Abstract In dit artikel belichten Hanka Otte en Pascal Gielen het onderscheid tussen gemeenschapskunst en gemene kunst, beter bekend als community art en commoning art. Hun stelling is dat gemeenschapskunst, zoals sociaal-artistieke projecten, deels gesubsidieerd worden omdat
ze de maatschappelijke status quo bevestigen. Gemene kunst zet daarentegen niet alleen in op het sociale, maar ook op het politieke, en valt daarom vaak tussen de mazen van het vigerende cultuurbeleid. Dat beleid vermijdt volgens de auteurs het politieke, doordat het kunst enkel van publieke
waarde acht wanneer het door zoveel mogelijk individuen wordt geconsumeerd. De persoonlijke smaak of persoonlijke werking van kunst staat voorop in het cultuurbeleid, waardoor er wordt voorbijgegaan aan de mogelijkheden die kunst aan een gemeenschap biedt. De auteurs pleiten daarom voor een
gemeen cultuurbeleid dat enkel kaders geeft en artistieke ontwikkelingen autonoom hun gang laat gaan.
In this article, Hanka Otte and Pascal Gielen examine the difference between community art and commoning art. They argue that community art, like social art, is subsidised in part because
it reinforces the societal status quo. Because commoning art, by contrast, not only commits itself to the social, but to the political as well, it tends to fall between the cracks of the current cultural policy. According to Otte and Gielen, this policy turns a blind eye on politics, presuming
that only art that is consumed by as many individuals as possible is of any public value. Our cultural policy puts personal taste or art's personal effect centre stage, thus ignoring the many things art has to offer the community. Hence the author's plea for a commoning cultural
policy that provides only a framework and that lets artists develop autonomously.
ARTI APPLICATE, ARTI INDUSTRIALI: UNA QUESTIONE STRATEGICA
