“Royal Show” in Qohelet 2:1–11. A māšal – a Mind Exercise

Much has been written on the so-called royal fiction in Qoheleth. Generally speaking, scholars agree that it is a literary fiction. However, there is no unanimity as far as the interpretation of its role in the Book is concerned. Some would claim that it expresses a hidden critique of monarchy, while others would argue that it is veiled praise of royal institutions. It is striking, though, that commentators rarely recognize the literary genre of the part concerned. The article offers a different approach to the interpretative challenge it presents. It mainly focuses on the core pericope of the royal part – Qoh 2:1–11 – determining its genre as a māšal. It is a “royal show” craftily fashioned by a brilliant teacher Qoheleth. It is meant to be a mind exercise helping the wisdom searcher to reflect upon his own mindset, goals, and expectations.

La mano di Luca nella parabola del fariseo e del pubblicano

The study aims to answer the question whether Luke 18:9-14 presents an original tradition dating back to the teaching of Jesus or is entirely the work of the third evangelist. As the parable is not found in the other synoptic gospels to compare with the Lucan text, the author approaches the question by first studying the language of the parable and then discussing the possible context in which the parable could have been pronounced. He then examines the other synoptic gospels to see whether a similar teaching exists even though there is no direct parallel passage. Although none of these elements considered on its own is satisfactory to establish the origin of the parable, taken together they provide convincing evidence that it may have had its origin in Jesus’ teaching.

Użycie Księgi Koheleta w Ewangelii wg św. Łukasza

W Łk można wskazać osiem fragmentów, w których widoczne są odniesienia do Koh (2,40.52; 8,5–8a; 8,25.35; 11,42; 12,2–3; 12,19; 12,20; 12,25). Najczęściej w passusach trzeciej ewangelii można widzieć echo słów zapisanych przez Eklezjastesa. Nie jest to jednak jedyny rodzaj związku zachodzący pomiędzy tymi tekstami. W Koh 1,16 bohater przedstawiony jako Salomon może być typem Jezusa pokazanego w Łk 2,40.52. W Łk 12,19 można widzieć natomiast prawdopodobną aluzję do Koh 8,15. Użycie typologii, aluzji i ech w zaprezentowanych powyżej fragmentach wpisuje się w badanie zależności intertekstualnych pomiędzy tekstami. Autor trzeciej ewangelii poprzez użycie Koh dokonuje jego reinterpretacji.

Approaches to the Contradictions in Kohelet

The contradictions in the Book of Kohelet have concerned commentators through the ages. This essay offers several approaches to understanding the contradictions in the Book of Kohelet. After a discussion of the weaknesses of each of these approaches I offer a suggestion that shows that the Book has a unified structure and inherent logic. I propose that a philological and literary analysis of the Book, demonstrated through traditional Jewish sources, supports this view. [This article makes use of the author's unpublished Master dissertation, Kohelet a Living Dialogue]

The Pleasures of Life and the Praise of Wisdom in the Book of Qohelet in the Light of Medieval Jewish Interpreters

The article analyzes how the most important medieval Jewish exegetes interpreted the book of Qohelet. It is focused on some of the most controversial ideas of the text, namely, the meaning of pleasures of life and the kind of wisdom praised in the book. The question of authorship, although not controversial, is also analyzed. The interpretations of medieval Jewish exegetes on these topics were the basis for their understanding of the purpose of the book as a whole. Different explanations were given by Jewish exegetes on whether the book of Qohelet encourages asceticism or promotes the knowledge of foreign sciences.

Prorok Salomon i jego proroctwa w Targumie Koheleta

Nauki zawarte w Księdze Koheleta były zbyt odmienne i radykalne, by mogły być przekazywane w tradycji żydowskiej bez sprostowań, zastrzeżeń i modyfikacji, a przynajmniej z ograniczonym zaufaniem. Jednym z tych zabiegów było przypisanie autorstwa Księgi Koheleta Salomonowi po to, by mogła zostać włączona do kanonu Biblii Hebrajskiej. Świadectwa wczesnej interpretacji tej księgi są obecne w jej starożytnych przekładach, między innymi Targumie Koheleta (Tg Koh). Artykuł podejmuje analizę tych fragmentów wersji aramejskiej Koheleta, w których jest zawarta tradycja o Salomonie jako proroku. Przekaz biblijny zyskuje w ten sposób nowe znaczenie oraz wzmacnia potrzebną akceptację w judaizmie rabinicznym. Ponadto ukazuje, w jakim stopniu targum zmieniał oryginalny tekst biblijny.

„Melior est canis vivus leone mortuo”. Koh 9,4 w patrystyce greckiej i łacińskiej

Artykuł stanowi analizę interpretacji Koh 9,4 w tradycji chrześcijańskiej. W odniesieniu do egzegezy tego wersetu ma się do dyspozycji materiał o różnym charakterze. Poszczególne interpretacje pochodzą nie tylko z pism specyficznie egzegetycznych, ale także z dzieł o innym charakterze. Na tej podstawie można dostrzec kierunki interpretacji całej biblijnej Księgi Eklezjastesa, a także pojedynczego wersetu. W celu lepszego zrozumienia specyficznej tematyki, najpierw zostaje przedstawiona historia interpretacji Księgi Eklezjastesa w starożytności chrześcijańskiej. Koh 9,4 był wyjaśniany w sposób alegoryczny lub z odwołaniem się do prozopopei. Następnie zostały przeanalizowane znaczące fragmenty dzieł odnoszących się do Koh 9,4. Ojcowie Kościoła zajmowali się Koh 9,4 tylko okazyjnie, bowiem cała księga nie była zbytnio popularna wśród kaznodziejów i egzegetów epoki patrystycznej. Koh 9,4 był traktowany jako problem egzegetyczny do rozwiązania, jako przykład porzekadła, które otrzymało różne wersje i było używane także w kręgach kościelnych. Refleksja nad Koh 9,4 w okresie patrystycznym znajduje wiele punktów stycznych, ale także istnieją różnice w poszczególnych wyjaśnieniach tego wersetu. W ten sposób stworzono płaszczyznę dla jego bogatszej interpretacji już w epoce średniowiecza.

Pobyt św. Jana Apostoła na Patmos według apokryfu „Dzieje Jana pióra Prochora” a freski w narteksie zewnętrznym Monastyru św. Jana Teologa w Chorze na Patmos

Zewnętrzny narteks monastyru św. Jana Teologa na Patmos został ozdobiony różnymi freskami z Pisma Świętego i tradycji prawosławnej. Wśród nich znajduje się 10 fresków ukazujących życie Jana zgodnie z tekstem Dzieje Jana pióra Prochora. Freski powstały w XVIII w. Artykuł opisuje trzy freski ukazujące pobyt Jana na wyspie. Podkreślono ich zgodność ze sposobem ilustrowania stosowanym w kościele prawosławnym. Zwrócono uwagę na oddziaływanie tekstu apokryfu jako swoistego źródła do ich powstania. Główną ideą, którą mają ukazywać, jest zaznaczenie ciągłości obecności chrześcijaństwa na wyspie poprzez monastyr i szczególne, wybrane sposoby życia na wzór św. Jana poprzez życie mnisze. Mają być one również zachętą dla mnichów, że warto iść drogą powołania monastycznego.

Jak myślą prorocy? O procesie zachodzącym w ludzkim umyśle podczas prorokowania

Fenomen proroctwa w interpretacji o. José María Arévalo jest procesem współpracy Bożej łaski objawiającej nam prawdę o samym Stwórcy i ludzkiego intelektu, który swymi naturalnymi siłami i zgodą na działanie jest w stanie przyjąć wiedzę o tym, co nadprzyrodzone. Kolumbijski autor ukazuje nam w ten sposób nauczanie Tomasza z Akwinu o proroctwie jako coś, co w interesujący sposób wpisuje się w znane ujęcie Akwinaty odnoszące się do relacji między łaską i naturą: gratia non tollit naturam sed perficit. Jest to bardzo aktualny i potrzebny przekaz w dobie postmodernistycznego kryzysu ludzkiej racjonalności i wiary.

“Why did I not die in the womb?” Job’s cursing the day of his birth in the interpretations of Gregory the Great and Thomas Aquinas (a comparative approach)

The Book of Job presents a just, blameless man, who after being afflicted with great pain and suffering begins to curse the day of his birth. The aim of the article is to elucidate the reasons for and the meaning of Job’s harsh words by comparing two different interpretations of the passage offered by Gregory the Great and Thomas Aquinas. Both expositions seem to be incompatible regarding: the reasons for and the aims of Job’s cursing, the moral evaluation of his cursing, the reasons for and the objects of Job’s sorrow, the virtuous way of expressing sorrow. On the other hand, they seem compatible concerning the admission of the fact of experiencing sorrow by Job and the moral imperative to tame sorrow. The incompatibilities appear to be rooted in two different approaches to passions (the Stoic versus the Peripatetic one) and in different evaluations of earthly life and goods. It is shown that Aquinas’ interpretation is more faithful to the text and relies on a more adequate anthropology and psychology.