Hybrid Solidarity Arek Surabaya Solidarity Shift in the Post Reformation Era in Indonesia

This study tried to uncover solidarity shift of young people of Surabaya nicknamed “arek Surabaya after the reformation era in Indonesia. The study was based on the assumption that solidarity is not static but dynamic. It is hypothesized that the solidarity has undergone some kinds of reformation era in Indonesia in 1998, after the fall of the new regime. It is also believed that social as well as political changes have significant impact to the social solidarity to change. .To obtain the research data a phenomenological method was utilized. The subjects of this research were people belonging to the Arek Community of Surabaya. The location of this research was in the old villages of the Surabaya City. A deep interview with the subjects and forum group discussion with people knowledgeable of arek Surabaya community were conducted. Based on the data obtain through interview and forum group discussion the research revealed that after the reformation, the condition of the people of Surabaya has changed. Large capital is more intense in Surabaya. In effect, many regions that were not previously economic centers were directed to become economic centers.

Występowanie i znaczenie terminu „róg” w Biblii

„Róg” w Piśmie Świętym w dosłownym sensie oznacza róg zwierzęcia i wyraża jego siłę i moc. Tym samym terminem w Starym Testamencie określa się rogi ołtarza całopaleń i ołtarza kadzenia symbolizujące obecność Boga, u którego azyl może znaleźć nawet zabójca, i uchwyciwszy się rogów ołtarza – uzyskać ułaskawienie. Niektóre teksty używają terminu „róg” w znaczeniu naczynia na oliwę służącą do namaszczenia ludzi wybranych do pełnienia ważnych funkcji w Izraelu. Osoba namaszczona stawała się pomazańcem Pańskim. Mogła wtedy spełniać funkcję króla, kapłana lub proroka. Funkcje te wypełniała w imieniu Boga Jahwe. „Róg” może oznaczać też wkroczenie wielkiej Bożej mocy. Tak było w przypadku zdobywania Jerycha, gdy naród głośno zakrzyknął, a kapłani zagrali na rogach. Opis zdobycia murów Jerycha ma znaczenie teologiczne. Boża moc sprawiła rozsypanie się murów warownego miasta. Obraz procesji i dęcia w rogi został sformułowany przez redaktora kapłańskiego i podkreśla znaczenie kultyczne opisanych obrzędów. Istotne znaczenie posiada użycie terminu „róg” w pieśni Anny w 1 Sm 2, 1. 10. Tworzy on inkluzję obejmującą ten kantyk. Na początku pieśni słowa „róg mój” można odczytać w znaczeniu męskiego potomka Anny – Samuela, zaś na końcu jest mowa o „rogu mesjasza”. To właśnie Samuel namaścił Dawida na króla, którego potomkiem w sensie prorockim będzie obiecany Mesjasz. Zachariasz opowiada o Nim przy obrzezaniu Jana Chrzciciela. Wciąż otwartą kwestią pozostaje tłumaczenie wyrażenia κέρας σωτηρίας. Czy przekładać je dosłownie jako „róg zbawienia”, czy raczej jako „moc zbawczą”? Wydaje się, że dosłowne tłumaczenie jest bogatsze w treść i daje głębsze zrozumienie przekazywanych prawd. W literaturze apokaliptycznej termin „róg” symbolizuje różne złe moce, które występują przeciwko Bogu i człowiekowi. Niektóre wystąpienia terminu „róg” symbolizują walkę władców ziemskich z ludem Bożym, a nawet z samym Bogiem. Apokaliptyka jednak pokazuje, że w końcowej walce zawsze zwycięża Bóg, który przewyższa swą mocą siły zła.

Maryja i słowo Boże w Łk 2, 19. 51b

Artykuł stanowi próbę przedstawienia relacji Maryi ze słowem Bożym w kontekście dwóch wersetów z Łukaszowej Ewangelii Dzieciństwa, które bezpośrednio nawiązują do tego zagadnienia. Podjęte analizy dotyczą charakterystyki literackiej tekstu greckiego i polskiego przekładu Łk 2, 19. 51b, a także wyjaśnienia egzegetycznego w nawiązaniu do sekcji Łk 1–2 i całości dwudzieła Łukasza (Łk–Dz). W świetle przeprowadzonych badań można stwierdzić, że oba teksty są do siebie podobne, jednocześnie posiadają właściwe sobie cechy charakterystyczne. Postawa Maryi wobec słowa Bożego jest działaniem trwałym, które wyróżnia Ją na tle innych bohaterów narracji Łukaszowej.

Od ceremoniału papieskiego do ceremoniału biskupiego. Wpływ renesansowej Cappella Papale na liturgiczny rytm życia stolic biskupich

Głównym źródłem i podstawą liturgii pontyfikalnych jest Pontyfikał (Pontificale Romanum) i Ceremoniał Biskupi (Caeremoniale Episcoporum). O ile pierwszy z nich jest pełnoprawną księgą liturgiczną, o tyle drugi jest księgą opisującą jedynie ceremonie (dla liturgii całego roku liturgicznego) oraz elementy etykiety obowiązującej na dawnych dworach biskupich, katedrach i kolegiatach, opisując niejako ich życie codzienne (od wyboru biskupa, przez obchody roku kościelnego, po szczegółowe funkcje ministrów). Ceremoniał Biskupi, wydany po raz pierwszy w 1600 roku (na polecenie ojców Soboru Trydenckiego), jest w istocie – jak podkreślają badacze i znawcy liturgii – ceremoniałem papieskim (Caeremoniale Romanum lub Caeremoniale Apostolicum) dostosowanym do realiów katedry biskupiej. Ceremoniał ten był dziełem tzw. wielkich mistrzów ceremonii papieskich (Agostino Piccolomini, Joannes Burchard, Paride Grassi). Okazuje się, że liturgia rzymska (zwłaszcza w jej formie pontyfikalnej, ale także w wymiarze parafialnym), przynajmniej w jej kształcie do początku drugiej połowy XX wieku, została skodyfikowana w ceremoniale papieskim, rozprzestrzeniając się na cały świat katolicki.

Rola komentatora liturgicznego w ramach posługi słowa i jego formacja biblijna

W niniejszym artykule została przeprowadzona refleksja nad rolą komentatora liturgicznego w ramach posługi słowa, na którą składały się kwestie związane z udziałem osób świeckich w posłudze słowa i pomocniczą rolą świeckich w liturgii słowa (1), homilią i komentarzem liturgicznym przed czytaniami (2) oraz formacją biblijną komentatorów (3). Została ukazana pomocnicza rola komentatora liturgicznego przygotowującego komentarz przed czytaniami wobec kaznodziei głoszącego podczas liturgii homilię, która jest przepowiadaniem misterium Chrystusa. Zwrócono uwagę na kerygmat, który powinien być zasygnalizowany przez komentarz i obwieszczony przez homilię. W formacji biblijnej komentatorów zaproponowano lectio divina jako metodę przygotowującą do interpretacji słowa Bożego w liturgii. Została ukazana pomocnicza rola komentatora liturgicznego przygotowującego komentarz przed czytaniami wobec homilisty, głoszącego podczas liturgii homilię, która jest przepowiadaniem misterium Chrystusa. Zwrócono uwagę na kerygmat, który powinien być zasygnalizowany przez komentarz i obwieszczony przez homilię. W formacji biblijnej komentatorów zaproponowano lectio divina jako metodę przygotowującą do interpretacji słowa Bożego w liturgii. Słowa kluczowe: komentator liturgiczny, posługa słowa, formacja biblijna

Tłumaczenie – z poprawkami Jana Maleckiego – Ewangelii według św. Mateusza przez Stanisława Murzynowskiego

Celem przedstawionych badań były opis i analiza poprawek rękopiśmiennych w królewieckiej edycji Ewangelii Świętej Pana Jezusa Chrystusa wedle Mateusza świętego (1551). Tłumaczenia dokonał Stanisław Murzynowski, a poprawki naniósł Jan Sandecki-Malecki. Mimo sporej literatury przedmiotu autor powraca do tego sporu, aby pokazać kształtowanie się języka polskiej biblistyki w połowie wieku XVI. Jest to tym bardziej interesujące, iż zgodnie ze świadectwem Łukasza Górnickiego właśnie tłumaczenie Biblii miało wielkie znaczenie dla rozwoju języka polskiego. Zaprezentowane wyniki są wstępem do szerszych badań tytułowego zagadnienia.

Izrael i jego „misterium” w komentarzach do Listu do Rzymian św. Tomasza z Akwinu i Marcina Lutra

Od II wieku kształtuje się takie rozumienie roli Starego Testamentu dla życia Kościoła i jego teologii, w którym Żydzi nieprzyjmujący Jezusa nie mają już pozytywnego znaczenia dla dalszych dziejów zbawienia, Kościół przejął bowiem wszystkie prerogatywy dawnego ludu Izraela. Summy teologiczne systematyzujące myśl teologiczną w okresie średniowiecza nie zawierają całościowej myśli o Kościele. Tym samym nie włączają w system teologiczny nauki o miejscu Izraela i Żydów w dziejach zbawienia po Chrystusie. W teologii problem tożsamości Kościoła pojawia się dopiero u schyłku tego okresu w związku z kryzysem, który wtedy przeżywa. Dwa w pełni opracowane komentarze do Listu do Rzymian autorów o kolosalnym znaczeniu dla dziejów myśli europejskiej – Tomasza z Akwinu (z roku 1273) i Marcina Lutra (z roku 1518) – dają wgląd w rozumienie Izraela i jego „misterium”. Analizujemy ich ujęcie tematu przy tłumaczeniu 11 rozdziału Listu. W efekcie, mimo różnicy w podejściu każdego z nich, można zauważyć, jak zagadnienia ciążące w tradycji nad interpretacją tej księgi owocują odsunięciem na margines myśli chrześcijańskiej zagadnienia misterium Izraela, które nurtowało św. Pawła i było istotne w jego przekonaniu dla wszystkich uczniów Chrystusa.