Σύμφωνα με το ισχύον ελληνικό αλλά κι ευρωπαϊκό αναλυτικό πρόγραμμα Φυσικής Αγωγής (Φ.Α.), ο κύριος στόχος του μαθήματος είναι η «δια βίου άσκηση». Ωστόσο, οι μαθητές/τριες φαίνεται ότι αποστασιοποιούνται από το μάθημα της Φ.Α. και δεν αγαπούν τη φυσική δραστηριότητα καθώς μεγαλώνουν. Σκοπός της παρούσας έρευνας ήταν να εξετάσει την επίδραση ενός παρεμβατικού προγράμματος στην υποστήριξη της αυτονομίας και της πρόθεσης για δια βίου άσκηση σε μαθητές/τριες ανάμεσα σε δύο διαφορετικά εκπαιδευτικά πλαίσια. Τους επιμέρους στόχους αποτέλεσαν α) η διερεύνηση της διατήρησης των αποτελεσμάτων του προγράμματος με την πάροδο έξι μηνών από τη λήξη του προγράμματος, β) η εξέταση του κλίματος κινήτρων ως μεσολαβητικός παράγοντας πρόβλεψης στη σχέση μεταξύ της αυτονομίας και της πρόθεσης για φυσική δραστηριότητα, και γ) η σύγκριση του Ελληνικού Συστήματος Φ.Α. με το αντίστοιχο σύστημα των Ευρωπαϊκών Σχολείων τύπου ΙΙ. Το δείγμα συγκροτήθηκε από 320 μαθητές/τριες της 5ης και 6ης Δημοτικού, οι οποίοι φοιτούσαν είτε σε τυπικά ελληνικά δημοτικά σχολεία είτε στο Ευρωπαϊκό. Οι συμμετέχοντες κατανεμήθηκαν σε δύο γενικές ομάδες, από τις οποίες η μια αφορούσε μαθητές/τριες που παρακολούθησαν το παρεμβατικό πρόγραμμα διάρκειας 18 διδακτικών ωρών και η άλλη αποτέλεσε την ομάδα ελέγχου. Επιπλέον, η ομάδα παρέμβασης επιμερίστηκε σε δύο υποομάδες εκ των οποίων η μία παρακολούθησε το πρόγραμμα με το στυλ του αυτοελέγχου και η άλλη με το στυλ ενσωμάτωσης. Προκειμένου να ελεγχθούν τα ερευνητικά ερωτήματα χρησιμοποιήθηκαν 4 εργαλεία μέτρησης τα οποία διανεμήθηκαν σε τρεις φάσεις: πριν, αμέσως μετά την παρέμβαση και με την πάροδο 6 μηνών. Ειδικότερα, οι συμμετέχοντες/ουσες συμπλήρωσαν: α) ένα ερωτηματολόγιο με δημογραφικά χαρακτηριστικά, β) το Perceived Autonomy Support in Physical Education (Hagger και συν., 2007), για έλεγχο της αντιλαμβανόμενης υποστήριξης της αυτονομίας στο μάθημα της Φ.Α., γ) το LAPOPECQ (Learning and Performance Orientations in P.E. Classes Questionnaire) (Papaioannou, 1994) για το αντιλαμβανόμενο κλίμα κινήτρων στο μάθημα της Φ.Α. και δ) ένα ερωτηματολόγιο που συστήθηκε με βάση τη Θεωρία Σχεδιασμένης Συμπεριφοράς (Ajzen, 1985) και που αφορούσε την πρόθεση για δια βίου άσκηση. Από τα αποτελέσματα φάνηκε ότι το πρόγραμμα παρέμβασης ενίσχυσε τόσο την αντιλαμβανόμενη υποστήριξη της αυτονομίας, όσο και την πρόθεση για άσκηση και στα δύο εκπαιδευτικά πλαίσια. Ωστόσο, καμία σημαντική διαφορά δεν βρέθηκε μεταξύ των δύο εκπαιδευτικών πλαισίων αναφορικά με την μεταβλητή της πρόθεσης για άσκηση. Επίσης, η ομάδα παρέμβασης με το στυλ του αυτοελέγχου διατήρησε την πρόθεση για άσκηση σε υψηλά επίπεδα για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα σε σχέση με την ομάδα με το στυλ της ενσωμάτωσης. Ακόμη, φάνηκε να υπάρχει διαμεσολάβηση του προσανατολισμού κινήτρων μεταξύ αντιλαμβανόμενης υποστήριξης της αυτονομίας και πρόθεσης για άσκηση στα παιδιά. Ειδικότερα, οι αναλύσεις των δεδομένων έδειξαν ότι α) ο προσανατολισμός στο έργο επηρεάστηκε από την αντιλαμβανόμενη υποστήριξη της αυτονομίας κι επηρέασε με τη σειρά του την πρόθεση για άσκηση, και β) ο προσανατολισμός στο εγώ επηρεάστηκε από την αντιλαμβανόμενη υποστήριξη της αυτονομίας, χωρίς όμως να επηρεάσει την πρόθεση για άσκηση. Τα πορίσματα της παρούσας μελέτης δύναται να συμβάλλουν στην βελτίωση της καθημερινής εκπαιδευτικής πράξης στο μάθημα της Φ.Α.
Modelo de predicción de la satisfacción y diversión en Educación Física a partir de la autonomía y el clima motivacional
