1986 Peter Eisenman

2020 ◽  
pp. 259-263
Keyword(s):  
Peter Eisenman

Germany's Holocaust Memorial Problem——and Mine

2002 ◽  
Vol 24 (4) ◽  
pp. 65-80 ◽  
Author(s):  
James E. Young
Keyword(s):  
Real Estate ◽  
Final Solution ◽  
Holocaust Memory ◽  
Holocaust Memorial ◽  
Peter Eisenman ◽  
Potsdamer Platz ◽  
German Bundestag

Once not so long ago Germany had what it called a "Jewish Problem". Then it had a paralyzing Holocaust memorial problem, a double-edged conundrum: How would a nation of former perpetrators mourn its victims? How would a divided nation reunite itself on the bedrock memory of its crimes? In June 1999, after ten years of tortured debate, the German Bundestag voted to build a national "Memorial for the Murdered Jews of Europe" on a prime, five-acre piece of real estate between the Brandenburger Tor and Potsdamer Platz, a stone's throw from Hitler's bunker. In their vote, the Bundestag also accepted the design——an undulating field of pillars——by American architect, Peter Eisenman, which had been recommended by a five-member Findungskommission, for which I served as spokesman. Like many others, I had been quite satisfied with the insolubility of Germany's memorial dilemma. Better a thousand years of Holocaust memorial competitions in Germany than any single "final solution" to Germany's memorial problem. But then I began to suspect that the neverending debate over Holocaust memory in Germany was itself becoming a substitute for taking any kind of action on behalf of such memory. In this report, I tell the story of Germany's national Holocaust memorial and my own role in it, my evolution from a highly skeptical critic on the outside of the process to one of the arbiters on the inside. I find that as the line between my role as critic and arbiter began to collapse, the issues at the heart of Germany's memorial conundrum came into ever sharper, more painful relief.

scholarly journals Caminhando entre mortos – o monumento moderno

2020 ◽  
Vol 21 (38) ◽  
Author(s):  
Guilherme Bueno
Keyword(s):  
Peter Eisenman ◽  
Mies Van Der Rohe ◽  
Walter Gropius

O artigo analisa a partir de monumentos projetados por Walter Gropius, Mies van der Rohe, Rachel Whiteread e Peter Eisenman quais as implicações de uma nova simbolização da morte frente a eventos traumáticos do século XX. Para tanto, em certas passagens são discutidas questões formais ladeadas pela abordagem do luto em Freud.Palavras-chave: monumento; holocausto; arte e arquitetura: século XX

scholarly journals Eduardo Coimbra: Arquitetura, escultura e desastre

2015 ◽  
Vol 9 (16) ◽  
pp. 27-44
Author(s):  
Otavio Leonidio
Keyword(s):  
Peter Eisenman

O artigo trata da obra recente do artista plástico Eduardo Coimbra, de viés francamente arquitetônico. Para tanto, lança mão do aparato teórico formulado pelo arquiteto e teórico norte-americano Peter Eisenman, em especial suas formulações acerca do que chama de “metafísica da presença”.

The relationship between interpretation and elaboration of architectural form

2018 ◽  
Author(s):  
Μαριάννα Χαριτωνίδου
Keyword(s):  
Le Corbusier ◽  
Architectural Form ◽  
Peter Eisenman ◽  
Team 10 ◽  
Mies Van Der Rohe ◽  
The Relationship

H διατριβή δομείται σε τέσσερα μέρη που αντιστοιχούν σε τέσσερις γενιές αρχιτεκτόνων, αναδεικνύοντας τα εννοιολογικά εργαλεία και τις μεθόδους προβληματοθεσίας που βρίσκονται στο επίκεντρο του αρχιτεκτονικού λόγου και της συνθετικής διαδικασίας κάθε ιστορική στιγμή. Διερευνάται ο μετασχηματισμός της αλλαγής του αντικειμένου της αρχιτεκτονικής μέσα από την ανάλυση των μεταλλαγών των μέσων αναπαράστασης που βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος σε κάθε γενιά που εξετάζεται και του στόχου απεύθυνσής τους. Στο πρώτο μέρος της διατριβής αναδεικνύεται ότι αυτό που ήταν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος ήταν ο ατομικός και αστικός χαρακτήρας του αποδέκτη της αρχιτεκτονικής και η αρχιτεκτονική συμβολίζει την αξία της κατοχής της από τον αποδέκτη. Εξετάζονται οι λόγοι για τους οποίους οι αρχιτέκτονες Ludwig Mies van der Rohe και Le Corbusier προσδίδουν ιδιαίτερη σημασία στη χρήση της προοπτικής αναπαράστασης. Στο δεύτερο μέρος της διατριβής, που εστιάζει στο έργο των το έργο των Ludovico Quaroni, Ernesto Nathan Rogers και Team 10, εξετάζεται η εντατικοποίηση του ενδιαφέροντος για την έννοια του χρήστη και η επίδραση της τυποποίησης της αρχιτεκτονικής στη διαμόρφωση της έννοιας του μαζικού χρήστη. Στο τρίτο μέρος της διατριβής, που εστιάζει στο έργο των Peter Eisenman, John Hejduk, Aldo Rossi και Oswald Mathias Ungers, εξετάζεται η μεταστροφή από την κατανόηση του αποδέκτη της αρχιτεκτονικής ως χρήστη προς την κατανόηση του αποδέκτη της αρχιτεκτονικής ως υποκειμένου. Παράλληλα, αναδεικνύεται πως η μετάβαση από την κατανόηση του αποδέκτη της αρχιτεκτονικής ως χρήστη στην αντίληψή του ως υποκειμένου υποδηλώνει ότι η σημασιοδότηση της αρχιτεκτονικής συν-διαμορφώνεται από τον αρχιτέκτονα και τον αποδέκτη. Επιχειρείται μια διεξοδική διερεύνηση των επιστημολογικών μεταλλαγών που συνοδεύουν τον παραπάνω αναπροσανατολισμό της κατανόησης της έννοιας του αποδέκτη της αρχιτεκτονικής. Στο τέταρτο μέρος της διατριβής εξετάζονται οι διαδικασίες μέσω των οποίων οι αρχιτέκτονες Rem Koolhaas και Bernard Tschumi μετατρέπουν την έννοια του προγράμματος της αρχιτεκτονικής σε μηχανισμό αρχιτεκτονικής σύνθεσης, λαμβάνοντας ως σημείο εκκίνησης της σχεδιαστικής διαδικασίας τον δυναμικό χαρακτήρα των αστικών συνθηκών. Αναδεικνύεται ότι οι προσεγγίσεις των παραπάνω αρχιτεκτόνων και η σημασία που προσδίδουν στην κιναισθητική εμπειρία της αρχιτεκτονικής βασίζεται στην παραδοχή ότι εντός του ίδιου υποκειμένου υπάρχουν αντιμαχόμενες μεταξύ τους τάσεις και δυνάμεις. Στα πλαίσια της διατριβής, παρουσιάζονται τα κύρια σημεία του μετασχηματισμού του αντικειμένου της αρχιτεκτονικής, που ακολουθούσε τον μετασχηματισμό αυτού στον οποίον απευθύνεται η αρχιτεκτονική σε κάθε εποχή. Η επιλογή να διερευνηθεί ένα ειδικό μέσο για την αρχιτεκτονική, όπως οι τρόποι λειτουργίας της αναπαράστασης, έγινε προκειμένου να διαγνωσθούν οι μεταλλάξεις του τρόπου με τον οποίο η αρχιτεκτονική ενσωματώνει ή ανταποκρίνεται σε καταστάσεις που ανήκουν σε ευρύτερες σφαίρες, όπως οι κοινωνικοί και πολιτικοί τομείς, οι αρθρώσεις μεταξύ της ειδικότητας της αρχιτεκτονικής και του κοινωνικού και θεσμικού πλαισίου της. Επίσης, αναδεικνύεται ότι οι σχέσεις μεταξύ των μέσων της αρχιτεκτονικής και της ευρύτερης σφαίρας μπορούν να γίνουν κατανοητές όταν η ανάλυση έχει ως αφετηρία την εξέταση του τι διακυβεύεται σε συγκεκριμένα αρχιτεκτονικά έργα. Η διατριβή συστήνει ένα μεθοδολογικό εργαλείο κατανόησης των επάλληλων μετασχηματισμών του αντικειμένου του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού μέσα από τον πραγματικό και φαντασιωτικό μετασχηματισμό αυτού στον οποίον απευθύνεται. Ιδιαίτερη έμφαση έχει δοθεί στην ανάλυση των μεταλλαγών των μεθόδων διδασκαλίας στις σχολές αρχιτεκτονικής που εξετάζονται και στη σχέση των μεταλλαγών αυτών με τους μετασχηματισμούς του επιστημολογικού αντικειμένου της αρχιτεκτονικής. Παράλληλα, διερευνάται η εξέλιξη της σχέσης της φιλοσοφίας με την αρχιτεκτονική κατά τον 20ο και 21ο αιώνα.

scholarly journals CUBES AND CONCEPTS: NOTES ON POSSIBLE RELATIONS BETWEEN MINIMAL ART AND ARCHITECTURE

2011 ◽  
Vol 35 (1) ◽  
pp. 62-66
Author(s):  
Claus Peder Pedersen
Keyword(s):  
Basic Assumption ◽  
Design Based Research ◽  
Peter Eisenman ◽  
Minimal Art ◽  
Art And Architecture ◽  
Current Practices

The article discusses the links and interchanges between art and architecture in the late sixties and early seventies with emphasis on the exchanges between conceptual or minimal art and architecture. The basic assumption of the article is that the rigorous conceptualisation that characterised minimal artist was transferred into some advanced architectural practices during the late sixties and early seventies. The text examines relations and differences between artists (mainly Sol Lewitt) and architects (mainly Peter Eisenman) and argues that this discussion is still relevant to current practices exploring the potentials of digital based design through the use of parametrics, scripting etc. The text concludes with an example of design-based research conducted by the author, which reflects on the themes raised in the article. Santrauka Straipsnyje analizuojamos XX a. septintojo dešimtmečio pabaigai ir aštuntojo dešimtmečio pradžiai būdingos kai kurios konceptualizmo ir minimalizmo apraiškos skulptūroje ir architektūroje. Tyrimas remiasi prielaida, kad griežtai konceptualių metodų taikymas iš minimalistinės skulptūros buvo perkeltas į kai kurias progresyvias architektūrines praktikas. Aptariant sąsajas tarp skulptorių, tokių kaip Sol Lewittas, ir architektų, tokių kaip Peteris Eisenmanas, siekiama atskleisti, kad jų kūryboje plėtotos idėjos vis dar išlieka aktualios šių dienų meninėje architektūros kūryboje, tiriančioje kompiuterinio projektavimo galimybes, naudojant parametrinį modeliavimą, veiksmus automatizuojantį programavimą (scriptingą). Analizė iliustruojama modeliais, kuriuos autorius per meninį tyrimą sukūrė pritaikęs straipsnyje nagrinėtus metodus.

Peter Eisenman: feints

2006 ◽  
Vol 44 (02) ◽  
pp. 44-0761-44-0761
Keyword(s):  
Peter Eisenman
Sign in / Sign up

Export Citation Format

Share Document