Le donne di Pier Paolo Pasolini

Transalpina ◽  
2021 ◽  
pp. 151-166
Author(s):  
Cecilia Spaziani
Keyword(s):  
Pier Paolo Pasolini

Le mythe de Medee dans la litterature europeenne du XXe siecle

2014 ◽  
Author(s):  
Μαρίνα Παππά
Keyword(s):  
Roland Barthes ◽  
Christa Wolf ◽  
Pier Paolo Pasolini ◽  
Dario Fo ◽  
Jean Anouilh ◽  
Heiner Müller

Αντικείμενο της έρευνας αποτελεί ο μύθος της Μήδειας στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία τον εικοστό αιώνα. Εξετάστηκαν από το πρωτότυπο έργα από έξι λογοτεχνίες (ελληνική, γαλλική, ιταλική, γερμανική, ισπανική και αγγλική). Πιο συγκεκριμένα τα έργα: Μedea του T.S. Moore, Médée de Jean Anouilh, Medea la encantadora του Jose Bergamin, Medea του Pier Paolo Pasolini, Medea των Franca Rame και Dario Fo, Medea Stimmen της Christa Wolf, Medeamaterial του Heiner Muller, η Άλλη Μήδεια του Βασίλη Μπουντούρη, Μήδεια του Μποστ, Μήδεια του Βασίλη Γκορογιάννη, Η Μήδεια ο Κούρδος και τα Σφηνάκια του Βασίλη Μπουντούρη, Η Μεγάλη Χίμαιρα του Μ. Καραγάτση και Medea 55 της Elena Soriano.Προτείνουμε μια πολλαπλή ανάγνωση του μύθου της Μήδειας εξετάζοντας τις διαφορετικές τάσεις όπως παρουσιάζονται μέσα από τα έργα αλλά και τα κοινά στοιχεία του μύθου στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία. Εξετάζουμε εάν πρόκειται για μύθο ή σύμβολο του ξένου, του καταπιεσμένου. Αρχικά εξετάζονται οι έννοιες του μύθου, του θέματος και του λογοτεχνικού μύθου, του συμβόλου καθώς επίσης και οι έννοιες του μυθεύματος και του μετασχηματισμού του μύθου. Μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα η προσέγγιση των G. Durand και Roland Barthes προκειμένου να παρουσιαστούν οι μεταβολές του μύθου στον άξονα της συγχρονίας και τις διαχρονίας και να μελετηθεί ο μύθος στο σύγχρονο κοινωνικό ιστορικό πλαίσιο. Στο δεύτερο κεφάλαιο αναλύονται γλωσσολογικά τα έργα μέσα από την θεωρία της énonciation ώστε να εξετασθούν οι διαφορετικοί τρόποι έκφρασης (μυθιστόρημα, παρωδία, θέατρο) μέσω των οποίων οι συγγραφείς παρουσιάζουν το μύθο της Μήδειας. Εν συνεχεία, στο τρίτο κεφάλαιο αναλύονται τα έργα με βάση τα τέσσερα κύρια μυθεύματα (η Μήδεια ερωτεύεται τον Ιάσονα, ο Ιάσονας εγκαταλείπει τη Μήδεια και η Μήδεια αποφασίζει να εκδικηθεί και σκοτώνει τα παιδιά) και διαπιστώνεται ότι προς το τέλος του εικοστού αιώνα σε έργα όπως τα Medea Stimmen, Η άλλη Μήδεια και Η Μήδεια ο Κούρδος και τα Σφηνάκια, υπάρχει η τάση απενοχοποίησης της Μήδειας απορρίπτοντας τις εκδοχές του Ευριπίδη και του Σενέκα. Επίσης συχνά η τάση απενοχοποίησης της Μήδειας εντάσσεται στα πλαίσια του φεμινισμού ή της απόστασης μεταξύ των χωρών της Ανατολικής και της Δυτικής Ευρώπης. Στο τέταρτο κεφάλαιο εξετάζονται ζητήματα διακειμενικότητας με βάση την προσέγγιση του G.Genette σε συνδυασμό με τις προσεγγίσεις των G. Durand και P. Brunel προκειμένου να αναδειχθεί ο διάλογος των σύγχρονων έργων με τα έργα των Ευριπίδη και Σενέκα. Ο λογοτεχνικός μύθος της Μήδειας ερμηνεύεται εκ νέου προκειμένου να δημιουργηθεί ένα είδος πάζλ του μύθου, ένα αρνητικό του πορτραίτου της Μήδειας. Ο μύθος της Μήδειας μετασχηματίζεται αποκρυσταλλώνοντας στοιχεία των κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών του εικοστού αιώνα. Μέσω της μεταμοντέρνας παρωδίας ή μίμησης ο μύθος αποκτά νέα ερείσματα στη σύγχρονη ευρωπαϊκή λογοτεχνία. Η πολλαπλή ανάλυση των έργων, γλωσσολογική, ανά λογοτεχνικό είδος αλλά και η ανάλυση της θεματολογίας μας βοηθούν να διαπιστώσουμε ότι στη σύγχρονη λογοτεχνία η Μήδεια είναι σύμβολο της δυστυχίας, της ζήλειας, της γυναικείας ψυχολογίας, της εκδίκησης, του ξένου. Η Μήδεια αποτελεί αντανάκλαση των σύγχρονων κοινωνικο- ιστορικών μεταβολών στην Ευρώπη αλλά ταυτόχρονα και μια οικεία μορφή η οποία αναδεικνύει τα στοιχεία τα οποία ταλανίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο.

scholarly journals O cinema moderno segundo Pasolini

1993 ◽  
Vol 1 (1) ◽  
pp. 101
Author(s):  
Ismail Xavier
Keyword(s):  
Pier Paolo Pasolini

O artigo tece comentários sobre Pier Paolo Pasolini como teórico do cinema e focaliza, em particular, a concepção que o cineasta elaborou do cinema moderno em seus textos dos anos 60, especialmente em "Observações sobre o plano-sequência" e "Cinema de poesia". São ai discutidas noções como a de "cinema de poesia" e "subjetiva indireta livre", bem como a oposição entre plano-sequência e montagem, quando esta se apresenta, na formulação de Pasolini, omo metáfora da morte.

scholarly journals Pasolini (1958), Viaggio per Roma e dintorni: suburbios, cine y cartografía

ZARCH ◽  
2020 ◽  
pp. 144-159
Author(s):  
Ana Del Cid Mendoza
Keyword(s):  
Pier Paolo Pasolini

Pier Paolo Pasolini convirtió el hábitat del subproletariado romano de los años 50 y 60 en un argumento central de su obra. Su variada y amplia producción –no solo sus películas y guiones o sus novelas y poemas, sino también sus entrevistas y artículos– merece ser considerada parte de una historia de Roma interdisciplinar, abierta y articulada (como la propia dinámica pasoliniana). De acuerdo con ello, el presente trabajo aborda un análisis del Viaggio per Roma e dintorni (1958), un artículo que Pasolini escribió para la revista Vie Nuove, repetidamente relegado a segundo plano a pesar de ser uno de los escritos más claros y descriptivos del autor acerca de esa otra Roma marginal que conocía de primera mano. El trabajo concluye con una serie de composiciones cartográficas en las que texto, cine y forma urbana se imbrican para visualizar aquella ciudad “desconocida para el turista, ignorada por el biempensante, inexistente en los planos”.

scholarly journals Cinzas de Pasolini

2020 ◽  
Vol 40 (2) ◽  
pp. 511-525
Author(s):  
Alex Calheiros
Keyword(s):  
Pier Paolo Pasolini

Pretendemos aqui desenvolver um percurso investigativo que elucide uma passagem do filme Caro diário, de Nanni Moretti, na qual se faz uma homenagem a Pier Paolo Pasolini, explorando suas implicações históricas, políticas e culturais. A hipótese desta investigação são as semelhanças estruturais e narrativas entre a homenagem de Nanni Moretti e o poema “Cinzas de Gramsci”, de Pasolini.

scholarly journals coração lacerado

2020 ◽  
Vol 40 (2) ◽  
pp. 618-648
Author(s):  
Gustavo Silveira Ribeiro
Keyword(s):  
Pier Paolo Pasolini

A partir de um exercício de literatura comparada, este artigo procura compreender a relação que muitos poetas contemporâneos do Brasil mantêm com a obra poética, o pensamento e a vida de Pier Paolo Pasolini. Entre a celebração e o trabalho de luto, a obra de escritores de relevo como Ricardo Domeneck e Carlito Azevedo, entre outros, se vê atravessada pela presença do poeta italiano, cujo trabalho parece encontrar eco em certas demandas estéticas e políticas assumidas por eles.

scholarly journals discurso crítico de Pasolini e Fortini nas páginas de jornais

2020 ◽  
Vol 40 (2) ◽  
pp. 526-545
Author(s):  
Cláudia Tavares Alves
Keyword(s):  
Pier Paolo Pasolini

A partir de um questionamento acerca dos paradigmas de atuação crítica de Pier Paolo Pasolini e Franco Fortini, este artigo apresenta algumas linhas de reflexão sobre como ambos os escritores agiam enquanto figuras de intervenção pública. Para tanto, serão analisados momentos de interlocução estabelecida entre os dois através das páginas de jornais italianos, principalmente a partir do ano de 1968, quando divergências acabam por culminar no rompimento pessoal entre eles. Assim, a principal intenção desta análise é mostrar em que medida as formas de fazer crítica praticadas por Pasolini e Fortini ora se assemelham e ora se distinguem consideravelmente, o que acaba por revelar que, apesar de ambos terem motivações políticas muito próximas enquanto intelectuais marxistas-gramscianos, cada um deles traçou percursos bastante particulares.

scholarly journals Pier Paolo Pasolini e as linguagens do real

2020 ◽  
Vol 40 (2) ◽  
pp. 580-609
Author(s):  
Roan Costa Cordeiro
Keyword(s):  
Pier Paolo Pasolini ◽  
Piero Della Francesca

O nexo estabelecido por Pier Paolo Pasolini entre realidade e linguagem constitui uma tensão que distende as suas obras em distintos meios de expressão. Diante dos vínculos particulares que ele estabelece entre a linguagem pictórica e a poética, nos quais a recepção do aparato crítico de Roberto Longhi se mostra estratégica, propõe-se considerá-los por meio do gesto exemplarmente cristalizado nos versos de Gli affreschi di Piero ad Arezzo, primeira parte do poema La ricchezza (1955-1957), coligido em La religione del mio tempo (1961). Nesses versos, para os quais se apresenta tradução neste artigo, o impacto produzido pela pintura renascentista de Piero della Francesca permite observar o vitalismo estético que fundamenta a práxis poética pasoliniana, assim como a crítica do presente que articula tal prática. Nesse sentido, verifica-se que também a perspectiva de Pasolini acerca das artes visuais se revela uma penetrante tradução histórica e crítica da própria realidade como forma de linguagem.

Sign in / Sign up

Export Citation Format

Share Document