Η διατριβή περιλαμβάνει τέσσερα δοκίμια εργασίας. Χρησιμοποιώντας ένα backward-looking υπόδειγμα κατωφλίου και μακροοικονομικά δεδομένα από τρεις μεγάλες οικονομίες, τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιαπωνία, η πρώτη μελέτη αποδεικνύει ότι ο κανόνας νομισματικής πολιτικής που ακολουθείται από τις κεντρικές τράπεζες αυτών των οικονομιών, αλλάζει ανάλογα με τους επιχειρηματικούς κύκλους της οικονομίας, δηλαδή, ο κανόνας διαφέρει μεταξύ ύφεσης και ανάπτυξης. Αποδεικνύεται, σε αντίθεση με την υπάρχουσα βιβλιογραφία ότι, κατά τη διάρκεια της οικονομικής ανάπτυξης, οι κεντρικές τράπεζες των παραπάνω οικονομιών ακολουθούν τον κανόνα Taylor ενώ τον εγκαταλείπουν κατά τη διάρκεια της ύφεσης ακολουθώντας μια παθητική νομισματική πολιτική επικεντρωμένη στην εξομάλυνση των επιτοκίων. Όπως φαίνεται στα πλαίσια ενός νεο-Κεϋνσιανού μοντέλου, αυτή η παθητική νομισματική πολιτική δεν μπορεί να αμβλύνει τις επιπτώσεις μιας αρνητικής διαταραχής προερχόμενης από την πλευρά της προσφοράς ή της ζήτησης στην οικονομία.Σκοπός της δεύτερης μελέτης είναι να ελέγξει εμπειρικά χρησιμοποιώντας ένα μελλοντοστραφή (forward-looking) υπόδειγμα κατωφλίου αν οι παραπάνω κεντρικές τράπεζες ακολουθούν κανόνες νομισματικής πολιτικής που αλλάζουν ανάλογα με την πραγματική κατάσταση της οικονομίας. Τα αποτελέσματα παρέχουν ενδείξεις ασυμμετρίας στην άσκηση νομισματικής πολιτικής που σχετίζονται με μεγάλο παραγωγικό κενό ή υψηλό επίπεδο ανεργίας.Το τρίτο δοκίμιο εργασίας αποδεικνύει ότι οι νομισματικές αρχές της Ευρωζώνης και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ακολουθούν μία ισχυρά αντι-πληθωριστική πολιτική από τη συνθήκη του Μάαστριχτ και έπειτα. Η συγκεκριμένη πολιτική μπορεί να περιγραφεί από ένα forward-looking υπόδειγμα κατωφλίου το οποίο επιτρέπει την ύπαρξη δύο καθεστώτων πληθωρισμού, χαμηλό και υψηλό. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του υποδείγματος, η αντίδραση των νομισματικών αρχών είναι πιο ισχυρή σε θετικές αποκλίσεις του πληθωρισμού και του ρυθμού οικονομικής ανάπτυξης από τα επίπεδα στόχων ενώ φαίνεται να είναι παθητική σε αρνητικές αποκλίσεις του ρυθμού οικονομικής ανάπτυξης όταν το επίπεδο πληθωρισμού είναι χαμηλό γεγονός το οποίο οδηγεί σε μείωση της αποτελεσματικότητας της νομισματικής πολιτικής στην άμβλυνση των αρνητικών επιδράσεων της συνολικής ζήτησης στην οικονομία.Το τελευταίο δοκίμιο εξετάζει αν η νομισματική πολιτική της Ιαπωνίας εξαρτάται από εξωγενείς παράγοντες όπως π.χ. τη συναλλαγματική ισοτιμία. Εκτιμώντας έναν forward-looking κανόνα νομισματικής πολιτικής σύμφωνα με τον οποίο το ονομαστικό επιτόκιο της Κεντρικής Τράπεζας της Ιαπωνίας εξαρτάται όχι μόνο από τον πληθωρισμό και το παραγωγικό κενό αλλά και από την ονομαστική ή την πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία μεταξύ γιεν και δολαρίου, βρίσκουμε ασυμμετρίες στην άσκηση της νομισματικής πολιτικής. Συγκεκριμένα, το ονομαστικό επιτόκιο φαίνεται να αντιδρά σε μεταβολές της συναλλαγματικής ισοτιμίας μόνο σε περιόδους υφέσεων κάτι που σημαίνει ότι μία υποτίμηση του Ιαπωνικού νομίσματος τείνει να αντισταθμίσει τις μειώσεις του ονομαστικού επιτοκίου εξαιτίας των αρνητικών αποκλίσεων του πληθωρισμού και του παραγωγικού κενού.
Exiting from quantitative easing
