scholarly journals Duas Sátiras sobre a Descoberta da América: Performance e Engajamento no Teatro de Dario Fo

2019 ◽  
pp. 34-43
Author(s):  
Luís Felipe Ferrari ◽  
Márcia Maria de arruda Franco
Keyword(s):  
Dario Fo

Neste artigo tentamos analisar duas peças de Dario Fo que tratam da descoberta e da colonização da América: Isabella, Tre Caravelle e un Cacciaballe e Johan Padan a la Descoverta de le Americhe. Nosso objetivo é demonstrar que a comédia de Fo desenvolve uma articulação íntima entre performance e engajamento político, na medida em que a construção da cena se mostra dependente da crítica da sociedade e da história.

Tradução, dramaturgia e ética: o caso das traduções brasileiras de Tutta casa, letto e chiesa, de Franca Rame e Dario Fo

Dramaturgias ◽  
2018 ◽  
pp. 80-108
Author(s):  
Amanda Bruno De Mello
Keyword(s):  
Rio De Janeiro ◽  
Dario Fo

Este artigo analisa as traduções brasileiras às quais foi possível ter acesso dos monólogos de Tutta casa, letto e chiesa, de Dario Fo e Franca Rame, em parti- cular dos monólogos O despertar e Uma mulher sozinha, traduzidos por Roberto Vignati e Michele Piccoli para a montagem intitulada Brincando em cima daquilo, que teve direção do primeiro, atuação de Marília Pêra e estreia provável também em 1983, no Rio de Janeiro. Neste trabalho, explora-se a re- lação entre dramaturgia e escolhas tradutórias, levando em consideração a ética dos tradutores, pensada a partir da concepção de Spivak, segundo quem é preciso ter responsabilidade ao traduzir um texto considerado subalterno. Chega-se à conclusão de que esta tradução brasileira não oferece plena hos- pitalidade estética e política ao texto italiano, o que influencia uma recepção posterior mais focada no humor e menos no tom de denúncia e contestação presente no texto de partida.

Lu santo jullàre Françesco de Dario Fo ou le «saint inversé »

Arzanà ◽  
2004 ◽  
Vol 10 (1) ◽  
pp. 19-50
Author(s):  
Véronique Abbruzzetti
Keyword(s):  
Dario Fo

Dario Fo: Jester of the Working Class

1998 ◽  
Vol 72 (1) ◽  
pp. 9
Author(s):  
Domenico Maceri
Keyword(s):  
Working Class ◽  
Dario Fo

Le mythe de Medee dans la litterature europeenne du XXe siecle

2014 ◽  
Author(s):  
Μαρίνα Παππά
Keyword(s):  
Roland Barthes ◽  
Christa Wolf ◽  
Pier Paolo Pasolini ◽  
Dario Fo ◽  
Jean Anouilh ◽  
Heiner Müller

Αντικείμενο της έρευνας αποτελεί ο μύθος της Μήδειας στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία τον εικοστό αιώνα. Εξετάστηκαν από το πρωτότυπο έργα από έξι λογοτεχνίες (ελληνική, γαλλική, ιταλική, γερμανική, ισπανική και αγγλική). Πιο συγκεκριμένα τα έργα: Μedea του T.S. Moore, Médée de Jean Anouilh, Medea la encantadora του Jose Bergamin, Medea του Pier Paolo Pasolini, Medea των Franca Rame και Dario Fo, Medea Stimmen της Christa Wolf, Medeamaterial του Heiner Muller, η Άλλη Μήδεια του Βασίλη Μπουντούρη, Μήδεια του Μποστ, Μήδεια του Βασίλη Γκορογιάννη, Η Μήδεια ο Κούρδος και τα Σφηνάκια του Βασίλη Μπουντούρη, Η Μεγάλη Χίμαιρα του Μ. Καραγάτση και Medea 55 της Elena Soriano.Προτείνουμε μια πολλαπλή ανάγνωση του μύθου της Μήδειας εξετάζοντας τις διαφορετικές τάσεις όπως παρουσιάζονται μέσα από τα έργα αλλά και τα κοινά στοιχεία του μύθου στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία. Εξετάζουμε εάν πρόκειται για μύθο ή σύμβολο του ξένου, του καταπιεσμένου. Αρχικά εξετάζονται οι έννοιες του μύθου, του θέματος και του λογοτεχνικού μύθου, του συμβόλου καθώς επίσης και οι έννοιες του μυθεύματος και του μετασχηματισμού του μύθου. Μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα η προσέγγιση των G. Durand και Roland Barthes προκειμένου να παρουσιαστούν οι μεταβολές του μύθου στον άξονα της συγχρονίας και τις διαχρονίας και να μελετηθεί ο μύθος στο σύγχρονο κοινωνικό ιστορικό πλαίσιο. Στο δεύτερο κεφάλαιο αναλύονται γλωσσολογικά τα έργα μέσα από την θεωρία της énonciation ώστε να εξετασθούν οι διαφορετικοί τρόποι έκφρασης (μυθιστόρημα, παρωδία, θέατρο) μέσω των οποίων οι συγγραφείς παρουσιάζουν το μύθο της Μήδειας. Εν συνεχεία, στο τρίτο κεφάλαιο αναλύονται τα έργα με βάση τα τέσσερα κύρια μυθεύματα (η Μήδεια ερωτεύεται τον Ιάσονα, ο Ιάσονας εγκαταλείπει τη Μήδεια και η Μήδεια αποφασίζει να εκδικηθεί και σκοτώνει τα παιδιά) και διαπιστώνεται ότι προς το τέλος του εικοστού αιώνα σε έργα όπως τα Medea Stimmen, Η άλλη Μήδεια και Η Μήδεια ο Κούρδος και τα Σφηνάκια, υπάρχει η τάση απενοχοποίησης της Μήδειας απορρίπτοντας τις εκδοχές του Ευριπίδη και του Σενέκα. Επίσης συχνά η τάση απενοχοποίησης της Μήδειας εντάσσεται στα πλαίσια του φεμινισμού ή της απόστασης μεταξύ των χωρών της Ανατολικής και της Δυτικής Ευρώπης. Στο τέταρτο κεφάλαιο εξετάζονται ζητήματα διακειμενικότητας με βάση την προσέγγιση του G.Genette σε συνδυασμό με τις προσεγγίσεις των G. Durand και P. Brunel προκειμένου να αναδειχθεί ο διάλογος των σύγχρονων έργων με τα έργα των Ευριπίδη και Σενέκα. Ο λογοτεχνικός μύθος της Μήδειας ερμηνεύεται εκ νέου προκειμένου να δημιουργηθεί ένα είδος πάζλ του μύθου, ένα αρνητικό του πορτραίτου της Μήδειας. Ο μύθος της Μήδειας μετασχηματίζεται αποκρυσταλλώνοντας στοιχεία των κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών του εικοστού αιώνα. Μέσω της μεταμοντέρνας παρωδίας ή μίμησης ο μύθος αποκτά νέα ερείσματα στη σύγχρονη ευρωπαϊκή λογοτεχνία. Η πολλαπλή ανάλυση των έργων, γλωσσολογική, ανά λογοτεχνικό είδος αλλά και η ανάλυση της θεματολογίας μας βοηθούν να διαπιστώσουμε ότι στη σύγχρονη λογοτεχνία η Μήδεια είναι σύμβολο της δυστυχίας, της ζήλειας, της γυναικείας ψυχολογίας, της εκδίκησης, του ξένου. Η Μήδεια αποτελεί αντανάκλαση των σύγχρονων κοινωνικο- ιστορικών μεταβολών στην Ευρώπη αλλά ταυτόχρονα και μια οικεία μορφή η οποία αναδεικνύει τα στοιχεία τα οποία ταλανίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο.

Waiting for Spring to Come Again: Feminist Theatre, 1978 and 1989

1990 ◽  
Vol 6 (21) ◽  
pp. 43-56 ◽  
Author(s):  
Gillian Hanna
Keyword(s):  
Theory And Practice ◽  
New Yorker ◽  
Royal Court ◽  
Feminist Theatre ◽  
Dario Fo ◽  
Theatre Company ◽  
To Come ◽  
And Performance ◽  
The One ◽  
And Shifts

Most of the heavily-quoted interviews available on feminist theatre are in serious need of updating. A current account is needed of ‘feminism and theatre’ as experienced by feminist theatre practitioners, and as perceived by feminist theatre students, critics, players and their audiences. To meet this need, NTQ plans a series of interviews with women involved in the British feminist theatre movement today, whose career paths trace developments and shifts in the feminist theory and practice of the past fifteen years. The first interview is with Gillian Hanna, who worked with the 7:84 Theatre Company and with Belt and Braces from 1971 to 1975, before co-founding the Monstrous Regiment feminist theatre group in 1975. Hanna worked exclusively within the Regiment from 1975 until 1981–82. and is one of the three original members who still actively participate in Regimental management, production, and performance, though she now works extensively outside the group as well, having acted in repertory at the Liverpool Everyman and in Newcastle, Sheffield and Derby. Recently, Hanna spent the best part of a year playing in The House of Bernardo Alba. which opened at the Lyric. Hammersmith, and ran in the West End, and in the Spring of 1989 she played in Caryl Churchill's Ice Cream at the Royal Court. Her acting credits include work in TV and film, and her interests extend to translation of playtexts from French and Italian: she translated Dario Fo's Elizabeth, and is currently on a commission to translate (and re-translate) the complete oeuvre of the one-woman plays of Franca Rame and Dario Fo. Three of the Rame/Fo plays – under the joint title A Common Woman – were recently produced at the Sheffield Crucible and at the Half Moon in London, for which performance Hanna won the 1989 Time Out ‘01 for London’ Award. Projects currently under way within the Regiment include an adaptation of a Marivaux play (The Colony), and possible plans to tour both A Common Woman and Beatrice. She is interviewed by Lizbeth Goodman, originally a New Yorker, and currently a junior member and scholar of St. John's College and a graduate researcher in the English Faculty of Cambridge University, where she is working on a doctoral thesis on feminist theatre since 1968, and a book on the politics of theatre funding.

Sign in / Sign up

Export Citation Format

Share Document