Αναπτύσσουμε ένα νεο-κεϋνσιανό (newKeynesian - ΝΚ) στοχαστικό δυναμικό μοντέλο γενικής ισορροπίας (dynamicstochasticgeneralequilibrium – DGSE) για να μελετήσουμε το ρόλο που έχει στον οικονομικό κύκλο η αλληλεξάρτηση μεταξύ της χρηματοοικονομικής διαμεσολάβησης (financial intermediation) και του κρατικού κινδύνου (sovereignrisk). Το μοντέλο μας συνθέτει τις κυρίαρχες σύγχρονες προσεγγίσεις σε δύο κατευθύνσεις της βιβλιογραφίας: των χρηματοοικονομικών τριβών (financial frictions) και του κινδύνου κρατικής πτώχευσης (sovereigndefault). Συγκεκριμένα, μοντελοποιούμε τις χρηματοοικονομικέςτριβές σύμφωνα με τους Bernanke κ.ά. (1999) και την πιθανότητα της κρατικής πτώχευσης χρησιμοποιώντας την ιδέα του στοχαστικού δημοσιονομικού ορίου των Bi και Traum (2012). Καταλήγουμε δε ότι, εφόσον υπάρχουν αλληλεπιδράσεις χρηματοοικονομικής διαμεσολάβησης και κρατικού κινδύνου, τότε μία αύξηση στον κίνδυνο της κεφαλαιακής επένδυσης (διαταραχή του επιπέδου κινδύνου), η οποία πηγάζει από τον χρηματοπιστωτικό τομέα, έχει ως αποτέλεσμα μία σημαντικά βαθύτερη ύφεση. Η ύφεση εξαρτάται σημαντικά από την προκυκλική/αντικυκλική πολιτική της κυβέρνησης σχετικά με τα απαιτούμενα κεφάλαια που διακρατεί για το πιθανό κόστος της διάσωσης του χρηματοπιστωτικού τομέα. Το παραπάνω αποτέλεσμα οδηγεί στα παρακάτω συμπεράσματα οικονομικής πολιτικής. Οι ευρωπαϊκές πολιτικές για τη διάσωση του χρηματοοικονομικού συστήματος έχουν χειροτερέψει την ύφεση. Εάν δεν υπάρξει κεντρικός ευρωπαϊκός μηχανισμός στα πλαίσια του EFSF/ESM που να χρηματοδοτεί απευθείας το τραπεζικό σύστημα το πρόβλημα θα εξακολουθεί να υπάρχει. Ο πολλαπλασιαστής των κρατικών δαπανών είναι μικρότερος όταν υπάρχει κρατικός κίνδυνος ευνοώντας πολιτικές οικονομικής λιτότητας.
Sovereign risk premia: The link between fiscal rules and stability culture