Review. Jean Anouilh. Ginestier, P.

1972 ◽  
Vol 26 (2) ◽  
pp. 226-226
Author(s):  
S. J. COLLIER
Keyword(s):  
Jean Anouilh

scholarly journals Recherche sur l’invention des noms propres dans le théâtre de Jean Anouilh

2010 ◽  
Vol 41 (1) ◽  
pp. 41-74
Author(s):  
Jacqueline Blancart-Cassou
Keyword(s):  
Jean Anouilh

Il s’agit d’abord des prénoms attribués aux personnages d’Anouilh ou cités au cours des dialogues : ils sont parfois empruntés à la littérature ou évoquent des personnalités connues ; rarement forgés par l’auteur, ils sont plutôt choisis d’après l’âge de ceux qu’ils désignent, leur époque, leur milieu social et leur personnalité. On traite ensuite des patronymes, eux aussi empruntés parfois à la littérature ou à la réalité, mais le plus souvent inventés par l’auteur selon sa fantaisie : ses créations de noms étrangers, de noms nobles, de noms juifs, comme le choix du nom de ses porte-parole, apportent un certain éclairage sur sa vision du monde.

Le mythe de Medee dans la litterature europeenne du XXe siecle

2014 ◽  
Author(s):  
Μαρίνα Παππά
Keyword(s):  
Roland Barthes ◽  
Christa Wolf ◽  
Pier Paolo Pasolini ◽  
Dario Fo ◽  
Jean Anouilh ◽  
Heiner Müller

Αντικείμενο της έρευνας αποτελεί ο μύθος της Μήδειας στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία τον εικοστό αιώνα. Εξετάστηκαν από το πρωτότυπο έργα από έξι λογοτεχνίες (ελληνική, γαλλική, ιταλική, γερμανική, ισπανική και αγγλική). Πιο συγκεκριμένα τα έργα: Μedea του T.S. Moore, Médée de Jean Anouilh, Medea la encantadora του Jose Bergamin, Medea του Pier Paolo Pasolini, Medea των Franca Rame και Dario Fo, Medea Stimmen της Christa Wolf, Medeamaterial του Heiner Muller, η Άλλη Μήδεια του Βασίλη Μπουντούρη, Μήδεια του Μποστ, Μήδεια του Βασίλη Γκορογιάννη, Η Μήδεια ο Κούρδος και τα Σφηνάκια του Βασίλη Μπουντούρη, Η Μεγάλη Χίμαιρα του Μ. Καραγάτση και Medea 55 της Elena Soriano.Προτείνουμε μια πολλαπλή ανάγνωση του μύθου της Μήδειας εξετάζοντας τις διαφορετικές τάσεις όπως παρουσιάζονται μέσα από τα έργα αλλά και τα κοινά στοιχεία του μύθου στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία. Εξετάζουμε εάν πρόκειται για μύθο ή σύμβολο του ξένου, του καταπιεσμένου. Αρχικά εξετάζονται οι έννοιες του μύθου, του θέματος και του λογοτεχνικού μύθου, του συμβόλου καθώς επίσης και οι έννοιες του μυθεύματος και του μετασχηματισμού του μύθου. Μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα η προσέγγιση των G. Durand και Roland Barthes προκειμένου να παρουσιαστούν οι μεταβολές του μύθου στον άξονα της συγχρονίας και τις διαχρονίας και να μελετηθεί ο μύθος στο σύγχρονο κοινωνικό ιστορικό πλαίσιο. Στο δεύτερο κεφάλαιο αναλύονται γλωσσολογικά τα έργα μέσα από την θεωρία της énonciation ώστε να εξετασθούν οι διαφορετικοί τρόποι έκφρασης (μυθιστόρημα, παρωδία, θέατρο) μέσω των οποίων οι συγγραφείς παρουσιάζουν το μύθο της Μήδειας. Εν συνεχεία, στο τρίτο κεφάλαιο αναλύονται τα έργα με βάση τα τέσσερα κύρια μυθεύματα (η Μήδεια ερωτεύεται τον Ιάσονα, ο Ιάσονας εγκαταλείπει τη Μήδεια και η Μήδεια αποφασίζει να εκδικηθεί και σκοτώνει τα παιδιά) και διαπιστώνεται ότι προς το τέλος του εικοστού αιώνα σε έργα όπως τα Medea Stimmen, Η άλλη Μήδεια και Η Μήδεια ο Κούρδος και τα Σφηνάκια, υπάρχει η τάση απενοχοποίησης της Μήδειας απορρίπτοντας τις εκδοχές του Ευριπίδη και του Σενέκα. Επίσης συχνά η τάση απενοχοποίησης της Μήδειας εντάσσεται στα πλαίσια του φεμινισμού ή της απόστασης μεταξύ των χωρών της Ανατολικής και της Δυτικής Ευρώπης. Στο τέταρτο κεφάλαιο εξετάζονται ζητήματα διακειμενικότητας με βάση την προσέγγιση του G.Genette σε συνδυασμό με τις προσεγγίσεις των G. Durand και P. Brunel προκειμένου να αναδειχθεί ο διάλογος των σύγχρονων έργων με τα έργα των Ευριπίδη και Σενέκα. Ο λογοτεχνικός μύθος της Μήδειας ερμηνεύεται εκ νέου προκειμένου να δημιουργηθεί ένα είδος πάζλ του μύθου, ένα αρνητικό του πορτραίτου της Μήδειας. Ο μύθος της Μήδειας μετασχηματίζεται αποκρυσταλλώνοντας στοιχεία των κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών του εικοστού αιώνα. Μέσω της μεταμοντέρνας παρωδίας ή μίμησης ο μύθος αποκτά νέα ερείσματα στη σύγχρονη ευρωπαϊκή λογοτεχνία. Η πολλαπλή ανάλυση των έργων, γλωσσολογική, ανά λογοτεχνικό είδος αλλά και η ανάλυση της θεματολογίας μας βοηθούν να διαπιστώσουμε ότι στη σύγχρονη λογοτεχνία η Μήδεια είναι σύμβολο της δυστυχίας, της ζήλειας, της γυναικείας ψυχολογίας, της εκδίκησης, του ξένου. Η Μήδεια αποτελεί αντανάκλαση των σύγχρονων κοινωνικο- ιστορικών μεταβολών στην Ευρώπη αλλά ταυτόχρονα και μια οικεία μορφή η οποία αναδεικνύει τα στοιχεία τα οποία ταλανίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο.

scholarly journals A tradutora e o diálogo intermidiático em Antigonick de Anne Carson

2019 ◽  
Vol 32 (1) ◽  
pp. 79-91
Author(s):  
Rodrigo Tadeu Gonçalves ◽  
Julia Nascimento
Keyword(s):  
Bertolt Brecht ◽  
John Cage ◽  
Anne Carson ◽  
Jean Anouilh

Antigonick (2012) é a tradução da dramaturga, escritora e tradutora canadense Anne Carson para a tragédia Antígona de Sófocles. No prefácio “the task of the translator of antigone”, em forma de carta/poema direcionada à personagem Antígona, aparecem comentários sobre encenações anteriores, mais especificamente sobre as montagens de Bertolt Brecht e Jean Anouilh, além da composição 4’33”, de John Cage. Este artigo pretende discutir como essas referências intertextuais e intermidiáticas contribuem para uma leitura que englobe a vasta tradição de recepção dos clássicos sem deixar de considerar as particularidades do trabalho da tradutora e do seu comprometimento com a “mulher de palavra”, Antígona. A fim de pensar o diálogo intermidiático no prefácio, utilizam-se especialmente as discussões propostas por Anne Ubersfeld no texto A representação dos clássicos: reescritura ou museu (1978) e o conceito de tradução intersemiótica presente em “Estudos interartes: conceitos, termos, objetivos” (1997) de Claus Clüver. Acredita-se que uma análise atenta do prefácio possa oferecer pistas importantes sobre o processo criativo e sobre a proposta/projeto de tradução empreendido por Carson.

L’art d’accommoder les pièces : les programmes de Jean Anouilh

Jean Anouilh ◽  
2013 ◽  
pp. 233-252
Author(s):  
Élisabeth Le Corre
Keyword(s):  
Jean Anouilh

Review. Jean Anouilh. De Luppe, Robert

1961 ◽  
Vol 15 (3) ◽  
pp. 281-281
Author(s):  
PH. JOLIVET
Keyword(s):  
Jean Anouilh

Jean Anouilh and Eugene O'Neill: Repetition as Negativity

1986 ◽  
Vol 20 (4) ◽  
pp. 315-326
Author(s):  
Joseph J. Moleski ◽  
John H. Stroupe
Keyword(s):  
Eugene O'neill ◽  
Jean Anouilh ◽  
Eugene O’Neill

The World of Jean Anouilh by Leonard Cabell Pronko (review)

Modern Drama ◽  
1961 ◽  
Vol 4 (4) ◽  
pp. 436-437
Author(s):  
Laurent Lesage
Keyword(s):  
The World ◽  
Jean Anouilh

scholarly journals « Un pied dans le devoir, un pied dans le désir » : les didascalies de Jean Anouilh

2010 ◽  
Vol 41 (1) ◽  
pp. 75-92
Author(s):  
Benoît Barut
Keyword(s):  
Mise En Scene ◽  
Jean Anouilh

Les indications scéniques d’Anouilh sont moins précises que ce à quoi on pourrait s’attendre de la part d’un auteur passé à la mise en scène, amoureux des planches et héritier du Cartel. Seule exception : les indications concernant le jeu des comédiens, largement et finement défini. Anouilh, fidèle à certains principes dramaturgiques ainsi qu’à une pose qu’il affectionne, n’est pas un didascale technique ni minutieux. En revanche, il propose des indications qui échappent au canon, offrant au lecteur tantôt un peu de poésie de théâtre, tantôt un peu de liant quasi narratif, tantôt un peu de lest pédagogique. En fin de compte, la didascalie boite « un pied dans le devoir, un pied dans le désir », soit un pied dans le réel (la vocation scénique) et un pied dans le rêve (l’horizon littéraire).

Sign in / Sign up

Export Citation Format

Share Document