scholarly journals Syntaksonomiczna ocena zbiorowisk chwastów z udziałem Ambrosia artemisiifolia L. na polach uprawnych w zachodniej Ukrainie

2015 ◽  
Vol 70 (1) ◽  
pp. 81-90
Author(s):  
ANDRZEJ WOŹNIAK ◽  
MIROSŁAWA SOROKA

Badania przeprowadzono w latach 2012–2014 na polach uprawnych zachodniej Ukrainy. Oceniono w nich występowanie ambrozji bylicolistnej (Ambrosia artemisiifolia L.) w zasiewach: (1) kukurydzy (Zea mays L.); (2) słonecznika (Helianthus annuus L.); (3) lucerny siewnej (Medicago sativa L. subsp. sativa); (4) truskawki (Fragaria x ananassa Duchesne); (5) ziemniaka (Solanum tuberosum L.); (6) pszenicy jarej (Triticum aestivum L.); (7) soi (Glycine max (L.) Merr.) i (8) winorośli właściwej (Vitis vinifera L.). Ocenę fitosocjologiczną oraz syntaksonomiczną zbiorowisk chwastów przeprowadzono zgodnie z metodą Braun-Blanqueta w pełni okresu wegetacji roślin. Wykazano, że wśród chwastów występujących w uprawach rolniczych większość stanowiła ambrozja bylicolistna, a wskaźnik pokrycia powierzchni tą rośliną wynosił w pszenicy, kukurydzy i słoneczniku 85–90%. Na polach uprawnych zbiorowiska roślin należały do 7 klas syntaksonomicznych. Ambrozję bylicolistną zaliczono do klasy Artemisietea vulgaris i związku Dauco-Melilotenion.

2014 ◽  
Vol 38 (3) ◽  
pp. 980-989 ◽  
Author(s):  
Bruna Raquel Winck ◽  
Fabiane Machado Vezzani ◽  
Jeferson Dieckow ◽  
Nerilde Favaretto ◽  
Rudimar Molin

A qualidade do solo em plantio direto está relacionada ao sistema de culturas e pode ser avaliada pelo teor de matéria orgânica particulada (>53 ∝m), em razão da funcionalidade que essa fração proporciona ao solo e à sua sensibilidade às diferenças de manejo. Visando estudar a qualidade do solo em sistemas de culturas em plantio direto, este trabalho foi conduzido em experimento de longa duração (21 anos) em Latossolo Vermelho distrófico típico nos Campos Gerais do Paraná. Seis sistemas de culturas foram avaliados, em que trigo-TR (Triticum aestivum L.), soja-SO (Glycine max L.), milho-MI (Zea mays L.), aveia-preta-AV, para cobertura (Avena strigosa Schreb.), ervilhaca-ER, para cobertura (Vicia villosa Roth); azevém-AZ, para feno (Lolium multiflorum Lam.); ou alfafa-AL, para feno (Medicago sativa L.) compuseram os seguintes sistemas: TR-SO (referência), ER-MI-AV-SO-TR-SO, ER-MI-TR-SO, AV-MI-TR-SO, AZ-MI-AZ-SO e AL-MI (milho a cada três anos). Os estoques de carbono orgânico total (COT), nitrogênio total (NT) e de C e N na matéria orgânica (MO) particulada (>53 µm) e associada aos minerais (<53 µm) foram determinados em 0-5, 5-10 e 10-20 cm. O sistema semiperene AL-MI apresentou os maiores estoques de COT e NT na camada de 0-20 cm (63,6 Mg ha-1 COT e 4,6 Mg ha-1 NT), com incrementos anuais de 0,23 Mg ha-1 COT e 0,03 Mg ha-1 NT, em relação ao sistema TR-SO. O sistema AL-MI também teve os maiores estoques de C e N na MO particulada nessa camada (12,5 e 0,91 Mg ha-1, respectivamente), por causa da maior adição de fitomassa pelas raízes e a proteção física dos resíduos orgânicos. Os menores estoques de COT e NT na camada 0-20 cm ocorreram no sistema ER-MI-TR-SO (57,8 Mg ha-1 COT e 4,03 Mg ha-1 NT), sem apresentar incremento anual em relação ao sistema TR-SO. Os estoques de C e N na MO particulada foram de 10,4 e 0,67 Mg ha-1, respectivamente. Essa tendência repetiu-se para as camadas individuais, com diferença significativa entre os sistemas na camada de 0-5 cm e não significativa, para as de 5-10 e 10-20 cm. Na média dos sistemas, a MO particulada contribuiu em torno de 30 % para o estoque total de C na camada 0-5 cm. Rotação de culturas com espécies que tenham sistema radicular ativo por mais tempo, como o sistema semiperene AL-MI, tem potencial de incrementar o estoque total de C e N, especialmente da fração MO particulada, proporcionando funcionalidade ao solo e, consequentemente, qualidade.


1998 ◽  
Vol 22 (2) ◽  
pp. 311-317 ◽  
Author(s):  
I. F. Silva ◽  
J. Mielniczuk

Em um Latossolo Roxo de Santo Ângelo (RS), e em um Podzólico Vermelho-Escuro de Eldorado do Sul (RS), ambos com textura argilosa, submetidos o primeiro à exploração com cultivo convencional de trigo (Triticum aestivum L.) e soja (Glycine max L.) e sob setária (Setaria anceps L.), e o segundo à exploração com capim-pangola (Digitaria decumbens L.), siratro (Macroptilium atropurpureum L.), plantio direto com aveia (Avena bizantina L.)/milho (Zea mays L.) e área sem vegetação, foi realizado o presente trabalho durante a safra de verão (1990/1991), com o objetivo de avaliar a estabilidade e a agregação do solo sob diferentes sistemas de cultivo. Constatou-se, nessa avaliação, que as gramíneas perenes por meio do seu sistema radicular tiveram grande efeito na agregação e estabilidade dos agregados do solo e que os teores de carbono orgânico, de ferro e alumínio-oxalato, argila e grau de dispersão tiveram também efeitos na agregação do solo, porém insuficientes para explicar as variações entre o diâmetro médio ponderado dos agregados sob os diferentes sistemas de cultivo.


2018 ◽  
Vol 29 (2) ◽  
pp. 429
Author(s):  
Alfonso Cordero F. ◽  
José Contreras P. ◽  
James Curasma C. ◽  
Miguel Tunque Q. ◽  
Daniel Enríquez Q.

El estudio tuvo como objetivo evaluar los parámetros cinéticos de la degradación in situ de la materia seca (MS), proteína cruda (PC) y la estimación del consumo mediante ecuaciones de predicción de MS de forrajes y alimentos concentrados en alpacas Huacaya (Vicugna pacos). Se trabajó con ensilado de maíz chala (Zea mays L) sin y con 1% de urea, cebada (Hordeum vulgare L), avena (Avena sativa L), salvado de trigo (Triticum aestivum L) y raspa de papa (Solanum tuberosum). Los alimentos (5 g en base seca) fueron colocados en sacos de nylon e incubados en el primer compartimento estomacal de dos alpacas fistuladas durante 0, 6, 12, 24, 48 y 76 horas. Se analizó la MS y la PC de los residuos de los sacos. La MS y la PC del salvado de trigo y de la raspa de papa presentaron potenciales de degradación elevados, así como la MS y la PC de la avena. Se destaca la mayor fracción no degradable de la PC del maíz chala sin y con urea y, por tanto, una menor degradabilidad de la PC. Las estimaciones del consumo por las alpacas generadas por las ecuaciones de tres estudios no son adecuadas a los alimentos en estudio.


2015 ◽  
Vol 42 (1) ◽  
pp. 39-43
Author(s):  
P.M. Eure ◽  
E.P. Prostko ◽  
R.M. Merchant

ABSTRACT Pyroxasulfone is a residual herbicide developed for use in several agronomic crops such as corn (Zea mays L.), soybean (Glycine max L.), wheat (Triticum aestivum L.), and sunflower (Helianthus annuus L.). Pyroxasulfone provides effective preemergence (PRE) control of annual grasses and broadleaf weeds, but little is known about peanut cultivar tolerance. Therefore, field trials were conducted in Georgia during 2012 and 2013 to evaluate peanut cultivars ‘Georgia-06G’, ‘Georgia Greener’, and ‘Tifguard’ response to pyroxasulfone applied PRE at 0, 120, or 240 g ai/ha. Greater stunting occurred during 2012 than 2013. Peanut stunting 10 days after planting (DAP) during 2012 and 2013 ranged from 38 to 55% and 3 to 11%, respectively. At 10 DAP, greater injury was observed in ‘Tifguard’ as compared to ‘Georgia-06G’ with pyroxasulfone at 120 g ai/ha. ‘Georgia Greener’ was injured more than ‘Tifguard’ following the 240 g ai/ha rate of pyroxasulfone. By 120 DAP, peanut had recovered substantially from stunting caused by PRE applications of pyroxasulfone with no cultivar interactions. Peanut yield was influenced by pyroxasulfone rate when applied PRE. Peanut yield was 7,140 kg/ha in treatments that did not include pyroxasulfone. Treatments that included pyroxasulfone at 120 g ai/ha yielded similar to treatments without pyroxasulfone. Peanut yield was reduced to 6,750 kg/ha (7%) following pyroxasulfone applied at 240 g ai/ha. When combined over pyroxasulfone rate, ‘Georgia-06G’ produced greater yields than the other cultivars.


1974 ◽  
Vol 54 (4) ◽  
pp. 717-723 ◽  
Author(s):  
J. G. SAHA ◽  
R. H. BURRAGE ◽  
Y. W. LEE ◽  
M. SAHA ◽  
A. K. SUMNER

Dyfonate (O-ethyl S-phenyl ethylphosphonodithioate) was incorporated into soil at the rate of 5.6 or 11.2 kg/ha as granules or emulsifiable concentrate and its persistence in soil and its absorption by potatoes (Solanum tuberosum L.), carrots (Daucus carota L.), beets (Beta vulgaris L.), rutabagas (Brassica napobrassica (L.) Mill), and wheat (Triticum aestivum L.) plants were studied in four locations in Saskatchewan. Proportionately more residue persisted in the soil from the higher rate of application. About 33–35% of the Dyfonate applied as granules at the lower rate remained in the soil 4 mo after application, whereas about 38–41% remained from the emulsifiable concentrate. At the end of the same period, 52–64% of the granules applied at the higher rate remained in the soil as compared to 50–71% from the emulsifiable concentrate. Only 3–10% of the applied chemical remained in the soil 29 mo after application. No residue of dyfoxon (O-ethyl S-phenyl ethylphosphonothioate) was detected in any soil. Potatoes, beets and rutabagas harvested 4 mo after application of Dyfonate had little (0.005 to 0.009 ppm) or no detectable (less than 0.005 ppm) residue, irrespective of the rate of application. Wheat seedlings had between 0.01–0.07 ppm Dyfonate and little or no detectable residue in the more mature plant or in the grain. Carrots grown in soil treated at the lower rate had about 0.35 and 0.04 ppm Dyfonate and dyfoxon, respectively, and at the higher rate, 0.81 and 0.06 ppm. About 77–94% of the residues in carrots could be removed by peeling.


Sign in / Sign up

Export Citation Format

Share Document