Treatments consisted of 1,4-dimethoxybenzene (one or two dispensers per trap), 1,4-dimethoxybenze + indole, 1,4-dimethoxybenzene + cinnameldehyde and control. Volatile average release rates (over ten days) was approximately 32 mg day-1 per dispenser under laboratory conditions. 1,4-dimethoxybenzene-lured traps caught significantly more beetles than the control, three and seven days after trap setting. Ten days after the onset of the experiment, there were no differences in number of beetles caught by treatments. Captures were higher in the 1,4-dimethoxybenzene + cinnamaldehyde treatment than in 1,4-dimethoxybenzene only in the first assessment. Adding indole to 1,4-dimethoxybenzene did not improve beetle captures.


2006 ◽  
Vol 41 (1) ◽  
pp. 57-64 ◽  
Author(s):  
Lisa Myers ◽  
Oscar E. Liburd ◽  
H. Alejandro Arévalo

Survival of Geocoris punctipes Say adults following exposure to azadirachtin, spinosad, thiamethoxam, diazinon, and imidacloprid was assessed in laboratory assays and greenhouse tests. In the laboratory assays, adults were continuously exposed for 48 h to filter papers treated with the individual insecticides. Survival was greatest following exposure to the untreated control (100 ± 0.0%), azadirachtin (95.0 ± 2.2%), and imidacloprid (81.7 ± 7.9%). Mean (± SEM) survival following exposure to spinosad (55.0 ± 11.2%) and thiamethoxam (46.6 ± 3.3%) was significantly lower, whereas diazinon killed all adults within 12 h of exposure. In the greenhouse tests, adults were continuously exposed to bush beans, Phaseolus vulgaris L., foliage treated with the individual insecticides. Mean (± SEM) survival following 144 h of continuous exposure to treated foliage was 97.5 ± 2.5% for the untreated control, 92.5 ± 5.3% for azadirachtin, 92.5 ± 3.7% for diazinon, 72.5 ± 8.4% for imidacloprid, 70.0 ± 8.4% for spinosad, and 57.5 ± 8.8% for thiamethoxam. Statistically significant differences were observed with thiamethoxam versus diazinon, azadirachtin and the control. The results for the filter paper assay and the greenhouse tests are encouraging in terms of potential natural enemy conservation in IPM programs employing these insecticides.


1999 ◽  
Vol 28 (2) ◽  
pp. 293-299 ◽  
Author(s):  
Crébio J. Ávila ◽  
Octávio Nakano

Avaliou-se o efeito do regulador de crescimento de insetos lufenuron (Match CE) sobre a fecundidade dos adultos e a viabilidade de ovos de Diabrotica speciosa (Germar) (Coleoptera: Chrysomelidae), em laboratório. Adultos recém-emergidos da criação foram separados por sexo, colocando-se um casal por gaiola de acrílico transparente. Quinze casais foram alimentados com folhas de feijão (Phaseolus vulgaris L.) tratadas com lufenuron, durante 13 dias após o acasalamento. Após esse período, os insetos foram alimentados com folhas de feijoeiro não tratadas. O mesmo número de casais foi alimentado com folhas de feijoeiro não tratadas com o inseticida. A fecundidade e a viabilidade dos ovos obtidos foram avaliadas, a cada três dias, persistindo até o 34º dia após o acasalamento. O número médio de ovos colocados por fêmea (177,5) e a viabilidade dos ovos obtidos dos casais tratados com lufenuron (19,8%) foi significativamente inferior ao dos casais alimentados com folhas não tratadas, os quais apresentaram fecundidade média de 375,4 ovos/fêmea e viabilidade dos ovos de 68,7%. Aparentemente, o produto ingerido pela fêmea, foi transferido transovarianamente para o embrião, afetando o seu desenvolvimento e impedindo a eclosão da larva. Os resultados obtidos mostram a possibilidade do emprego do inseticida lufenuron visando a redução da progênie de D. speciosa, quando os adultos se alimentarem em plantas tratadas com o produto.


2005 ◽  
Vol 29 (4) ◽  
pp. 894-898 ◽  
Author(s):  
Maria José Fachini de Oliveira Paron ◽  
Fernando Mesquita Lara

Considerando que a pubescência foliar pode afetar a preferência alimentar do inseto, com o presente estudo objetivou-se verificar a influência da pilosidade dos folíolos na resistência de genótipos de feijoeiro a D. speciosa. O experimento foi conduzido em delineamento experimental inteiramente casualizado, com seis tratamentos e oito repetições. Os tratamentos foram seis genótipos de feijoeiro: Emgopa Ouro e IAPAR 57, do centro de domesticação Mesoamericano (MA) e Jalo Precoce, Goiano Precoce, PR 10595142 e PR 10595146 do centro de domesticação Andino (AN). Cada parcela foi constituída por um vaso com 1,2 Kg de solo e uma planta encerrada em um telado individual. No 25º dia após o plantio, em cada telado foram liberados dez adultos de D. speciosa, após jejum de 24 horas, durante 72 horas. Os danos sofridos foram estimados de acordo com a área consumida em cada genótipo. Os tricomas das folhas dos genótipos foram contados usando microscópio estereoscópico (40x), com uma escala micrométrica sobre 1 cm² de área da superfície abaxial (AB) e adaxial (AD), contando-se os tricomas unciformes e aciculares presentes em cinco folhas de cada genótipo. O genótipo IAPAR 57 (MA) foi o preferido no teste de alimentação, enquanto os genótipos andinos foram menos consumidos por adultos de D. speciosa. Os genótipos apresentaram variabilidade quanto ao número de tricomas, tanto aciculares quanto unciformes, em ambas as superfícies, abaxial e adaxial. Os genótipos andinos não diferiram quanto ao número de tricomas unciformes na superfície adaxial. O somatório do número de tricomas aciculares e unciformes na superfície abaxial dos genótipos sugerem relação inversa entre esta característica e a área consumida por D. speciosa.


Author(s):  
Cao Đăng Nguyên ◽  
Nguyễn Thị Cẩm Hạnh

Đã điều tra lectin của 6 giống đậu cô ve thấy rằng cả 6 giống đều có hoạt tính lectin trong đó giống đậu cove hạt trắng dạng bụi (white bean core bush type white seeds) có hoạt tính lectin mạnh nhất, đặc biệt đối với hồng cầu trâu, bò, lợn. Lectin của 6 giống này đều không có biểu hiện đặc hiệu nhóm máu. Lectin đậu cove hạt trắng dạng bụi hoạt động tốt nhất ở nhiệt độ 300C – 400C, pH 6,8 – 7,6. Các đường α-D-glucose, α-D-galactose, D-mannose, D-fructose, D-saccharide,  D-lactose, D-arabinose và D-manitose ở nồng độ 0,05 – 0,1 M có tác dụng kìm hãm hoạt tính của lectin đậu cove hạt trắng dạng bụi. Lectin này cũng bị kìm hãm bởi protein của một số huyết thanh người và động vật (trâu, bò, lợn). Đã tinh sạch lectin đậu cove hạt trắng dạng bụi có độ tinh sạch gấp khoảng 52 lần so với dịch thô ban đầu. Trên gel polyacrylamide thấy xuất hiện 5 band có khối lượng phân tử trong khoảng 30 – 97 kDa.


2006 ◽  
Author(s):  
◽  
Marta Zulema Galván

El poroto común (Phaseolus vulgaris L.) es una leguminosa originaria de América y representa un componente importante en la dieta de la población latinoamericana por su alto contenido en proteínas y carbohidratos. El poroto cultivado se originó de los porotos silvestres, que son plantas anuales, herbáceas y trepadoras, que se distribuyen desde el norte de México hasta el noroeste de la Argentina. Estudios basados en caracteres morfológicos, bioquímicos y moleculares revelaron que tanto dentro de las variedades cultivadas como de las silvestres existen dos acervos génicos principales, uno Andino y el otro Mesoamericano. Las provincias del Noroeste Argentino (NOA) albergan un gran número de porotos silvestres y de variedades locales tradicionales (primitivas o “landraces”) mantenidas durante años en un sistema de cultivo tradicional. Sin embargo muchas de estas poblaciones están en peligro de extinción debido a las presiones de explotación forestal y pastoreo existentes en la zona, por lo que resulta de fundamental importancia su recolección y estudio. En esta tesis se analizó la variabilidad genética de un grupo de poblaciones silvestres y primitivas de poroto común del NOA, recolectadas en diferentes sitios de las provincias fitogeográficas de las Yungas, Prepuna y del Chaco, entre los 1300 y 2900 msnm, utilizando marcadores bioquímicos (proteínas de reserva de las semillas: faseolinas) y moleculares (RAPD e ISSR).


Sign in / Sign up

Export Citation Format

Share Document