A longitudinal study on effects of a six-week course for energy conservation for multiple sclerosis patients

2008 ◽  
Vol 14 (4) ◽  
pp. 500-505 ◽  
Author(s):  
C. Sauter ◽  
K. Zebenholzer ◽  
J. Hisakawa ◽  
J. Zeitlhofer ◽  
K. Vass
Keyword(s):  
Multiple Sclerosis ◽  
Sleep Quality ◽  
Energy Conservation ◽  
Fatigue Severity Scale ◽  
Severity Scale ◽  
Fatigue Management ◽  
Impact Scale ◽  
Fatigue Severity ◽  
Fatigue Impact Scale

Objective Fatigue management and energy conservation are effective strategies to minimize fatigue in multiple sclerosis (MS). Sustained results have not yet been reported. Methods A fatigue management course was provided for 32 MS patients. They were tested prior to, directly after participation in the course and in a 7—9 month follow-up with the Fatigue Severity Scale, the MS-specific Fatigue Scale, the Modified Fatigue Impact Scale (MFIS), the Pittsburgh Sleep Quality Index and a self-rating scale for depression. The Expanded Disability Status Score (EDSS) and the MS functional composite (MSFC) were evaluated before and after participation in the course. Results The total score and the Cognitive and Physical subscores of the MFIS showed significant improvements on both points of time. Scores in the Fatigue Severity Scale, MS-specific Fatigue Scale and Psychosocial Fatigue Impact Scale did not improve significantly. MS functional composite and EDSS remained unchanged after six weeks of course participation. Subjective sleep quality improved directly after participation in the course and after 7—9 months. The depression score decreased significantly to a normal level at the end of training and in the 7—9 month follow-up. Conclusion Fatigue management enables MS patients to cope with their fatigue and energy more effectively. Follow-up evaluations showed stable results after 7—9 months. Multiple Sclerosis 2008; 14: 500—505. http://msj.sagepub.com

Validation of the Russian version of the Fatigue Impact Scale and Fatigue Severity Scale in multiple sclerosis patients

2018 ◽  
Vol 138 (5) ◽  
pp. 408-416 ◽  
Author(s):  
Yury V. Gavrilov ◽  
Galina G. Shkilnyuk ◽  
Philipp O. Valko ◽  
Igor D. Stolyarov ◽  
Elena V. Ivashkova ◽  
...  
Keyword(s):  
Multiple Sclerosis ◽  
Fatigue Severity Scale ◽  
Severity Scale ◽  
Russian Version ◽  
Impact Scale ◽  
Fatigue Severity ◽  
Fatigue Impact Scale ◽  
Multiple Sclerosis Patients

Psychometric properties of the Fatigue Severity Scale and the Modified Fatigue Impact Scale

2013 ◽  
Vol 331 (1-2) ◽  
pp. 102-107 ◽  
Author(s):  
Y.C. Learmonth ◽  
D. Dlugonski ◽  
L.A. Pilutti ◽  
B.M. Sandroff ◽  
R. Klaren ◽  
...  
Keyword(s):  
Psychometric Properties ◽  
Fatigue Severity Scale ◽  
Severity Scale ◽  
Impact Scale ◽  
Fatigue Severity ◽  
Fatigue Impact Scale

Clinical trial of a formal group fatigue program in multiple sclerosis

2010 ◽  
Vol 16 (6) ◽  
pp. 724-732 ◽  
Author(s):  
CL Hugos ◽  
LF Copperman ◽  
BE Fuller ◽  
V. Yadav ◽  
J. Lovera ◽  
...  
Keyword(s):  
Multiple Sclerosis ◽  
Self Efficacy ◽  
Mixed Model ◽  
Control Program ◽  
Formal Group ◽  
Control Programs ◽  
Fatigue Management ◽  
Impact Scale ◽  
Fatigue Severity ◽  
Fatigue Impact Scale

Fatigue: Take Control is a novel program to teach fatigue management to people with multiple sclerosis (MS) following recommendations in the Fatigue and Multiple Sclerosis guideline. Fatigue: Take Control includes six 2-hour group sessions with DVD viewing, discussion and homework and accompanying participant and leader workbooks. While many people have participated in Fatigue: Take Control programs, its efficacy has not been determined. The objective of this study was to determine whether participation in Fatigue: Take Control reduces fatigue and increases self-efficacy in people with MS. Thirty participants were randomly assigned to a group who immediately participated in the program (FTC) or a wait-list group (WL). The primary outcome was the Modified Fatigue Impact Scale (MFIS) and secondary outcomes were the Multiple Sclerosis Self-Efficacy Scale (MSSE) and the Fatigue Severity Scale (FSS). The MFIS was administered on 10 occasions. Other measures were administered on four occasions. A mixed model tested the effects using all observations. Compared with the WL, the FTC group had significantly more improvement on the MFIS [F(1, 269) = 7.079, p = 0.008] and the MSSE [F(1, 111) = 5.636, p = 0.019]. No significant effect was found for the FSS. Across all visits, fatigue was significantly lower and self-efficacy was significantly higher for the FTC group compared with the WL group. This pilot study demonstrated significant effects in fatigue and self-efficacy among subjects taking the Fatigue: Take Control program, suggesting that this comprehensive program based on the Fatigue and Multiple Sclerosis guideline may be beneficial in MS.

scholarly journals Diagnosis of sleepiness, fatigue and depression in patients with myasthenia gravis

2020 ◽  
Vol 10 (4) ◽  
pp. 27-37
Author(s):  
O. A. Kreis ◽  
T. M. Alekseeva ◽  
Yu. V. Gavrilov ◽  
P. O. Valko ◽  
Yu. Valko
Keyword(s):  
Myasthenia Gravis ◽  
Excessive Daytime Sleepiness ◽  
Daytime Sleepiness ◽  
Fatigue Severity Scale ◽  
Severity Scale ◽  
Impact Scale ◽  
Fatigue Severity ◽  
Autoimmune Comorbidity ◽  
Fatigue Impact Scale ◽  
The Impact

Introduction. Examination of excessive daytime sleepiness, fatigue and depression in patients with myasthenia gravis is important for differential diagnosis of other disorders, and adds to a comprehensive clinical assessment.Objective. The aim is a comprehensive assessment of sleepiness, fatigue and depression and evaluation of the impact of autoimmune comorbidity on these symptoms in myasthenia gravis patients, using newly validated Russian versions of international questionnaires. The present article aims at familiarizing a wider Russian-speaking audience of specialists in the field of neuromuscular disease and sleep medicine with the main findings of our previously published work.Materials and methods. The study included 73 patients with MG and 230 control subjects. For sleepiness, fatigue and depression evaluation were used: Fatigue Severity Scale (FSS), Fatigue Impact Scale (FIS) (cognitive / physical / psychosocial subscales), Epworth Sleepiness Scale (ESS), Beck Depression Inventory (BDI) (cognitive-affective and somatic domains), Spielberger–Khanin State Trait Anxiety Inventory (STAI).Results. The Fatigue Severity Scale and Fatigue Impact Scale showed good psychometric properties and can be used to identify distinct aspects of fatigue in patients with myasthenia gravis. The studied patient cohort revealed clinically significant fatigue (69.9 %), excessive daytime sleepiness (15.1 %), moderate to severe depression (20.5 %), a high level of personal (64.4 %) and situational anxiety (27.4 %). Among 13 patients with myasthenia gravis and additional autoimmune comorbidity, there were no significant differences in the severity of sleepiness, fatigue and depression compared with the main group.Conclusion. The use of self-reported scale of sleepiness, fatigue and depression combined with careful clinical-neurological characterization adds to a more comprehensive view of the patient. The identification of sleepiness, fatigue and depression can guide therapeutic decisions and contributes to a better patient care. The presence of concomitant autoimmune pathology in patients with myasthenia gravis does not seem to increase the severity of sleepiness, fatigue and depression.

scholarly journals Poor Sleep in Multiple Sclerosis Correlates with Beck Depression Inventory Values, but Not with Polysomnographic Data

2016 ◽  
Vol 2016 ◽  
pp. 1-5 ◽  
Author(s):  
Christian Veauthier ◽  
Gunnar Gaede ◽  
Helena Radbruch ◽  
Klaus-Dieter Wernecke ◽  
Friedemann Paul
Keyword(s):  
Multiple Sclerosis ◽  
Beck Depression Inventory ◽  
Pittsburgh Sleep Quality Index ◽  
Poor Sleep ◽  
Severity Scale ◽  
Analog Scale ◽  
Impact Scale ◽  
Fatigue Severity ◽  
Fatigue Impact Scale ◽  
The Relationship

Objectives. Pittsburgh Sleep Quality Index (PSQI) values correlate with depression, but studies investigating the relationship between PSQI values and polysomnographic (PSG) data showed inconsistent findings.Methods. Sixty-five consecutive patients with multiple sclerosis (MS) were retrospectively classified as “good sleepers” (GS) (PSQI ≤ 5) and “poor sleepers” (PS) (PSQI > 5). The PSG data and the values of the Visual Analog Scale (VAS) of fatigue, Modified Fatigue Impact Scale (MFIS), Fatigue Severity Scale (FSS), Epworth Sleepiness Scale (ESS), and the Beck Depression Inventory (BDI) were compared.Results. No significant differences were found either for PSG data or for ESS, MFIS, and FSS values; but PS showed significantly increased BDI and VAS values.Conclusions. Poor sleep is associated with increased depression and fatigue scale values.

scholarly journals Treatment of Fatigue in Multiple Sclerosis Patients: A Neurocognitive Approach

2011 ◽  
Vol 2011 ◽  
pp. 1-5 ◽  
Author(s):  
Mauro Catalan ◽  
Alessandra De Michiel ◽  
Alessio Bratina ◽  
Susanna Mezzarobba ◽  
Lorella Pellegrini ◽  
...  
Keyword(s):  
Multiple Sclerosis ◽  
Motor Planning ◽  
Rehabilitation Program ◽  
Severity Scale ◽  
Impact Scale ◽  
Disability Status ◽  
Neurocognitive Rehabilitation ◽  
Fatigue Severity ◽  
Fatigue Impact Scale ◽  
Multiple Sclerosis Patients

The objective of the study was to treat fatigue in patients with multiple sclerosis (MS) by a neurocognitive rehabilitation program aimed at improving motor planning by using motor imagery (MI). Twenty patients with clinically definite MS complaining of fatigue were treated for five weeks with exercises of neurocognitive rehabilitation twice a week. Patients were evaluated by Fatigue Severity Scale (FSS), Modified Fatigue Impact Scale (MFIS), MSQoL54, Expanded Disability Status Scale (EDSS), and MS Functional Composite (MSFC). After treatment, a decrease in fatigue was detected with both FSS () and MFIS (). MSFC () and MSQoL54 () scores improved compared to baseline. At six-month followup, the improvement was confirmed for fatigue (FSS, ; MFIS ) and for the physical subscale of MSQoL54 (). No differences in disability scales were found. These results show that neurocognitive rehabilitation, based on MI, could be a strategy to treat fatigue in MS patients.

scholarly journals Διαταραχές κατά τον ύπνο σε ασθενείς με ιδιοπαθή πνευμονική ίνωση (ΙΠΙ) και συσχετισμός αυτών με παραμέτρους αναπνευστικής και καρδιαγγειακής λειτουργίας και με δείκτες ποιότητος ζωής

2015 ◽  
Author(s):  
Ελένη Σταγάκη
Keyword(s):  
Sleep Quality ◽  
Epworth Sleepiness Scale ◽  
Functional Outcomes ◽  
Quality Index ◽  
Pittsburgh Sleep Quality Index ◽  
Fatigue Severity Scale ◽  
Severity Scale ◽  
Sleep Questionnaire ◽  
Fatigue Severity

ΠΕΡΙΛΗΨΗΕισαγωγήΗ ιδιοπαθής πνευμονική ίνωση (ΙΠΙ) είναι μια χρονία παρεγχυματική νόσος του πνεύμονα αγνώστου αιτιολογίας, η οποία συνδέεται με τον ιστοπαθολογικό τύπο της συνήθους διάμεσης πνευμονίας (UIP). Είναι η συχνότερη από τις ιδιοπαθείς διάμεσες πνευμονίες και έχει κακή πρόγνωση. Δεδομένου ότι καμία έως τώρα θεραπευτική αγωγή δεν έχει αποδειχθεί αποτελεσματική στην αντιμετώπιση της ΙΠΙ, το πρωταρχικό μέλημα των θεραπόντων ιατρών πρέπει να είναι η βελτίωση ποιότητας ζωής των ασθενών αυτών, με έμφαση στην αναγνώριση και αντιμετώπιση των συννοσηροτήτων της νόσου, όπως είναι οι διαταραχές κατά τον ύπνο.ΣκοπόςΟ σκοπός της διδακτορικής διατριβής ήταν η αναγνώριση των διαταραχών ύπνου και οι ημερήσιες επιπτώσεις αυτών, σε αμιγή πληθυσμό ασθενών με Ιδιοπαθή Πνευμονική Ίνωση. Περιλάμβανε δύο μελέτες. Η πρώτη μελέτη πραγματοποιήθηκε στη Μονάδα Μελέτης Ύπνου Γ.Ν.Α. «Σισμανόγλειο» και η δεύτερη προέκυψε με συνεργασία και άλλων πνευμονολογικών κλινικών. Κάθε μια από τις δυο μελέτες επικεντρώνεται σε διαφορετικές παραμέτρους των διαταραχών ύπνου.Στην πρώτη μελέτη («Mελέτη 1») ο σκοπός μας ήταν η περιγραφή της ποιότητας ύπνου και των ημερήσιων επιπτώσεων των πιθανών διαταραχών του. Η δεύτερη μελέτη («Μελέτη 2») στοχεύει στην εκτίμηση της συχνότητας του συνδρόμου απνοιών υποπνοιών κατά τον ύπνο και στην αναγνώριση πιθανής συσχέτισης μεταξύ παραμέτρων της πολυκαταγραφικής μελέτης ύπνου με το δείκτη μάζας σώματος (BMI), παραμέτρων οξυγόνωσης κατά τη διάρκεια το ύπνου και των τιμών από τις πνευμονικές λειτουργίες του πνεύμονα.Υλικό και μεθοδολογία «Μελέτης 1»Στην πρώτη μελέτη συμμετείχαν 15 ασθενείς με ΙΠΙ και ομάδα ελέγχου αποτελούμενη από 15 υγιείς εθελοντές με αντιστοιχία ηλικίας και δείκτη μάζας σώματος. Η ποιότητα ύπνου και οι ημερήσιες επιπτώσεις εκτιμήθηκαν με κλινικό ιστορικό και τα ερωτηματολόγια Pittsburgh Sleep Quality Index (PSQI), Functional Outcomes in Sleep Questionnaire (FOSQ), Fatigue Severity Scale (FSS), Epworth Sleepiness Scale και πολυκαταγραφική μελέτη ύπνου (ΠΚΜΥ).Αποτελέσματα «Μελέτης 1»Η πρώτη μελέτη ανέδειξε διαφορές στατιστικά σημαντικές μεταξύ των ασθενών με ΙΠΙ και της ομάδας ελέγχου σε ότι αφορά: την αποτελεσματικότητα ύπνου, το στάδιο 1, το στάδιο ύπνου βραδέων κυμάτων, το δείκτη αφυπνίσεων, τον κορεσμό οξυγόνου (μέσο και ελάχιστο). Επίσης, ο ολικός χρόνος ύπνου με κορεσμό Ο2 κάτω από 90% ήταν 34.3 ±37.3% έναντι 0.9±1.2% της ομάδας ελέγχου (p=0.002). Η ταχύπνοια που παρουσίαζαν οι ασθενείς κατά την εγρήγορση επέμενε και κατά τον ύπνο. Η ποιότητα ύπνου και ημερήσια λειτουργικότητα ήταν μετρίως με σοβαρά διαταραγμένες, βάσει των σκορ των ερωτηματολογίων PSQI και FOSQ. Η συνολική βαθμολογία στο ερωτηματολόγιο FOSQ είχε αρνητική συσχέτιση με τον ολικό χρόνο ύπνου με κορεσμό Ο2 κάτω από 90% (p=0.01, r= -0.62), ενώ η βαθμολογία του FSS ερωτηματολογίου συσχετίστηκε με τον ολικό χρόνο ύπνου με κορεσμό Ο2 κάτω από 90% και με το μέσο όρο κορεσμού οξυγόνου κατά τον ύπνο (p = 0.002, r = 0.74, and p = 0.007, r = –0.66, αντίστοιχα). Δεν διαπιστώθηκε στατιστικά σημαντική διαφορά στον υπνοαπνοϊκό δείκτη μεταξύ των ασθενών με ΙΠΙ και της ομάδας ελέγχου (9.2±6.7 έναντι 7.1±4.5, αντίστοιχα, p=0.31). Εντούτοις 67% των ασθενών με ΙΠΙ είχε υπνοαπνοϊκό δείκτη>5.Υλικό και μεθοδολογία «Μελέτης 2»Στη δεύτερη μελέτη έλαβαν μέρος 34 νεοδιαγνωσθέντες ασθενείς με ΙΠΙ (σε αυτούς περιλαμβάνεται και ο πληθυσμός των ασθενών που είχαν συμμετάσχει στην πρώτη μελέτη). Όλοι υπεβλήθησαν σε πολυκαταφγραφική μελέτη ύπνου (ΠΚΜΥ) καθόλη τη διάρκεια του νυχτερινού ύπνου.Αποτελέσματα «Μελέτης 2»Ο συνολικός ΔΑΥ ήταν 9.4±8.2/ώρα ύπνου. ΔΑΥ 0-5, 5-15, και >15/ώρα ύπνου παρατηρήθηκε σε 14 (41%), 15 (44%), και 5 ασθενείς (15%), αντίστοιχα. Επίσης, διαπιστώθηκε στατιστικά σημαντική αρνητική συσχέτιση της ολικής πνευμονικής χωρητικότητας (TLC) και του ΔΑΥ κατά τον ύπνο REM (p=0.03, r=-0.38). Η διαχυτική ικανότητα του πνεύμονα DLCO συσχετίστηκε με τη μέση τιμή κορεσμού οξυγόνου κατά τον ύπνο (p= 0.02, r=0.39). Τέλος και στη δεύτερη μελέτη παρατηρήθηκε ελάττωση της αποτελεσματικότητας του ύπνου (64.9±14.5%) και του σταδίου REM (10.1±4.8%) και αύξηση του σταδίου 1 (15.1±7.7%).Συμπεράσματα Από όσο μπορούμε να γνωρίζουμε οι δυο μελέτες μας είναι από τις πρώτες προοπτικές μελέτες που διερευνούν την πιθανότητα διαταραχών της αναπνοής κατά τον ύπνο σε ασθενείς με πρόσφατη διάγνωση ΙΠΙ πριν την έναρξη οποιασδήποτε αγωγής και/ή νυχτερινής οξυγονοθεραπείας. Τα αποτελέσματά τους αποδεικνύουν σημαντικές διαταραχές ύπνου στους ασθενείς με ΙΠΙ που συνεπάγονται σοβαρούς περιορισμούς στη φυσική και κοινωνική δραστηριότητα. Σημαντικές συσχετίσεις διαπιστώθηκαν μεταξύ παραμέτρων νυχτερινής οξυγόνωσης και του επιπέδου της ημερήσιας δραστηριότητας. Επιπλέον, γίνεται φανερό ότι το σύνδρομο απνοιών - υποπνοιών ύπνου είναι συχνό στους ασθενείς με ΙΠΙ, γεγονός που επιβεβαιώνεται και από μετέπειτα μελέτες, ώστε στις πρόσφατες οδηγίες για την ΙΠΙ το ΣΑΥΥ να περιλαμβάνεται για πρώτη φορά σαν συννοσηρότητα της νόσου και να ενθαρρύνεται η έρευνα προς αυτήν την κατεύθυνση. Εάν μέναμε στις απόψεις του παρελθόντας ότι δηλαδή το ΣΑΥΥ δεν υπάρχει σε ασθενείς με ΙΠΙ αυτό δεν θα γινόταν ποτέ.Τα ερωτήματα που προκύπτουν στη συνέχεια είναι, πρώτον εάν οι ασθενείς με ΙΠΙ θα έπρεπε να ελέγχονται συστηματικά για την ύπαρξη διαταραχών κατά τον ύπνο, που πιθανά μέχρι τώρα υποδιαγιγνώσκονται και δεύτερον εάν οι ασθενείς με ΙΠΙ και ΔΑΥ ≥5, που αντιπροσωπεύουν θα έπρεπε να αντιμετωπισθούν με CPAP, με στόχο τη βελτίωση της ποιότητας ύπνου και κατ’ επέκταση της ποιότητας ζωής, δεδομένης της έλλειψης αποτελεσματικής θεραπείας για την ΙΠΙ μέχρι τώρα.

Comparing the effects of multi-session anodal trans-cranial direct current stimulation of primary motor and dorsolateral prefrontal cortices on fatigue and quality of life in patients with multiple sclerosis: a double-blind, randomized, sham-controlled trial

2020 ◽  
Vol 34 (8) ◽  
pp. 1103-1111
Author(s):  
Marzieh Mortezanejad ◽  
Fatemeh Ehsani ◽  
Nooshin Masoudian ◽  
Maryam Zoghi ◽  
Shapour Jaberzadeh
Keyword(s):  
Quality Of Life ◽  
Multiple Sclerosis ◽  
Prefrontal Cortex ◽  
Direct Current ◽  
Dorsolateral Prefrontal Cortex ◽  
Fatigue Severity Scale ◽  
Severity Scale ◽  
Dorsolateral Prefrontal ◽  
Fatigue Severity

Objective: To compare the effects of anodal trans-cranial direct current stimulation (a-tDCS) over primary motor and dorsolateral prefrontal cortices on Fatigue Severity Scale and its lasting effect on fatigue reduction and improvement in quality of life in patients with multiple sclerosis. Design: A randomized, double-blinded, sham-controlled parallel clinical trial study. Setting: Neurological physiotherapy clinics. Subjects: Thirty-nine participants were randomly assigned to three groups: dorsolateral prefrontal cortex a-tDCS, primary motor a-tDCS (experimental groups) and sham a-tDCS. Finally, 36 participants completed the whole study ( n = 12 in each group). Interventions: Participants in the experimental groups received six-session a-tDCS (1.5 mA, 20 minutes) during two weeks (three sessions per week). The sham group received six sessions of 20-minute sham stimulation. Main measures: The Fatigue Severity Scale and quality of life were assessed before, immediately and four weeks after the intervention. Results: Findings indicated a significant reduction in the Fatigue Severity Scale and a significant increase in the quality of life in both experimental groups, immediately after the intervention ( P < 0.001), while Fatigue Severity Scale and quality of life changes were not significant in the sham a-tDCS group ( P > 0.05). In addition, improvement of the variables remained four weeks after the intervention in dorsolateral prefrontal cortex a-tDCS (mean differences (95% confidence interval): 0.03 (−0.63 to 0.68) as compared to primary motor (−0.62 (−0.11 to −1.14) and sham a-tDCS groups (−0.47 (−1.37 to 0.43)). Conclusion: Both primary motor and dorsolateral prefrontal cortex a-tDCS as compared to sham intervention can immediately improve fatigue and quality of life. However, the effects last up to four weeks only by the dorsolateral prefrontal cortex a-tDCS.

Sign in / Sign up

Export Citation Format

Share Document