Hilda Doolittle as a Myth-Maker: A Psychoanalytic Feminist Study of Hilda Doolittle’s “Sea Violet” and “Sea Gods”

Patriarchal societies degrade females because of what they think of as a biological deficiency that is represented through the lack of the male sexual organ. This leads such societies to oppress females mentally as well as physically. This encourages a number of writers to indulge themselves in studying the psychological abnormality that the patriarchal societies lead the females to suffer from. Thus, by adopting the psychoanalytical feminist view, Hilda Doolittle aims to heal the female race from the patriarchal wounds that leads them to lose their identity as independent human beings. Accordingly, this paper aims at investigating how Doolittle does this by depending on the Greek gods and goddesses as examples that could help her in supporting her argument that femininity has been defined falsely according to an unjust patriarchal canon

Antigone’s Tragic ‘Sisters’ in Sylvia Plath’s The Bell Jar and H.D.’S Her

Η παρούσα Διδακτορική Διατριβή εξετάζει το μυθιστόρημα της Sylvia Plath, The Bell Jar και εκείνο της Hilda Doolittle, Her, αντιπαραβάλλοντάς τα με την τραγωδία του Σοφοκλέους, Αντιγόνη. Όπως η ομώνυμη ηρωίδα του έργου, η οποία καταδικάζεται να πεθάνει θαπτόμενη, ενώ είναι ουσιαστικά εν ζωή, εκτός των τειχών της αρχαίας πόλης της Θήβας, λόγω της παράβασης της επισύρουσας ποινή θανάτου διαταγής του Κρέοντα, σύμφωνα με την οποία το νεκρό σώμα του Πολυνείκη πρέπει να μείνει άταφο, ως τιμωρία για την προδοσία του εναντίον της πατρίδας του, ομοίως και οι ηρωίδες, Esther και Hermione, «τιμωρούνται» εξ αιτίας της απόφασής τους να αψηφήσουν τον πατριαρχικό ηγεμονισμό στις αλληγορικές τους πόλεις.Η «τιμωρία» τους, αφ’ ενός, λαμβάνει την μορφή εγκληματικοποίησης της πράξης της, στην περίπτωση της Αντιγόνης, και, αφ’ ετέρου, την μορφή της ιατρικοποίησης των πράξεων τους, στις περιπτώσεις της Esther και της Hermione. Όσον αφορά στην αντίσταση που προβάλλει η Esther Greenwood, αυτή ερμηνεύεται ως σωματικό σύμπτωμα, ως «τρέλα», ακριβώς επειδή η Esther, ως υποκείμενο, έχει εσωτερικεύει τους ηγεμονικούς μηχανισμούς του πατριαρχικού συστήματος, ενώ ταυτοχρόνως μάχεται εναντίον τους. Επίσης, η στάση της Hermione εναντίον του κοινωνικού φύλου, ως κοινωνικής κατασκευής της ανδροκρατούμενης πατριαρχικής κοινωνίας η οποία υποσημασιοδοτεί τον ρόλο της γυναίκας, δομώντας αυτόν ως υποδεέστερο εντός αυτής της κοινωνίας, ερμηνεύεται ως σωματικό σύμπτωμα, «παράνοια», όπως το ονομάζει η ίδια η ηρωίδα στο μυθιστόρημα, ακριβώς επειδή και η Hermione, ως υποκείμενο, έχει εσωτερικεύσει τους ίδιους ηγεμονικούς μηχανισμούς του πατριαρχικού συστήματος, τους οποίους έχει εσωτερικεύσει και η Esther, ενώ ταυτοχρόνως, και αυτή, αντιτάσσεται εναντίον τους σθεναρά έως το τέλος του μυθιστορήματος.Οι απόπειρές τους να εκφράσουν τη διαφωνία τους και να την εγχαράξουν στο «αφήγημα» αντίστασής τους στην ιδεολογία φύλου μέσω της συγγραφής, όπως επίσης και της σεξουαλικότητάς τους, μας παρέχει τα «εργαλεία» ώστε να ερευνήσουμε την αντιστασιακή δράση των γυναικείων αυτών υποκειμενικοτήτων στα δύο μυθιστορήματα σε συνάρτηση με τον τρόπο με τον οποίο η πραξιακή διάσταση της αντιφρονούσας σκέψης τους, δηλαδή το «πράττειν» ως αντιφρονούσες, εν τέλει εξουδετερώνεται και ενσωματώνεται στο «αφήγημα» του πατριαρχικού ηγεμονισμού, λόγω των μηχανισμών του πατριαρχικού συστήματος που ωθούν το υποκείμενο αναντίρρητα να εσωτερικεύει, κάτι το οποίο, πέρα από το πώς αποτυπώνεται στα δύο αυτά λογοτεχνικά έργα, αντανακλά και την πραγματικότητα.Οι δύο συγγραφείς ουσιαστικά εναγκαλίζονται τη διαφορετικότητα παλεύοντας να αποδομήσουν το διαλεκτικό συμπαγές στη δυαδικότητα του κοινωνικά υποδεέστερου «παρία»/ έμφυλης κατηγοριοποίησης του θηλυκού, διαμέσου της προσπάθειάς τους να μιλήσουν ως παρίες με αυτεπίγνωση και να δραπετεύσουν από την προκαθορισμένη έμφυλη ταυτότητά τους. Όμως, όπως μας διδάσκει η Αντιγόνη, κάθε απόπειρα να υπονομευθεί το ηγεμονικό «αφήγημα» φαίνεται αναποτελεσματική, αφού οποιαδήποτε πράξη αντίστασης υποβάλλει τους αντιστασιακούς σε «ετεροποίηση», με την αντίσταση της Esther και της Hermione να ιατρικοποιούνται ούτως ώστε να ενσωματωθούν στο ηγεμονικό «αφήγημα» της αλληγορικής τους πόλης και να καταστούν ακίνδυνες. Προς αυτήν την κατεύθυνση, η αλληγορική τους πόλη καθίσταται ο εννοιολογικός χώρος που παρέχεται στις δύο ηρωίδες, οι οποίες, όπως και πολλές άλλες καθημερινές ηρωίδες, στο παρόν και στο παρελθόν, δεν δύνανται να τον εργαλειοποιήσουν για να μεταβάλουν τον πατριαρχικό ηγεμονικό πολιτισμό παρά μόνο με την υιοθέτηση μιας πιο μαζικοποιημένης σθεναρής αντίστασης

Imagism and Imagery in the Selected Poems of Major Imagist Poets

This paper explores imagism and studies the intrinsic literary features of some poems to show how the authors combine all the elements such as style, sentence structure, figures of speech and poetic diction to paint concrete and abstract images in the mind of the readers. Imagism was an early 20th century literary movement and a reaction against the Romantic and Victorian mainstreams. Imagism is known as an Anglo-American literary movement since it borrows from the English and American verse style of modern poetry. The leaders of the movement set some rules for writing imagist poems. The authors of the group believed that poets are like painters; what the painters can do with brush and dye, poets can do it with language i.e. painting pictures with words. The poems are descriptive; the poets capture the images they experience with one or more of the five senses. They believed that readers could see the realities from their eyes because the texts are like a painting. In this paper, six poems by six prominent leaders of the movement will be scrutinized according to the main principles of the formalistic approach which is the interpretation and analysis of the literary devices pertained to the concrete and abstract images drawn by the poets. The poems are: In a Station of the Metro by Ezra Pound, Autumn by T. E. Hulme, November by Amy Lowell, Oread by Hilda Doolittle (H.D.), and Bombardment by Richard Aldington

La plenitud a través del amor:

El presente artículo se propone analizar cómo a través de diferentes fuentes antiguas (Homero, Safo, Gorgias y Eurípides entre otras) e incluso alguna contemporánea (Helen in Egypt de Hilda Doolittle) Miguel del Arco deconstruye en su obra Juicio a una zorra el mito de Helena de Troya, transmitido fundamentalmente por la tradición patriarcal. Mostraremos de qué modo el dramaturgo hace de su personaje una mujer que, habiendo sido víctima de los hombres, reclama el derecho a contar su propia historia y a reivindicarse a través de su propia palabra y de su amor por Paris.

‘After his wine-dark sea’

Hilda Doolittle (H.D.), one of the twentieth century’s most extraordinary writers, repeatedly questions the (im)possibility of telling stories, of writing poetry, after Homer. Focusing upon a relatively neglected aspect of H.D.’s classicism, this chapter investigates the ways in which H.D.’s poetry engages directly, and sometimes playfully, with Homeric epic. After analysing a selection of her earlier works (‘A Dead Priestess Speaks’, ‘Calypso’, ‘At Ithaca’, ‘Circe’, ‘Odyssey’) for insights into H.D.’s witty, quasi-counterfactual classicism, it offers a close reading of the Homeric features of H.D.’s final poem, the 1961 epic Helen in Egypt. The analysis offered here argues that H.D.’s responses to Homer demonstrate a ‘releasing’ of pre-existing narrative emphases rather than a ‘resistant’ reading against the grain of the Homeric tradition, in a more sympathetic and less antagonistic engagement with the Homeric source texts than received readings tend to acknowledge.

Butts, Mary (1890–1937)

Mary Butts was a well-known and prolific British novelist, essayist, poet, and writer of short stories in her time. First published by Robert McAlmon, Butts was acquainted with and admired by a host of familiar modernist figures, such as Ernest Hemingway, Jean Cocteau, Hilda Doolittle, Ezra Pound, Marianne Moore, and Djuna Barnes, and was married for many years to the important publisher of modernist writing John Rodker. Despite her prominence on the scene of modernist writing, and having been published in leading modernist journals such as The Dial, the Little Review and the Transatlantic Review, she was largely forgotten after her death until her rediscovery in the early 1990s.

Borderline (1930)

An experimental production of an avant-garde collective of poets and artists known as the POOL group, Borderline is a key example of modernist montage techniques in the service of elusive subjective realities, and a fascinating, if frought, intertwining of sexual and racial politics in the interwar period. Written and directed by the Englishman Kenneth Macpherson, Borderline resulted from a collaboration between Macpherson, his wife Bryher (Winifred Ellerman), and Bryher’s lesbian partner and celebrated imagist poet H.D. (Hilda Doolittle), with whom Macpherson was himself having an affair. As the POOL group, this romantically entangled trio operated as a publishing house for modernist and avant-garde artists and intellectuals associated with the landmark periodical Close-Up (1927–33), the first English journal devoted to the study of film as art. They also collaborated on three short experimental films in the late 1920s before embarking on Borderline, an ambitious, silent feature. Shot in Switzerland, where POOL was based, and funded by the Ellerman family fortune, Borderline stars a vamping H.D. as well as the legendary African American actor and activist Paul Robeson, in his second film role since his remarkable screen debut in Oscar Micheaux’s Body and Soul (1924). Set in and around a hotel in a small, European mountain village, the film’s fragmented narrative centers on a then-sensational topic—an interracial affair between Adah, played by Robeson’s own wife Eslanda, and Thorne, a neurotic white man. Borderline’s experimental editing patterns, which reflect the POOL group’s interest in Russian montage techniques and the psychic rhythms and ruptures of the Freudian unconscious, radically fragment temporal and special continuity to limn the emotional fallout of the affair on Thorne’s wife Astrid (H.D.) and Adah’s husband Pete (‘A Negro,’ as the script has it), played by Robeson. Within the film, Pete falls victim to the town’s climate of xenophobia and racism, which the film critiques, often by juxtaposing it with the queer cosmopolitanism and liberated eros of the hotel bar. Formally, however, Pete/Robeson is subjected to the film-makers’ modernist Primitivism, betrayed in compositions and framings that link him to sublime nature and stoic carnality, and differentiate him—as body—from the neurotic and hysterical white characters, whose mental life is the film’s chief concern. Borderline thus redraws as many boundaries as it seeks to transgress.

H.D. (Hilda Doolittle) (1886–1961)

Perhaps best known as one of the founding imagists, H.D. was also a novelist, essayist and actor active throughout the entire modernist period. From her early, iconic lyrics to her late, mythological long poems, H.D. developed an aesthetic that bridged free verse, classicism, and new conceptions of identity, most notably gender and sexuality. In addition to her own work, H.D. helped shape modernism through her many friendships with other important artists and intellectuals, including Ezra Pound, Marianne Moore, D.H. Lawrence and Sigmund Freud.