Lingkungan Sebagai “Sang Liyan”

The current environmental crisis is a global problem that needs to be considered by various parties, including the church. As imago Dei man should take care of and preserve the earth according to God's purposes. But the reality is that humans use it and exploit nature for their own benefit. The erroneous paradigm of an environment in which man feels superior to other creations, giving rise to the uncontrolled exploitation of nature needs to be straightened out. One of them is by applying a new paradigm, namely the environment as the other. The environment as the other invites everyone to look at the environment as a neighbor who comes with his own uniqueness. Thus his presence encourages us to take responsibility for the safety and preservation of the environment, not instead of being masters of the environment. The Church becomes part of environmental conservation, this is displayed in concrete action by actively voicing an environmentally friendly lifestyle and simple life. The purpose of this paper is to understand Emmanuel Levinas' concept of thought about The Other and its implications in environmental conservation efforts. The research method used in this research is qualitative research using the library research. Keywords: Environment, The Other, imago Dei, ecological crisis, Environmental Conservation Abstrak: Krisis lingkungan dewasa ini menjadi masalah global yang perlu diperhatikan oleh berbagai pihak tak terkecuali gereja. Sebagai imago Dei seharusnya manusia menjaga dan memelihara bumi sesuai dengan maksud Allah. Namun kenyataannya manusia malah memanfaatkannya serta mengeksploitasi alam demi keuntungan sendiri. Paradigma yang keliru mengenai lingkungan dimana manusia merasa lebih superior dari ciptaan yang lain sehingga menimbulkan tindakan ekploitasi alam dengan tidak terkendali perlu diluruskan. Salah satunya dengan menerapkan paradigma baru yakni lingkungan sebagai sang liyan. Lingkungan sebagai sang liyan mengajak setiap orang untuk memandang lingkungan sebagai sesamanya yang hadir dengan keunikannya sendiri. Dengan demikian kehadirannya mendorong kita untuk bertanggung jawab atas keselamatan dan pelestarian lingkungan, bukan sebaliknya menjadi tuan atas lingkungan. Gereja menjadi bagian dalam pelestarian lingkungan, hal ini dinampakkan dalam tindakan nyata dengan aktif menyuarakan pola hidup yang ramah lingkungan dan berspiritualitas ugahari. Oleh karena itu tulisan ini bertujuan untuk memahami gagasan konsep pemikiran Emmanuel Levinas tentang Sang Liyan dan implikasinya dalam upaya pelestarian lingkungan. Metode penelitian yang digunakan dalam penelitian ini adalah penelitian kualitatif dengan menggunakan pendekatan library research (study kepustakaan). Kata Kunci: Lingkungan, Sang Liyan, imago Dei, Krisis Ekologi, Pelesatrian Lingkungan

Religion and Development

This article is a contribution to the discourse on religion and development. The contribution seeks to investigate the role of religious conceptualisations in development. Theological anthropology, and specifically the Christian doctrine of the imago Dei, is critically analysed from the historical-biblical approach, a feminist and postcolonial approach, and a contextual approach. Themes such as progression, responsibility, relationships, and the spiritual dimension of personhood are identified as contributing toward the role of religion in development. Drawing from theological concepts such as “vocation,” “rule,” “image,” and “likeness,” the specific connections between religion and development derives from the central theological anthropological doctrine of the imago Dei. The themes that are identified are not explored exhaustively but are nonetheless highlighted as markers that should be considered by both practitioners and academics in the broad-based development discourse and practices. The limitations of the modernisation and materialistic approaches of the post-war period are countered by the centrality of personhood.

Człowiek dzieckiem Bożej Wolności. Wybrane aspekty antropologii teologicznej Pawła Evdokimova

Paweł Evdokimov (1901-1970) to jeden z najważniejszych współczesnych teologów prawosławnych. W jego pracach znajdujemy bardzo ważne, inspirujące i prorocze intuicje antropologiczne. Jego antropologia zbudowana jest wokół pojęć: „imago Dei”, ciało-dusza-duch, biblijne serce, osoba, teandryzm, miłość oraz wolność. Człowiek jako osoba ludzka realizuje się poprzez w wolności rozpoznany i przyjęty dar ikoniczności. Doskonałym Obrazem jest wcielony Syn. Wierzący w Jezusa Chrystusa realnie uczestniczy w Jego synostwie oraz wolności, która urzeczywistnia się przez miłość.

En norsk matriark analyserer patriarkerne

The Norwegian matriarch, Kari E. Børresen, died in April 2016, after a fine academic career as one of the outstanding feminist theologians of her generation. This article seeks to portray her by lifting up one of the key issues of her research within gender studies: the imago Dei and the various ways this was understood in Christian antiquity and the Middle Ages. Before embarking on that, the article introduces Børresen and her work as a feminist theologian in general.

Despertando el mentis oculus: una aproximación al conocimiento de sí mismo en De ludo globi de Nicolás de Cusa

El objetivo del presente trabajo es aproximarse a la forma en que el hombre se conoce a sí mismo a través del curioso juego de la bocha planteado en De ludo globi. La respuesta que plantea este trabajo es que, si ha de conocerse, el alma humana debe salir de sí misma. A partir de un análisis de los elementos involucrados en dicho juego, veremos que la creación artística, como explicatio de las nociones que aquella lleva en sí misma, proporciona la instancia y herramienta adecuadas para este fin. Por ende, seguiremos el rastro de la vis inventiva para descubrir las potencias del alma y acentuar un aspecto importante en el cual la mens humana es imago Dei: la fuerza creativa libre.

Alone in the world? Imago Dei from theological anthropology to Christology

In Princeton theologian Van Huyssteen’s (2006) major interdisciplinary work, Alone in the World? Human Uniqueness in Science and Theology, human uniqueness is rhetorically coupled with human aloneness. A comparison with a contemporary theological anthropology, namely Yale theologian Kelsey’s (2009) Eccentric Existence: A Theological Anthropology, shows an alternative approach to the notion or concept of the imago Dei, namely a theological shift from viewing human beings as image(s) of God, to viewing human beings as images of Christ, or images of the image of God. This contribution responds to the invitation implied in Van Huyssteen’s book title – are we alone in the world? – by exploring some of the rhetorical implications of a Christological interpretation of the imago Dei. One such implication may imply a different answer to Van Huyssteen’s question – are we alone in the world?; not yes, but no. Dietrich Bonhoeffer’s idea of Christ’s promeity illustrates how the rhetorical dynamics behind such a move in response – from yes to no – may potentially look, and that a rearticulation of human uniqueness could have direct consequences for how we imagine our human aloneness in the world.Intradisciplinary and/or interdisciplinary implications: This article contributes to a specifically intradisciplinary conversation in Systematic Theology, on reading and interpreting the notion or theological idea of human beings being created in the image of God. This article does this through a close reading and comparison of two interdisciplinary projects on what it means to be human, namely Van Huyssteen’s Alone in the World? and Kelsey’s Eccentric Existence.

Human Beings as Imago Dei and Homo Sapiens: Assessing the Substantive Interpretation of Imago Dei

Traditionally, in Christian theology, human beings have been regarded to be images of God (imago Dei). Often, the divine image has been understood to be located in a supernatural soul separate from the body. In this paper, I examine the credibility of this so-called substantive view of Imago Dei in the light of contemporary science.

Thomas Hobbes i teologia polityczna władzy suwerennej

Tekst ten stanowi moją osobistą polemikę z tradycyjną interpretacją teorii politycznej Thomasa Hobbesa, zwykle uznawaną za ateistyczną i stanowiącą jedno ze źródeł filozofii oświecenia. W mojej ocenie Hobbes jest nieortodoksyjnym kalwinem, woluntarystą i fideistą religijnym, podczas gdy jego idea stanu natury i umowy społecznej stanowią wyłącznie teoretyczny model państwa. Jako fideista i woluntarysta kalwiński, Hobbes jest zwolennikiem gomaryzmu, czyli nieortodoksyjnie kalwińskiego uznania wolnej woli ludzkiej. Jego wizja suwerenności stanowi, że ludzka władza polityczna jest pochodna wobec wizji wszechmogącego Boga. Oto klasyczny przykład teologii politycznej sformułowanej przez Carla Schmitta w XX stuleciu. Główną teologiczno-polityczną analogią w dziele Hobbesa jest ta, że władza ludzka stanowi tylko refleks władzy Stwórcy. Dla tego kalwina władza Boska jest nieodparta, nieograniczona przez prawa natury. Teologiczno-politycznym refleksem nieodpartej władzy Boga jest równie nieodparta władza suwerena, która nie może być ograniczona przez konstytucję, prawa fundamentalne czy ustawy. Dla Hobbesa, wszelka władza ludzka jest jedynie refleksem Boskiej nieodpartej władzy. W wizji tego angielskiego filozofa mamy więc moc suwerena ustanowienia narodowego wyznania i podjęcia decyzji o kościele, dogmatach, rytach i liturgii, jego monopol na decyzje polityczne i administracyjne, negację konstytucjonalizmu, zakaz oporu i penalizację zbrodni ateizmu, stanowiącego negację nieodpartej władzy Boga, a w konsekwencji, tejże samej władzy króla, skoro suweren jest Imago Dei.