European Banking Union and bank risk disclosure: the effects of the Single Supervisory Mechanism

This paper provides evidence on the impact of European Banking Union (BU) and the associated Single Supervisory Mechanism (SSM) on the risk disclosure practices of European banks. The onset of BU and the associated rules are considered as an exogenous shock that provides the setting for a natural experiment to analyze the effects of the new supervisory arrangements on bank risk disclosure practices. A Difference-in-Differences approach is adopted, building evidence from the disclosure practices of systemically important banks supervised by the European Central Bank (ECB) and other banks supervised by national regulators over the period 2012–2017. The main findings are that bank risk disclosure increased overall following BU but there was a weakening of disclosure by SSM-supervised banks relative to banks supervised by national authorities. We also find that the overall positive effect of the BU on bank disclosure is stronger for less profitable banks and in the most troubled economies of the Eurozone (GIPSI countries), while the negative effect on centrally supervised banks is stronger if bank CEOs act also as chairmen (CEO duality). We interpret these findings in light of the fact that the new institutional arrangements for bank supervision under which the ECB relies on local supervisors to collect the information necessary to act gives rise to inefficiencies with respect to the speed and completeness of the information flow between SSM supervised banks and the ECB, which are reflected in bank disclosure practices.

Multilevel cooperation in the EU resolution of cross-border bank groups: lessons from the non-euro area Member States joining the Single Resolution Mechanism (SRM)

Cross-border banking presents a unique set of challenges in the EU from the perspective of arranging administrative oversight structures. Structuring cooperation between different EU and national authorities in a way which is conducive to trust-building and mutual engagement is an essential condition for overcoming disintegrative tendencies in the internal market. To assess how the existing EU arrangements fare in this regard in the context of EU resolution law, this article comparatively analyses the different models of multilevel administrative cooperation in the post-crisis EU framework. These are specifically the centralised model of the European Banking Union (Single Resolution Mechanism) and the relatively looser networked model of the resolution colleges. The multilevel cooperation under both models is nuanced given the distinct roles of the national resolution authorities, EU agencies and the differentiated status of non-euro area Member States in the EBU (Croatia, Bulgaria). The article’s findings allow to identify specific problems of constitutional nature pertaining to the accountability of administrative cooperation, equality of Member States and the implications of Meroni doctrine’s distortive effects.

Scrutiny or Complacency? Banking Union in the Bundestag and the Assemblée Nationale

The financial and eurozone crises highlighted the inadequacy of the original governance structures of the eurozone. In response, a range of reforms were launched, including the creation of a European banking union. In practice, some elements of the banking union were delayed by division among member states and the breakdown of the Franco-German motor, such as the question of the operationalization of the single resolution mechanism and fund or the deposit insurance scheme. In addition, eurozone governance—which would once have been regarded as a technocratic issue—became increasingly politicized. The aim of this article is to study the extent to which the banking union was scrutinized by parliament and to what degree this reflects material interests and ideas. For this purpose, it focuses on salience (i.e., how much attention the issue received) and polarization (i.e., the divergence of positions). The analysis of the resolutions and debates of the German Bundestag and French Assemblée Nationale, i.e., the parliaments of two key states in EU decision-making on banking union, finds that the German government was indeed closely scrutinized, whereas the French government was relatively unconstrained.

The European Banking Union as a contributing factor to financial stability

Η Ευρωπαϊκή Τραπεζική Ένωση εμφανίστηκε ως απάντηση στην οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2007 στις ΗΠΑ και την επακόλουθη κρίση του δημόσιου χρέους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με σκοπό την αντιμετώπιση των αδυναμιών που προέκυψαν, προωθώντας τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Σε αυτό το πλαίσιο, η Τραπεζική Ένωση καθιέρωσε δύο πυλώνες και συγκεκριμένα τον Ενιαίο Μηχανισμό Εποπτείας το 2014 και τον Μηχανισμό Ενιαίας Εξυγίανσης το 2016, ενώ ο τρίτος πυλώνας, που αφορά ένα Ευρωπαϊκό Σύστημα Εγγύησης Τραπεζικών Καταθέσεων, βρίσκεται ακόμη υπό συζήτηση. Λαμβάνοντας υπόψη το νομικό καθεστώς και τις κατευθυντήριες γραμμές συντονισμού πολιτικής των εμπλεκόμενων θεσμικών οργάνων, που σχετίζονται με την Ευρωπαϊκή Τραπεζική Ένωση, αυτή η διδακτορική διατριβή εξετάζει καταρχάς κριτικά τη δομή διακυβέρνησης αυτών των τριών πυλώνων σε μια προσπάθεια να προσδιορίσει τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Τραπεζικής Ένωσης έως τον Νοέμβριο του 2020, καθώς και τα στοιχεία που λείπουν από αυτό το καθεστώς. Παρόλο που υπάρχει ευρεία βιβλιογραφία σχετικά με τους τρεις πυλώνες της Ευρωπαϊκής Τραπεζικής Ένωσης, δεν είναι ακόμη σαφές σε ποιο βαθμό μια Πολιτική Ένωση είναι απαραίτητη για την ολοκλήρωση αυτού του καθεστώτος, καθώς ο πιθανός αντίκτυπος στη χρηματοπιστωτική σταθερότητα. Σε αυτό το πλαίσιο, η ανάλυση της δομής της Τραπεζικής Ένωσης ακολουθείται από μια κριτική ανάλυση των πιο σημαντικών υποθέσεων εξυγίανσης τραπεζών μέχρι σήμερα και από μια πρωταρχική ερευνητική ανάλυση που προκύπτει από συνεντεύξεις με έξι εμπειρογνώμονες, εκ των οποίων ο καθένας εμπλέκεται σε διαφορετικές πτυχές του καθεστώτος της Τραπεζικής Ένωσης. Σε αυτό το πλαίσιο, αυτό το ερευνητικό έργο στοχεύει περαιτέρω στο να αποδείξει το κύριο επιχείρημα αυτής της διδακτορικής διατριβής, το οποίο συνεπάγεται ότι μια Πολιτική Ένωση θα συμβάλει θετικά στην ολοκλήρωση του έργου της Ευρωπαϊκής Τραπεζικής Ένωσης, και κατά συνέπεια στην προώθηση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Αυτό θα μπορούσε να υλοποιηθεί με τη μείωση των εμποδίων στην οικονομική ολοκλήρωση, τα οποία σύμφωνα με τις συνημμένες συνεντεύξεις, έχουν αποδειχθεί ότι έχουν πολιτική προέλευση. Η φύση αυτής της προέλευσης διαφαίνεται μέσα από την τάση να προσαρμόζεται με πολιτικές παρεμβάσεις η εφαρμογή της σχετικής νομοθεσίας για την Τραπεζική Ένωση σε ρυθμίσεις, που λαμβάνουν χώρα στο όνομα της εθνικής χρηματοπιστωτικής σταθερότητας πλην όμως με ενδεχόμενη ζημία της μακροπρόθεσμης χρηματοοικονομικής ευρωστίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Σε αυτό το πνεύμα, οι συνημμένες συνεντεύξεις αυτής της διατριβής ανέδειξαν τον πολιτικό χαρακτήρα των αδυναμιών και των κενών του ακόμη μη ολοκληρωμένου πλαισίου της Τραπεζικής Ένωσης, επιβεβαιώνοντας έτσι σε μεγάλο βαθμό τα συμπεράσματα αυτής της διδακτορικής διατριβής σχετικά με τη σημασία της ευρύτερης πολιτικής σύγκλισης στην καθιέρωση της απαιτούμενης εποπτείας, στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, στη διαφάνεια, στην εμπιστοσύνη, καθώς και σωστή κατανομή του κόστους αποτυχίας των τραπεζών, που συνολικά θεωρούνται ουσιώδεις παράγοντες για την αποτελεσματικότητα του καθεστώτος της Τραπεζικής Ένωσης με γνώμονα την προώθηση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας σε Ευρωπαϊκό επίπεδο.