Τις τελευταίες δεκαετίες συναντάμε συχνά στα εικονογραφημένα βιβλία για παιδιά μεταμυθοπλαστικές τεχνικές, και στο γραπτό και στο οπτικό κείμενο, οι οποίες δημιουργούν ασάφεια και απροσδιοριστία και τα κάνουν ακόμα πιο σύνθετα και περίτεχνα. Αυτά τα αυτοαναφορικά και αυτοσυνειδητά κείμενα απαιτούν την ενεργητική συμμετοχή του αναγνώστη, ο οποίος καλείται να τα αποκωδικοποιήσει και να επιλύσει τα προβλήματα που δημιουργεί η μεταμυθοπλαστική αφήγηση. Τα βιβλία χωρίς λόγια είναι οπτικά κείμενα στα οποία οι εικόνες είναι αυτές που φέρουν το βάρος της αφήγησης. Κάποια από τα πιο απαιτητικά βιβλία χωρίς λόγια χρησιμοποιούν μεταμυθοπλαστικές τεχνικές με έναν παιγνιώδη τρόπο, προκειμένου να υπονομεύσουν τη σχέση ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα και να παρουσιάσουν το βιβλίο ως μια κατασκευή. Στην παρούσα διατριβή μελετάμε πώς παιδιά 4-6 ετών κατανοούν και ανταποκρίνονται στη μεταμυθοπλασία σε ένα βιβλίο χωρίς λόγια, ιδιαίτερα στις τεχνικές της μετάληψης, της διάρρηξης του χωρόχρονου, της mise en abyme, της διεικονικότητας/διακειμενικότητας και των πειραματισμών στο design. Συμπεραίνουμε ότι τα παιδιά προσχολικής ηλικίας είναι σε θέση να διαχειριστούν την ασάφεια και την απροσδιοριστία των μεταμυθοπλαστικών τεχνικών στα βιβλία χωρίς λόγια και μπορούν, σε ένα ομαδικό πλαίσιο ανάγνωσης, να κατασκευάσουν τα νοήματα και μηνύματα αυτών των εκλεπτυσμένων αφηγήσεων. Η παιγνιώδης φύση των κειμένων αυτών τα κάνει ιδιαίτερα ελκυστικά στα παιδιά μικρής ηλικίας που δείχνουν ενδιαφέρον, συμμετέχουν ενεργά και απολαμβάνουν τις συνεχείς παραβιάσεις των λογοτεχνικών συμβάσεων και νόμων της πραγματικότητας.