En "Tempos líquidos" os afectos asemellan obxectos de consumo e a vida parece auga que escapa das mans (como expón Zygmunt Bauman nos seus libros). O suxeito contemporáneo necesita a escritura como morada que o salve do olvido e rescate as súas aspiracións de transcendencia. Unha carta persoal é a posibilidade de establecer vínculos amorosos de longo alento, de quebrar un orde normalizado onde non importan as persoas senón as súas funcións na empresa. Estas cuestións son recreadas en El hombre que quería escribir una carta (2002), nouvelle do escritor colombiano Evelio José Rosero. Foi publicada pola Editorial Norma na colección “Zona Libre” para “xoves adultos”. Ela rompe coa tradición colombiana no ámbito da literatura xuvenil, que priorizaba o uso do terror, o fantástico ou historias de adolescentes inquietos polo asunto da identidade, incomprendidos nas súas familias e afectados polo bullyng na escola. En lugar de aventuras sobrenaturais conta a aventura da escritura dalguén que non é adolescente. Este artigo aborda o relato de Evelio José Rosero, a partir de formulacións de Nathalie Sarraute, Maurice Blanchot,Theodore Adorno, Friedrich Schiller, Patricia Waugh e Jorge Luis Borges.
As escritas da memória em Enfance de Nathalie Sarraute
