1 Samuel 2:6: Time and Wayyiqtol in Hannah’s Song

This article challenges the ideas that we should either re-read the form or appeal to a present tense rendering of וַיָּעַל in 1 Sam 2:6. Instead, I argue that the prospect of gnomic semantics due to the surrounding participles is leveraged to highlight a past time wayyiqtol “he raised up.” This past time makes sense of the context both within the poem itself (1 Sam 2) and the preceding narrative (1 Sam 1). What is more, a past tense meaning of וַיָּעַל is corroborated by recent robust linguistic research of the form. Reading the wayyiqtol as past makes reference to a specific, historical action done to Hannah. This reference to the past tightens the cohesion of and provides further coherence for Hannah’s narrative (1 Sam 1) and her song (1 Sam 2).

Eli, “Enemy of a Temple”? A Study of מעון in 1 Samuel 2.29 and 2.32

The Septuagint’s reading of verses 29a and 32a in 1 Samuel 2 may appear to provide an explanation of the difficult readings of the Masoretic text, but in fact, the LXX complicates the matter. There is no definite evidence that the LXX is the original and MT its corrupt variant. I propose that MT מעון‎ “in a temple” in v. 29a and צר מעון‎ “enemy of a temple” in v. 32 not only make sense as they stand but also provide a hermeneutical key to understanding the story of the Elides’ degradation, which focuses on their negative role in the temple at Shiloh.

PUISI SEBAGAI MEDIA PENGINJILAN

Pemberitaan Injil adalah kabar baik, karena tidak hanya didasarkan pada nilai-nilai kristen semata melainkan juga nilai-nilai kristen yang bersifat universal, yaitu cinta kasih. Ini merupakan latar belakang yang menarik perhatian saya untuk menganalisis puisi Duang e, dengan melihat hubungan antara teks puisi dan fungsi puisi sebagai media penginjilan. Puisi ini merupakan representasi pilihan nilai universal dari estetika teologis dan estetika konkret realitas empiris. Selain itu, ada unsur nilai kontekstual budaya, agama, dan seluruh anasir nilai-nilai sosial, dimensi hidup, manusia, alam, dan Allah. Model analisis yang digunakan adalah semiotika dalam studi misiologi yang berfokus pada teks dan pengalaman kreatif, sikap emosional tekstur. Ini bertujuan untuk memahami dan mengungkapkan makna, memberikan nilai-nilai pertanda dari teks tanda, penanda, dan sistem tanda yang ada di dalam medium bahasa, serta menggarap teks pada suatu konstruksi tanda, sedangkan puisi selalu berubah-ubah sejalan dengan evolusi selera. Fokkelman menegaskan bahwa selama ini puisi sudah mewarnai literatur sastra Alkitab, yaitu seluruh kitab Mazmur, Amsal, Kidung Agung, Ratapan, Ayub, Nabi-Nabi. Ada pula puisi-puisi yang berkisah tentang sejarah, mulai dari kitab Kejadian sampai kitab Raja-Raja (Kejadian 49, Ulangan 31; 32, Hakim-Hakim 5, Keluaran 15, I Samuel 2: 1-10, II Samuel 1: 19-27, II Samuel 22).Penelitian ini menggunakan metode penelitian kualitatif. Lokasi penelitian di sekitar Kota Ambon. Penelitian dilakukan selama satu bulan. Sumber data utama (primer) adalah puisi yang akan diklasifikasi, sedangkan hasil-hasil wawancara dan buku-buku yang berhubungan dengan penelitian sebagai sumber sekunder. Penulis menyimpulkan dari tulisan ini bahwa media komunikasi tidak pada satu subjek dari pengertian akademik yang normal, tetapi area studi multidisipliner nilai-nilai imperatif penginjilan yang diartikulasikan menjadi bermakna, dan satuan nilai Injil yang berhubungan dengan estetika penciptaan seluruh ciptaan. Tujuannya untuk mewujudkan Kerajaan Allah sebagai kabar baik tanpa ada sekat dan pembatas dalam rangkaian estetika karya Allah, serta sifat keilahian Allah yang nyata dalam misi gereja.

1 Samuel 2:13–16 in the Context of Mediterranean Tariff Texts

Zusammenfassung 1Sam 2,13–16 beinhaltet eine Beschreibung religiöser Praktiken in Schilo, die mit den Söhnen Elis, Hofni und Pinchas, verbunden sind. Die kultische Erzählung fügt sich nur schlecht in den umgebenden Text ein und ihre Bedeutung bleibt spekulativ, sowohl in modernen historisch-kritischen Studien als auch in der Textgeschichte des Samuelbuches. Der Vergleich mit phönizischen und griechischen Opferbestimmungen aus der Mitte bis zum Ende des 1. Jt. v. Chr. bietet einen soziolinguistischen Hintergrund, der zum Verständnis der Textpassage beiträgt und einige der Schwierigkeiten dieses Textes löst.

John Calvin, 2 Samuel 2:8-32 and Resistance to Civil Government: Supreme Equivocation or Mastery of Contextual Exegesis?

Over the years, it has been the considered view of some scholars that John Calvin regarded popular armed resistance to duly appointed but abusive civil rulers as illegitimate in the world of the 16th century and, by analogy, in the world of today. Instead, they are of the view that the legitimacy of forceful resistance to a tyrannical civil magistrate as subsequently developed by the later Huguenots, Scottish Covenanters and English Parliamentarians was rooted in the thought of Theodore Beza as it allegedly diverged from that of Calvin. They apparently base this view exclusively on a reading of the Institutes 4.20.24-30. This paper examines whether Calvin’s sermons on 2 Samuel, preached in 1562, puts to rest accusations of equivocation raised by the infamous “perhaps” of paragraph 31; and if so, whether they evidence a development in Calvin’s thought which stands in irreconcilable contradiction to the position expressed in the last chapter of the Institutes. Opsomming Johannes Calvyn, 2 Samuel 2:8-32 en weerstand teen die burgerlike owerheid: uiterste dubbelsinnigheid of beheersing van kontekstuele eksegese? Deur die jare was dit die oorwoë mening van kenners dat Johannes Calvyn gewapende weerstand teen die regmatige – hoewel onderdrukkende – owerheid as onwettig in die wêreld van die 16de eeu beskou het, en dat dit daarom ook onwettig vir vandag is. Daarenteen is hulle van mening dat die regmatigheid van gewelddadige weerstand teen die onderdrukkende owerheid, soos dit later deur die Hugenote, Skotse ‘Covenanters’ en Engelse Parlementariërs ontwikkel is, eerder in die denke van Theodore Beza gegrond was, na bewering in afwyking van Calvyn. Oënskynlik word hierdie mening uitsluitend gebaseer op ’n lesing van die Institusie 4.20.24-30. Hierdie artikel ondersoek of Calvyn se preke oor 2 Samuel, gehou in 1562, die aantyging van dubbelsinnigheid wat deur die berugte “miskien” van paragraaf 31 opgeroep word, kan weerlê. En indien wel, of hierdie preke ’n ontwikkeling in Calvyn se denke aantoon, wat in ’n onversoenbare teenstrydigheid staan met die posisie wat in die laaste hoofstuk van die Institusie ingeneem word.

Prophecy and Apocalyptic

Chapter 5 describes the rise in exilic and post-exilic Israel of a new prophecy about God’s end-time reign. This prophecy (in Third Isaiah, Ezekiel, Joel, Haggai, Zechariah, and Malachi) exhibited significant shifts in genre and patterns of revelation and intermediation. It envisioned mythic images and archetypes, known from across the ancient Near East, powerfully resurfacing to reveal transcendence interrupting human history and establishing millennial peace incontestably. It forged vibrant, urgent worldviews from allusions to Israel’s emerging corpus of authoritative, sacred writings. Each new apocalyptic imagination reflected the traditions of its originating group, often a priestly sect of Aaronides, Zadokites, or Levites. Thus, Isaiah 26 forges a prophecy of bodily resurrection from images of fecundity found in Isaiah 54. Zechariah 3 and 6 rework Ezekiel 21 and Genesis 49 into expectations of a humble Messiah. And Malachi’s warnings of end-time purgation recapitulate God’s judgment on priests in 1 Samuel 2:27–4:1.