scholarly journals Review for Heinecke et al.: “Late Pleistocene to Holocene climate and limnological changes at Lake Karakul (Pamir Mountains, Tajikistan)”

2016 ◽  
Author(s):  
Anonymous
2016 ◽  
Author(s):  
Liv Heinecke ◽  
Steffen Mischke ◽  
Karsten Adler ◽  
Anja Barth ◽  
Boris K. Biskaborn ◽  
...  

Abstract. Lake Karakul, located in the eastern Pamir Mountains, Tajikistan, is today dominated by the Westerlies. It is a matter of debate whether the Indian Monsoon influenced the region in the past. We analysed an 11.25 m sediment core covering the last 29,000 years to assess and separate lake-internal and lake-external processes, and to infer changes in the predominant atmospheric circulation. Among the parameters indicating lake-external processes, high values in grain-size end-member (EM) 3 (wide grain-size distribution, marking fluvial input) and Sr/Rb and Zr/Rb ratios (coinciding with coarse grain sizes, implying increased physical weathering) are interpreted as a strong monsoonal impact. High values in EM1, EM2 (peaking at small grain sizes reflecting Westerlies-derived dust) and TiO2 (terrigenous input) are assumed to reflect a strong influence of Westerlies. High input of far-transported dust from the pre-Last Glacial Maximum (LGM) to the late glacial reflects the Westerlies influence, while peaks in fluvial input suggest monsoonal influence. The early to early-mid Holocene is characterised by coarse mean grain sizes, increased physical weathering and constantly high fluvial input indicating a strengthened Indian Monsoon that reached further north into the Karakul region. A steady increase in terrigenous dust, decrease in fluvial input and physical weathering from 6.7 cal kyr BP onwards signals that Westerlies became the predominant atmospheric circulation and brought an arid climate to the region. Proxies for productivity (TOC, C/N, TOCBr), redox potential (Fe/Mn) and changes in the endogenic carbonate precipitation (TIC) indicate lake-internal changes. Low productivity characterised the lake from the late Pleistocene until 6.7 cal kyr BP and rapidly increased afterwards. The lake level remained low until the LGM, but water depth increased during the late glacial, reaching a high-stand during the early Holocene. Subsequently, the water level decreased until its present state. Today the lake system is mainly climatically controlled but the depositional regime is also driven by lake-internal limnogeological processes.


2021 ◽  
Author(s):  
Άρης-Δημήτριος Λεονταρίτης

Αντικείμενο της διατριβης αυτής είναι η διευθέτηση των γεωχρονικών κενών της παγετωνικής ιστορίας της οροσειράς της Πίνδου μέσω της μελέτης του όρους Μαυροβούνι και της σύνδεσής του με άλλους ορεινούς όγκους στη νότια Ελλάδα. Η παγετωνική γεωμορφολογία του Μαυροβουνίου χαρτογραφήθηκε λεπτομερώς και το χρονικό των παγετωνικών φάσεων κατά το Ανώτερο Πλειστόκαινο προσδιορίστηκε μέσω της απόλυτης χρονολόγησης οφιολιθικών παγετωνικών λίθων με τη μέθοδο κοσμογενων ισοτόπων χλωρίου (36Cl) σε μια παγετωνικη/περιπαγετωνικη ακολουθία αποθέσεων. Οι ηλικίες που προέκυψαν έδειξαν ότι οι παγετώνες είχαν φθάσει στις τελικές τους θεσεις 26.6 ± 6.6 ka πριν από σήμερα, υποδηλώνοντας ότι το τοπικό παγετωνικό μέγιστο κατά το Ανώτερο Πλειστόκαινο έλαβε χώρα κοντά στο Παγκόσμιο Παγετωνικό Μέγιστο (LGM: 27-23 ka), κάτι που επιβεβαιώθηκε από μια πρόσφατη αντίστοιχη μελέτη στο γειτονικό ασβεστολιθικό όρος Τυμφη. Η συνοχή των ηλικιών αυτών επικυρώνει τη θεωρητική καταλληλότητα της επιλεγμενης μεθόδου για τη χρονολόγηση οφιολιθικών δειγμάτων ενώ ταυτόχρονα αποτελεί τη μοναδική γεωχρονολόγηση παγετωνικών αποθέσεων στην Ελλάδα που είναι απαλλαγμένη από τις εγγενείς αβεβαιότητες της χρονολόγησης ασβεστολιθικων δειγμάτων όπως ο ρυθμός αποσάθρωσης. Έτσι, το γεωχρονολογικό πλαίσιο των παγετωνικών φάσεων στην Πίνδο είναι ένα από τα καλύτερα χρονολογημένα στα δυτικά Βαλκάνια. Ταυτόχρονα, η λεπτομερής ανασκόπηση των προηγούμενων παγετωνικών μελετών αλλά και νέες παρατηρήσεις οδήγησαν σε μια νεα σύνθεση της Τεταρτογενούς παγετωνικης ιστορίας της Ελλάδας. Η παγοκάλυψη κατά τις πιο εκτενείς παγετωνικές φάσεις του Μέσου Πλειστόκαινου ήταν μεγαλύτερη από όσο είχε αρχικά εκτιμηθεί. Τα πιο πρόσφατα ευρήματα από τα βουνά της Ελλάδας αλλά και των Βαλκανίων υποδηλώνουν ότι εκτενή πεδία πάγου κυριαρχούσαν στους ορεινους όγκους κατά τις περιόδους αυτές. Η παγοκάλυψη ήταν σαφώς μικρότερη κατά την τελευταια παγετώδη περίοδο, ενώ κατά το Ολόκαινο επιβίωσαν μόνο πολύ μικροί παγετώνες σε βαθιά έγκοιλα. Η ανάλυση των περιφερειακών παλαιοκλιματικών αρχείων έδειξε ότι οι κατακρημνίσεις είναι ο πιο καθοριστικός παράγοντας δημιουργίας παγετώνων ενώ η σύγκριση των ισοϋψών γραμμών μόνιμου χιονιού, υποδεικνύει ένα πιο υγρό κλίμα την νότια Ελλάδα κατά το Ανώτερο Πλειστόκαινο που μπορεί να αποδοθεί σε διαφορετικους μηχανισμους ατμοσφαιρικής κυκλοφορίας στην κεντρικη Μεσόγειο που οδηγούσε τα βροχοφόρα συστήματα σε μια νοτιοδυτική-νοτιοανατολική τροχιά.


Geomorphology ◽  
2015 ◽  
Vol 232 ◽  
pp. 193-208 ◽  
Author(s):  
Jaroslav Kadlec ◽  
Gary Kocurek ◽  
David Mohrig ◽  
Dattatreya P. Shinde ◽  
Madhav K. Murari ◽  
...  

2021 ◽  
Vol 37 ◽  
pp. 102905
Author(s):  
Riczar Fuentes ◽  
Rintaro Ono ◽  
Nasrullah Aziz ◽  
Sriwigati ◽  
Nico Alamsyah ◽  
...  

Sign in / Sign up

Export Citation Format

Share Document