StreszczenieNeuroplastyczność jest zjawiskiem powszechnym w działaniu układu nerwowego, a samoistne i spontaniczne zdrowienie jest normą we wczesnym okresie poudarowym. Zmiany plastyczne leżą u podstaw przywracania funkcji po uszkodzeniu mózgu. Reprezentacje czuciowe i ruchowe pól korowych mogą być modyfikowane przez dopływ bodźców ze środowiska. Odpowiednio dobrane strategie postępowania fizjoterapeutycznego mają wpływ na spontaniczną neuroplastyczność. Przedstawiono podstawowe założenia działań terapeutycznych mających korzystny wpływ, na omawiane zjawisko reorganizacji układu nerwowego oraz uczenia się kontekstualnego, szczególnie w odniesieniu do zagadnienia Terapii Ruchem Wymuszonym Koniecznością. Opisano protokół Tauba dotyczący tej terapii oraz stanowiący jej podwalinę zespół wyuczonego nieużywania. Przybliżono zagadnienie shapingu i praktyki zadaniowej (ćwiczeń zadaniowych). Głównym celem opisywanej terapii jest przywrócenie spontanicznego i automatycznego wykorzystania kończyny niedowładnej w czynnościach dnia codziennego.Na zjawisko plastyczności istotny wpływ mają: wzbogacone środowisko, odległość czasu od zachorowania, liczba powtórzeń zadań ruchowych oraz znajomość wykonywanych czynności co potwierdzają dowody naukowe.Prawidłowo prowadzona terapia pozwala przenieść osiągnięte umiejętności poza ściany kliniki i przyczynia się do funkcjonalnej niezależności pacjentów.
Relationship between intensity and recovery in post-stroke rehabilitation: a retrospective analysis
