Η συμμετοχή του ηλεκτρικού νευρομυϊκού ερεθισμού και της κινητοποίησης στην αποκατάσταση μυϊκής αδυναμίας αποκτηθείσας στη ΜΕΘ
Εισαγωγή: Η μυϊκή αδυναμία της ΜΕΘ (ICU acquired Weakness - ICUaW) αποτελεί μια συχνή επιπλοκή της νοσηλείας στη ΜΕΘ με κύριο κλινικό χαρακτηριστικό την μυϊκή αδυναμία. Η επίπτωση του συνδρόμου στη λειτουργικότητα και τη ποιότητα ζωής μετά την έξοδο από τη ΜΕΘ έχει μελετηθεί περιορισμένα. Μέχρι σήμερα δεν έχει προταθεί κάποια θεραπευτική μέθοδος. Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η αξιολόγηση της επίδρασης του Ηλεκτρικού Νευρομυικού Ερεθισμού (ΗΝΜΕ) και ενός προγράμματος άσκησης στη μυϊκή ισχύ ασθενών με ICUaW μετά την έξοδο τους από τη ΜΕΘ, καθώς και η παρακολούθηση της εξέλιξης τόσο της ποιότητας ζωή όσο και της λειτουργικότητας των ασθενών με αυτή τη νευρομυική επιπλοκή μετά την έξοδο από το νοσοκομείο. Μεθοδολογία: 878 διαδοχικοί ασθενείς οι οποίοι εξήλθαν από τη ΜΕΘ αξιολογήθηκαν. Από αυτούς 128 ασθενείς, 36 με ICUaW, εισήχθησαν στη μελέτη (κριτήρια εισαγωγής: α. Παραμονή σε μηχανικό αερισμό > 72 ώρες, β. Δυνατότητα να εκτελέσουν απλές εντολές). Στην έξοδο τους από τη ΜΕΘ οι ασθενείς με ICUaW τυχαιοποιήθηκαν κατά επίπεδα (ηλικία & MRC) στην ομάδα ΗΝΜΕ (N=17) ή στην ομάδα ελέγχου (N=19). Η MRC μυϊκής ισχύος (Medical Research Council) χρησιμοποιήθηκε για τη διάγνωση της ICUAW στην έξοδο από τη ΜΕΘ από δύο ανεξάρτητους αξιολογητές. Η αξιολόγηση της μυϊκής ισχύος έγινε με την MRC μυϊκής ισχύος και με τη δυναμομέτρηση χειρός κάθε 7 ημέρες μέχρι την έξοδο από το νοσοκομείο καθώς 3 και 6 μήνες μετά με επίσκεψη στο σπίτι. Η κλίμακα FIM (Functional Independence Measure) χρησιμοποιήθηκε για την αξιολόγηση της λειτουργικότητας ενώ για την αξιολόγηση της ποιότητας ζωής χρησιμοποιήθηκαν τα ερωτηματολόγια Nottingham Health Profile (NHP) στην έξοδο από τη ΜΕΘ και το νοσοκομείο καθώς 3 και 6 μήνες μετά την έξοδο από το νοσοκομείο, και το Sf-36, 3 και 6 μήνες μετά την έξοδο από το νοσοκομείο.Αποτελέσματα: Στους ασθενείς με ICUaW (n=36) η σχετική διαφορά ΔMRC% φαίνεται να είναι μεγαλύτερη στην ομάδα ΗΝΜΕ στη πρώτη εβδομάδα μετά την έξοδο από τη ΜΕΘ (n=35) ενώ υπάρχει στατιστική σημαντικότητα υπέρ της ομάδας ΗΝΜΕ 2 εβδομάδες (n=31) μετά την έξοδο από τη ΜΕΘ (33%±31% vs. 18%±15%, p=0.07, 59%±54% vs. 30%±20%, p=0.05, αντίστοιχα). Τρείς μήνες μετά την έξοδο από το νοσοκομείο (n=15) η ΔMRC% εξακολουθεί να είναι σημαντικά μεγαλύτερη στην ομάδα ΗΝΜΕ έναντι της ομάδας ελέγχου [103%(55-400) vs. 47%(32-59) p<0,05, αντίστοιχα] και ειδικότερα στα κάτω άκρα [161% (59-417) vs. 35% (25-52) , p<0,05 αντίστοιχα].Τα αποτελέσματα της παρακολούθησης τον βραχυχρόνιων και των μακροχρόνιων επιπτώσεων της ICUaW ήταν τα εξής: οι ασθενείς με ICUaW εξακολουθούν να έχουν χαμηλή μυϊκή ισχύ έναντι αυτών χωρίς στην έξοδο από το νοσοκομείο [53 (49-56) vs. 59 (58-60) n=112, p<0,001]. Τρείς και 6 μήνες μετά η MRC φαίνεται να έχει επανέλθει τόσο στους ασθενείς με ICUaW όσο και σε αυτούς χωρίς. Οι ασθενείς παρουσίασαν χαμηλότερη μυϊκή ισχύ μετά από αξιολόγηση αυτής με τη δυναμομέτρηση χειρός και στα δύο χέρια, στην έξοδο από τη ΜΕΘ, το νοσοκομείο, 3 και 6 μήνες μετά την έξοδο από το νοσοκομείο.Τέλος οι ασθενείς με ICUaW παρουσίασαν χαμηλότερη FIM στην έξοδο από το νοσοκομείο, 3 και 6 μήνες μετά και χαμηλότερη ποιότητα ζωής μετά από αξιολόγηση αυτής με τα ερωτηματολόγια NHP και Sf-36, 3 και 6 μήνες μετά την έξοδο από το νοσοκομείο.Συμπεράσματα: Η εφαρμογή του ΗΝΜΕ συμπληρωματικά με ένα πρόγραμμα αποκατάστασης σε ασθενείς με ICUaW δεν παρουσίασε σημαντική διαφορά στην αξιολόγηση της μυϊκής ισχύος στην έξοδο από το νοσοκομείο, 3 και 6 μήνες μετά την έξοδο από το νοσοκομείο. Φάνηκε σημαντικότερη βελτίωση της μυϊκής ισχύος στην ομάδα παρέμβασης έναντι της ομάδας ελέγχου στη δεύτερη εβδομάδα μετά την έξοδο από τη ΜΕΘ καθώς και 3 μήνες μετά την έξοδο από το Νοσοκομείο.Η παρουσία της ICUaW επηρεάζει τόσο την λειτουργικότητα όσο και την ποιότητα ζωής μετά την έξοδο από το νοσοκομείο αρκετούς μήνες μετά. Η μυϊκή ισχύς των ασθενών με ICUaW μετά την αξιολόγηση της με την MRC και τη δυναμομέτρηση χειρός, βελτιώθηκε 6 μήνες μετά την έξοδο από το νοσοκομείο, στην έξοδο όμως από το νοσοκομείο ήταν σημαντικά χαμηλότερη έναντι αυτών χωρίς τη νόσο.