Το πιο συχνό είδος καρκίνου του παγκρέατος είναι το αδενοκαρκίνωμα του παγκρέατος. Το παγκρεατικό αδενοκαρκίνωμα είναι η 4η κύρια αιτία των θανάτων από καρκίνο παγκοσμίως. Περίπου 60-80% των ασθενών έχουν τη στιγμή της διάγνωσης προχωρημένη νόσο, επειδή ο καρκίνος εισβάλλει στους περιβάλλοντες ιστούς έξω από το πάγκρεας (τοπικά προχωρημένος), ή έχει δώσει μεταστάσεις έξω από το πάγκρεας (μεταστατικός). Καθώς η νόσος παρουσιάζει πολύ υψηλό ποσοστό θνητότητας, κρίνεται επιτακτική η ανάγκη ανεύρεσης νέων αποτελεσματικότερων θεραπειών. Με τη ανάπτυξη της μοριακής και βιολογικής κατανόησης της ογκογενετικής εξέλιξης, εφαρμόστηκαν νέες στρατηγικές στην αντιμετώπιση του καρκίνου και κατ’ επέκταση σε αυτόν της ανοσοθεραπείας του καρκίνου. Η κατανόηση των μοριακών μηχανισμών που διέπουν την ανοσοδιαφυγή των όγκων, αλλά και την αλληλεπίδραση των καρκινικών κυττάρων με τα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος, έχει δώσει τεράστια ώθηση στην ανοσοθεραπεία του καρκίνου την τελευταία δεκαετία. Τα κύτταρα του ανθρώπινου οργανισμού βρίσκονται υπό διαρκή ανοσιακή επιτήρηση και το ανοσοποιητικό σύστημα αποτελεί αποτρεπτικό μηχανισμό στον νεοπλασματικό μετασχηματισμό και τη δημιουργία νεοπλασιών. Κλινικό σημείο που επιβεβαιώνει τη θεωρία της ανοσοεπιτήρησης είναι η διαπίστωση της παρουσίας CD8+ T-λεμφοκυττάρων μέσα στους όγκους (Tumor Infiltrating Lymphocytes – TILs). Συνέπεια αυτού είναι και οι θεραπείες που βασίζονται στην καταστολή των σημείων ελέγχου του ανοσοποιητικού συστήματος (Immune Checkpoint Inhibitors). Είναι γνωστό ότι φάρμακα με αντιμυκητιακές ιδιότητες συμβάλλουν στην ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η κυκλοπιροξολαμίνη (Ciclopirox Olamine, CPX), που χορηγείται σε άτομα που ταλαιπωρούνται από μυκητιάσεις. Σύμφωνα με την παρούσα διατριβή η συγκεκριμένη θεραπεία μπορεί να μειώσει δραστικά την ταχύτητα εξέλιξης των καρκινικών όγκων, αλλά παράλληλα ενισχύει τη δράση των κυτταροστατικών που χορηγούνται στον ασθενή. Επίσης, η τινζαπαρίνη (Ηπαρίνη Χαμηλού Μοριακού Βάρους) χρησιμοποιείται για την πρόληψη και την αντιμετώπιση της φλεβικής θρομβοεμβολής, αλλά από τα αποτελέσματα της παρούσης διατριβής φαίνεται ότι μπορεί να διαδραματίζει ρόλο στην αντιμετώπιση του όγκου. Οι μηχανισμοί στους οποίους οφείλονται τα σημαντικά in vivο αποτελέσματα, είναι η αύξηση της IFN-γ, η αύξηση των CD8+ κυττάρων, η μείωση των Tregs κυττάρων, η μείωση της έκφρασης του VEGFR-2 και η αύξηση της απόπτωσης στα καρκινικά κύτταρα. Στην παρούσα διατριβή, προτείνεται πως η συνδυαστική θεραπεία με τη συμμετοχή της ανοσοθεραπείας, έχει προφανώς υψηλότερη αντινεοπλασματική επίδραση στη μείωση της ανάπτυξης του όγκου, υποδηλώνοντας μια συνεργική δράση. Αυτή η συνεργική στρατηγική μπορεί να ανοίξει νέους δρόμους για τη θεραπεία ασθενών με καρκίνο του παγκρέατος.
Effectiveness and safety of Ciclopirox Olamine compared to that of Luliconazole in management of patients with multi-site dermatophytosis on background itraconazole therapy
